Οι ματρακάδες και η λιτότητα

Η λιτότητα είναι η γνωστή λιτότητα, τίποτα παραπάνω. Ο ματρακάς είναι ένα σφυρί τετράγωνο που παλιά είχε ξύλινο χερούλι και σήμερα κατασκευάζεται με πλαστικό. Το χρησιμοποποιούν κατά κόρον τα μαστόρια στις οικοδομές.
Η μάρκα που κυκλοφορούσε παλιά ήταν της εταιρείας Peugeot. Ξαφνικά εμφανίστηκε να το προσφέρει σε ανταγωνιστικότερες τιμές η επίσης γαλλική εταιρεία Mob. Σαν εισαγωγείς του είδους φέραμε μια πρώτη παρτίδα από 500 τεμάχια. Δεν προλάβαμε να τα ακουμπήσουμε στα ράφια και λόγω ποιότητας και τιμής έγιναν ανάρπαστα. Βουτάω αμέσως το αεροπλάνο στα 1981 και πάω στο Παρίσι για να παζαρέψω μια μεγαλύτερη ποσότητα.
Αφού συμφωνήσαμε στην τιμή, βάλαμε μία παραγγελία της τάξεως του ενός πλήρους container που αριθμούσε 20.000 τεμ. Από τότε αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές. Χόρτασαν οι Γάλλοι λεπτά κι εμείς βογκήξαμε στη δουλειά. Χαρά μεγάλη. Αυτό συνεχίστηκε ακατάπαυστα μέχρι περίπου το έτος 2000. Κατόπιν άρχισε η κάμψη των γαλλικών σφυριών και η δειλή εμφάνιση των λίγο κακοφτιαγμένων κινέζικων. Σήμερα που μιλάμε δεν πουλιέται στην ελληνική αγορά ούτε ένας γαλλικός ματρακάς, ούτε μισός, τα πάντα είναι κινέζικα και μάλιστα αρκετά καλά από πλευράς ποιότητας.
Η εταιρεία Mob λογικά σταμάτησε να δίνει φόρους στο Γαλλικό Δημόσιο. Το ίδιο συνέβη και με τις αυτοκινητοβιομηχανίες Citroen και Renault. Οι πωλήσεις τους άρχισαν να πέφτουν λόγω της εμφάνισης των ιαπωνικών όσο και των κορεατικών εταιρειών. Ο ανταγωνισμός πλέον είναι ανηλεής και οικονομικά αιματηρός.
Τα κρατικά νοσοκομεία της Γαλλίας σταμάτησαν να χρηματοδοτούνται όπως πριν, οι μισθοί συρρικνώθηκαν, αλλά ο γαλλικός λαός επιμένει να απαιτεί περίθαλψη και κοινωνικές παροχές όπως στο παρελθόν. Αυτοί που εποφθαλμιούν την εξουσία τάζουν λαγούς με πετραχήλια και δεσποτικές μίτρες. Μερικοί προσθέτουν και ποιμαντορικές ράβδους. Το ίδιο και σε μας. Εβγαζε κάποτε πλακάκια η ΑΚΜΗ και συνθετικά νήματα η Βομβυκρύλ, σήμερα είναι εργοστάσια για να γυριστούν φιλμ νουάρ με τον δράκουλα και την αγαπημένη του. Εμείς όμως εκεί, απαιτούμε τη BMW σειρά 5 και αρκούμαστε τελικά σε ένα Volvo έστω και λιγότερο από δυόμισι χιλιάδες κυβικά. Εστω. Θέλουμε τα πιο σύγχρονα ασθενοφόρα με ταχύτητες φόρμουλα 1 κι ας μη δουλεύουμε κατά τη διάρκεια του ηλιόλουστου πρωινού στη δημόσια υπηρεσία. Εχουμε απαιτήσεις σαν άνθρωποι και σαν Ευρωπαίοι πολίτες, αλλά από το κράτος, όχι από εμάς. Οχι τέτοια βαρβαρότητα. Αυτή την εμβριθή σκέψη έχουμε συλλάβει όλοι μας και περιμένουμε σε ύπτια θέση την εκπλήρωση των συναφών γλυκυτάτων ονείρων μας.
Κατηγορούν όλοι τη λιτότητα και στην κατάργησή της σφάζονται παλληκάρια. Μάχονται, τη χτυπούν λυσσαλέα, την αποδοκιμάζουν, την καθυβρίζουν χυδαία, την απεχθάνονται, αλλά φράγκο δεν βάζουν. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο. Ματρακάδες δεν πουλάνε, ο μαϊντανός δεν έχει τόση πέραση και τα κολοκυθάκια βγαίνουν μόνον καλοκαίρι. Οι σύγχρονοι Ελληνες πιστεύουν κατά το πλείστον πως τα λεφτά βρίσκονται σε έναν τοίχο και κόβεις αναλόγως με τις διαθέσεις σου και τις ανάγκες σου, ύστερα γεμίζεις το πορτοφόλι σου μέχρις απάνω, να ξεχειλίζει. Η σκέψη είναι σοφή, αλλά και η ανεργία είναι πραγματική και εντόνως ενοχλητική στη στομαχική περιοχή. Και ξέρετε, όταν το γουργουρητό φθάσει κάποια στιγμή στο θυμικό, ο μόνος τρόπος για να το αντιμετωπίσεις είναι να ξαναβάλεις τα κάγκελα στη Βουλή και να αυξήσεις τις προσλήψεις στα ΜΑΤ. Παρακαλώ ιδιαίτερος έλεγχος στον ευαίσθητο τομέα της πείνας.
Χωρίς εξαγωγές, χωρίς καλλιέργειες δυναμικές και χωρίς ξενοδοχεία που να δημιουργούν πανικό από τις αφίξεις πελατών ούτε που να το σκέφτεσαι για αύξηση μισθών και καλύτερων νοσοκομειακών παροχών. Αυτά δεν καλύπτονται με μπικικίνια, χρειάζονται γνήσια μη παραχαραγμένα χαρτονομίσματα των 100 ευρώ και πάνω.
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε ένα θεατρικό έργο που διαφημίζεται ως κωμωδία χαράς και προσλήψεων, ιδεών και συνταγματικών αποκαταστάσεων. Ομως προσοχή, μήπως αποκαθιστούμε βρικόλακες που αρέσκονται στο γλυκό αίμα των βαρέως φορολογουμένων με καλαμάκι μιας ίντσας και ενός τετάρτου; Λέω εγώ τώρα, δεν έχω δα και το μυαλό ενός μεγάλου συνταγματολόγου που κάθε πρώτη του μηνός του καλύπτει το Δημόσιο τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις, αν είχα μυαλό θα τις κάλυπτε και μένα. Λίγο μυαλό δεν βλάπτει, είτε προς τη δημιουργική κατεύθυνση είτε προς τη διαστροφή.