Στην αγκαλιά της φύσης βρίσκομαι στην πιο γλυκιά της ώρα
κι αυτά που βλέπουν γύρω του κορμιού τα μάτια μαγεμένα,
πιο όμορφα τα μάτια της ψυχής πασχίζουν να τα κάμουν
προσθέτοντας σ’ αυτά και τ’ άθωρα, τα μυστικά τους κάλλη
κείνα, που περ’ απ’ τις αισθήσεις μας, και κείνη την ευφραίνουν!
Από ψηλά ο ήλιος γελαστός το πλήθιο φως του ρίχνει
πάνω στο πράσινο χαλί της γης, στα δέντρα, στα λουλούδια,
κι ασώπαστα λαλούνε τα πουλιά γλυκά συνεπαρμένα
απ’ τα σκιρτήματα του έρωτα που μέσα τους ξυπνάνε…
Της γης σα να θωρείς τα μυστικά, ως το νερό κοιτάζεις
π’ απ’ την πηγή αργόσυρτα κυλά, καθώς του ήλιου αχτίδες
κρουστάλλι μαγικό, διάφανο, θαρρείς και το ‘χουν κάμει
και τα που βρίσκονται στα σπλάχνα της, μέσα του ξεδιακρίνεις…
Της φύσης η ανοιξιάτικη ομορφιά, μπορεί να συναρπάζει
αισθήματα βαθιά να μας ξυπνά, ελπίδες να φτερώνει
και τους πιο πλούσιους μυστικούς κρουνούς της έμπνευσης ν’ ανοίγει,
όταν βαθιούς τους νιώθεις τους δεσμούς, κι αδερφοσύνη μ’ όλα
έμψυχα κι άψυχα που πλημμυρούν τον τύπο μ’ αρμονία…
Τη φύση δεν τη βλέπεις μοναχά, αλλά τη ζεις βαθιά σου
έστω και μια λιγόστιγμη αστραπή, που τ’ Ονειρο σ’ αγγίζει…
Γύρω – γυρού καρφώνεις τη ματιά, ως την καρδιά της φύσης
κι ως προς τη σχέση όπου θα ‘πρεπε, να ‘χουμε με τη φύση!
Οχι καταστροφέα – κυρίαρχου, όχι άπληστου και ξένου
μα σαν τη σχέση μάνας και παιδιού, μ’ εξάρτηση αμοιβαία…
Με τέτοια μια στοχαστική ματιά, με τέτοια μιαν αγάπη,
πέρ’ απ’ την όποια εκμετάλλευση, πέρα απ’ τ’ όποιο κέρδος,
πολλές από τις τωρινές πληγές, απού ‘χει, θα της λείπαν!
Απ’ απληστία, τόσοι βιασμοί…
