…Πέμπτη βράδυ που γράφω, ακόμη καλά κρατεί. Ακούγοντας ότι δέκα τέσσερις ακόμη σοροί φθάνουν, λέει, στο Νοσοκομείο Λάρισας… Για να πάρουν προφανώς τη “μακάβρια σειρά” προς ταυτοποίηση.
Κι αυτές οι σοροί, τα “θλιβερά αποκαΐδια” των σφριγηλών μελών από τις οντότητες της νιότης, είναι ίσως η πιο συγκλονιστική εικόνα, αφού η “μείξη” που έχει συντελεστεί, των απανθρακωμένων μελών, αφορά άτομα περισσότερα του ενός!
Χριστέ μου, ο διαχωρισμός τώρα, για να βρεθούν τι ανήκει και πού, ώστε αυτό το “μακάβριο puzzle” να συμπληρώσει το “νεκρό όλον” που θα λάβουν οι δικοί, οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι. Προκειμένου να προσκυνήσουν το λατρεμένο τους πρόσωπο, με την οδύνη, το πένθος και την “σπονδή” από τα δακρυρροούντα μάτια τους…
Γονείς σε απόγνωση και σε ανείπωτο πόνο, στην εφιαλτικότερη αναμονή ως πικρή εμπειρία του γονιού…
…Γονείς σε απόγνωση λοιπόν αναζητούν τα παιδιά τους, με τα δακρυσμένα μάτια τους και την αιμορροούσα καρδιά τους, καρφωμένα στις μαύρες σακούλες με τα κομμάτια των αγιασμένων νεανικών σωμάτων… Στο νοσοκομείο της Λάρισας οδύνη, πόνος, αγωνία… και ευθύνη όμως και προσφορά! Γι’ αυτούς που επέζησαν.
– Δίνουμε μάχη να περιθάλψουμε όλους…
– Σπεύσαμε όλοι να δώσουμε αίμα…
Απολύτως απαραίτητο, λένε οι αιμοδότες. Ένα “κίνημα” ελπίδας, που αναπτύσσεται σε όλη τη χώρα…
– Σώσαμε, μπορέσαμε να σώσουμε κάμποσες ζωές!! Δέκα εφτά! Λένε.
Και τι να πρωτογράψεις τώρα σε λίγες γραμμές, για τούτο το δράμα που αφθονεί παραμέτρους πονεμένες, να ξεχειλίζουν τα εικοσιτετράωρα;;
…«Όρθιος ο μηχανοδηγός, με το κασκέτο του στραβά, μεσ’ τη καπνιά, μεσ’ τη νυχτιά, καλό τιμόνι κουμαντάριζε το τρένο για τον ουρανό!..».
Αχ, Γιάννη Ρίτσο, αχ και πόσο επίκαιρη είναι αυτή η “ελεγειακή έμπνευση” που πέρασε στη συγκίνηση μας, με την “δίσημη πρόσμειξη” μελωδιών του αγαπημένου μου επίσης Νίκου Μαμαγκάκη!
Ας μην είχαμε αυτό το “πικρό ντεκαλειόν” τώρα, με τη συμφορά, αλλά κάτι πρέπει να πούμε, και για το προσωπικό του συρμού, εκείνα τα πέντε άτομα, και μάλιστα τα 4 νέα παιδιά, πολύ νέα, από 25 ως 35 χρονών! Ασυγκράτητα κλαίνε οι συνάδελφοί τους, και “χαιρετούν” τον μηχανοδηγό τους, που “κουμαντάρει” πια, το τρένο στις “ουράνιες ράγες”! Οι θερμαστές, οι εισπράκτορες, οι τιμονιέρηδες, νεκροί κι αυτοί.
…Άλλο θέμα, είχα κατά νου για τις “Αφορμές”. Άλλο. Η συμφορά “βγήκε” πάλι μπροστά, κι άλλαξα γνώμη. Θα ‘γραφα πάντως, για την επέτειο θανάτου (στα 1907) του Μαρίνου Αντύπα, στον “ιδρωμένο κάμπο” από τον μόχθο των Κολίγων…
Εκεί, δίπλα στα Τέμπη, που συντελέστηκε η Τραγωδία… Θα επανέλθω, εκτενώς. Τώρα υποκλίνομαι εκεί που σταμάτησε ο χρόνος. Από-καλύπτεται κι εκείνος…
