Μαύρη τρύπα

H κοινά αποκυημένη αίσθηση είναι ότι ακόμη και τώρα πρέπει να γίνουν ενέργειες για να σημειώσει βήματα προόοδου η χώρα.
Σε αυτό πρωτίστως συντελεί το πολιτικό σύστημα αλλά και η συναντίληψη των πολιτών που ενστερνίζονται τις αλλαγές στη ζωή τους.
Ειδάλλως…
Το μείγμα προσαρμογής που επέλεξε αυτή η κυβέρνηση κατέρρευσε στην πραγματική οικονομία… η οποία εσχάτως μόνο κουνά τον καθρέφτη των υπό εξαγγελία παροχών.
Κάποτε ακόμη και αυτά τα λεφτά θα εξανεμιστούν, διότι δεν μιλούμε για νέα εισοδήματα.
Και νέα εισοδήματα προσφέρουν οι κανόνες της ζύμωσης με την πραγματική οικονομία που ζει.
Κατά τα ψέματα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον με συνταγές του παρελθόντος.
Εκεί διακρίνω μία ιδεολογική απάθεια και από τα δύο μεγάλα κόμματα, που “τραβούν το κάρο μπροστά”.
Πιο πολύ “μπιφτεκάδες” βλέπω που γυρίζουν στο τηγάνι μέχρι να ψηθούν.
Η χώρα έχει συγκεκριμένες ανάγκες, απαιτήσεις και προτεραιότητες.
Νομίζω ότι δεν τα έχουμε ιεραρχήσει όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως.
Πρέπει να τεθεί εν συνόλω ένας στόχος και να προσπαθήσουμε να τον πιάσουμε.
Κάτι τέτοιο συγκεκριμμένο ακούω μόνο με παρεμβολές.
Η χώρα ως υπερσύνολο δεν είναι κάτι το αφηρημένο και γενικόλογο, κοντά σε ψυχαναγκαστικές ανησυχίες.
Η χώρα δεν λειτουργεί εν κενώ.
Συντάσσεται με ρεαλιστικούς στόχους και οράματα, τα οποία κατά πλειοδοσία δεν θέτουν σε σύγχυση την κοινωνία.
Ενα, δύο, τρία, τέσσερα, μέχρι εκεί που μπορεί να γίνει αντιληπτό.
Οχι χαμένοι στην μαύρη τρύπα του διαστήματος.
Οταν ολοκληρώνεται ένας κύκλος δεν έχει σημασία αν θα έχεις ένα ψωραλέο ή ένα ηρωικό τέλος.