Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν (Rifkin’s Festival)
Κωμωδία, αμερικάνικης, ισπανικής και ιταλικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν, με τους Γουάλας Σον, Τζίνα Γκέρσον, Ελένα Ανάγια, Κρίστοφ Βαλτς, Λουί Γκαρέλ κ.ά.
Πολύ φασαρία για το τίποτα; Όχι ακριβώς ,αν και είναι φανερό ότι ο Γούντι Άλεν έχει κουραστεί και αυτό φαίνεται και στους ήρωες της ταινίας του. Ο 85χρονος σκηνοθέτης, που εκτός από το βάρος των γηρατειών, είναι φανερό ότι έχει επηρεαστεί και από τα προσωπικά του προβλήματα.
Εδώ, στην 48η ταινία του, επανεξετάζει ορισμένα από τα αγαπημένα του θέματα, όπως οι παράνομοι έρωτες, η αποστροφή του για την εμπορευματοποίηση του κινηματογράφου και φυσικά οι μεγάλοι Ευρωπαίοι δημιουργοί, όπως οι Φελίνι, Μπουνιουέλ, Μπέργκμαν, Τριφό, Γκοντάρ. Σκηνοθέτες που τον επηρέασαν στη νεανική του ηλικία, καθώς τους βασάνιζε κι αυτούς το ερώτημα για το νόημα της ζωής, η μεταφυσική αγωνία, οι υπαρξιακές αναζητήσεις. Και φυσικά παρελαύνουν και οι γνωστές εμμονές του- για να μην πολυλογούμε: σκηνή πρώτη, ο ήρωας απέναντι σε έναν ψυχαναλυτή…
Ο Άλεν ξεχώρισε σε αυτά τα 50 χρόνια πορείας του, γιατί ήταν ένας εμπνευσμένος παραμυθάς, ένας άψογος αφηγητής, που ήξερε να χώνει εκεί που χρειάζεται την ξεκαρδιστική ατάκα, να σπάει το δράμα με το γέλιο, να ξέρει πότε να μιλάει και πότε να σιωπά. Μία τέχνη που δύσκολα ξεχνιέται, αλλά και για να την υπηρετήσεις πρέπει να έχεις τη διαύγεια και το κέφι. Και ο Γούντι Άλεν μάλλον έχει απολέσει τη διαύγειά του και έχει χάσει το κέφι του. Έτσι, η ιστορία του -ένας διανοούμενος και ολίγον αστείος τύπος που δουλεύει πάνω σε ένα φιλόδοξο βιβλίο, συνοδεύει την όμορφη και νεότερη γυναίκα του σε ένα φεστιβάλ στην Ισπανία, που έχει ξεμυαλιστεί με ένα νεαρό αυτάρεσκο σκηνοθέτη- αγκομαχά, τα σκηνοθετικά ευρήματα ελάχιστα (ξεχωρίζουν τα εμβόλιμα σκετς με κλασικές ευρωπαϊκές ταινίες στα οποία συμμετέχει και ο ίδιος ο ήρωας), το σενάριο προχειρογραμμένο και εκεί που περιμένεις κάτι που θα απογειώσει την ταινία, αντιθέτως προσγειώνεσαι στην ασφάλεια της αδιαφορίας.
Συμπαθής ο πρωταγωνιστής Γουάλας Σον, ένας καρατερίστας που δύσκολα όμως μπορεί να σηκώσει το βάρος του πρωταγωνιστή, ικανοποιητικό το υπόλοιπο καστ, ενώ ο μόνος που φαίνεται να το διασκεδάζει είναι ο Κριστόφ Βαλτς (ως “Θάνατος” στο όνειρο από την ταινία “Έβδομη Σφραγίδα), που όπως είχε δηλώσει ήθελε να παίξει οπωσδήποτε σε μια ταινία του Άλεν.
Τι μένει; Μα η φωτογραφία του 80άρη Βιτόριο Στοράρο, που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά γιατί είναι ένας από τους μεγαλύτερους διευθυντές φωτογραφίας όλων των εποχών.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Ο διανοούμενος Μορτ Ρίφκιν συνοδεύει τη σύζυγο του Σου στο διάσημο ισπανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, ανησυχώντας για το ξεμυάλισμα της με τον νεαρό σκηνοθέτης Φιλίπ. Στο πίσω μέρος του μυαλού του, ο Μορτ ελπίζει ότι η αλλαγή περιβάλλοντος θα δώσει σπίθα στο πρώτο του υπερφιλόδοξο μυθιστόρημα. Όσο η Σου ασχολείται παθιασμένα με τον γοητευτικό Φιλίπ, ο Μορτ συναντά τη γλυκιά Δρ. Ρόχας και κάτι μέσα του αλλάζει. Μία διάθεση αναθεώρησης της ζωής μέσα από τη δύναμη του κλασικού σινεμά αναζωπυρώνει την ελπίδα του Μορτ για το μέλλον.
Η Αιώνια Κάθαρση (The Forever Purge)
Ο φασαριόζικος χαβαλές τρόμου φτάνει την πέμπτη ταινία του αμερικάνικου φραντσάιζ ως σίκουελ της προ πενταετίας “Κάθαρση: Έτος Εκλογών”. Μία επανάληψη των προηγουμένων, σε σκηνοθεσία του Εβεράρντο Γκουτ, απευθυνόμενο αποκλειστικά στο νεανικό κοινό και με την υπόσχεση, που ελπίζουμε να τηρηθεί, ότι πρόκειται για το τελευταίο φιλμ.
