Μαύρο καρφί – άσπρος τοίχος και ο… πίνακας

Αυτός ο πίνακας είναι δικός μου. Τον κατασκευάζω με κομμάτια, κομματάκια πολύχρωμα. Είναι πίνακας φτιαγμένος από παζλ. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέγεθός του μέχρι να τελειώσει. Καθώς τον κοιτάζω τον βρίσκω υπέροχο, γιατί έχει όλα τα κομμάτια βαλμένα στη θέση που τους ταιριάζει. Αυτός ο πίνακας είναι η ζωή μου καθώς κοιτάζω το έργο μου ως τώρα, νιώθω όλα τα συναισθήματα. Περηφάνια, θλίψη, νοσταλγία, χαρά, έκσταση, θυμό… και άλλα που δεν είναι εύκολο να κατονομάσω.
Εκτός από τα δεδομένα κομμάτια μου κατασκευάζω, δημιουργώ και δικά μου, αφήνω τη δημιουργική φαντασία μου, καταθέτω κομμάτια της ψυχούλας μου και το αποτέλεσμα βγαίνει από μόνο του.
Καθώς κοιτάζω εκείνο το μεγάλο γκρίζο κομμάτι, νιώθω μια θλίψη, θυμάμαι κείνη τη μεγάλη περίοδο της ζωής μου, τη γεμάτη πόνο και μοναξιά. Φεύγω αμέσως από τη θλίψη γιατί δίπλα ακριβώς είναι ένα μεγάλο κομμάτι πορφυρό με αστεράκια και πινελιές ροζ και γαλάζιες κουκκίδες. Είναι ένας μεγάλος έρωτας. Εκστασιάζομαι μ’ αυτήν την αρμονία των χρωμάτων. Πιο δίπλα ένα μικρό ομιχλώδες κομμάτι, ένας χωρισμός και τα συναισθήματα εναλλάσσονται κι αυτό κρατά την ισορροπία μου, κάποιες φωτεινές τελίτσες είναι, πιστεύω, κάποιοι υπέροχοι άνθρωποι που γνώρισα για λίγο και που πιθανόν να πήγαν να φωτίσουν άλλους πίνακες άλλων δημιουργών.
Κάθε κομμάτι είναι και μια ιστορία, μια κατάσταση, ένα πρόσωπο. Ολα αυτά συνθέτουν αρμονικά το κάδρο. Υφαίνω τον καμβά, εμπλουτίζω, μεγαλώνω τον πίνακα. Συνεχίζω με μεράκι, με όνειρα. Δεν ξέρω πού θα φτάσει μα δε μετρώ το μέγεθος, αλλά τα σχήματα, τα χρώματα και τη δόνησή τους. Κάπου κοντά ίσως πολύ μακριά βλέπω έναν άσπρο τοίχο. Δεν μπορώ να υπολογίσω τις διαστάσεις του κι ούτε με νοιάζει. Είναι θαρρώ ο ατέρμονος χρόνος, ο άχρονος χρόνος, το αέναο παλλόμενο σύμπαν ή τα σύμπαντα. Διακρίνω ένα μαύρο καρφί κάπου στο βάθος. Αδύνατον να το αγνοήσω και να το αφαιρέσω αδύνατον. Υπάρχει έτσι κι αλλιώς. Είναι ο θάνατος που δε θα τον αποφύγω έτσι κι αλλιώς. Μα δε με νοιάζει σε ποια απόσταση βρίσκεται. Θα του κρεμάσω τον υπέροχο πίνακα, έτσι θα τον ξορκίσω. Θα στολίσω τον ακαθόριστο αμέτρητο δυσθεώρητο τοίχο με τον αποκλειστικό μοναδικό μου πίνακα. Το μαύρο καρφί περιμένει, ας περιμένει. Ο δυσθεώρητος άσπρος τοίχος είναι εκεί. Δεν με τρομάζει, αντίθετα, με μαγεύει. Κι εγώ υφαίνω τον καμβά της ζωής μου· τώρα που ξέρω ή που έστω υποψιάζομαι πώς είναι τα πράγματα, θα προσπαθώ να τοποθετώ τα σωστά κομμάτια, την κατάλληλη στιγμή στη σωστή τους θέση.
Οταν ολοκληρωθεί ο πίνακάς μου, πιστεύω θα είναι όμορφος, αισθησιακός, εντυπωσιακός… κρεμάστε τον! Στο μαύρο καρφί που προορίζεται για μένα. Και ποιος δεν υφαίνει τον καμβά του και ποιος δεν κατασκευάζει τον πίνακά του;
Για ποιον δεν προορίζεται ένα μαύρο καρφί; Αν του κρεμάσουμε από ένα όμορφο πίνακα, που θα έχουμε αγαπήσει εμείς, μπορεί το καρφί να αλλάξει το χρώμα του και να μη μας τρομάζει τόσο. Στο κάτω – κάτω αυτά πάνε μαζί, ο πίνακας και το καρφί. Μα πάλι θα μου πείτε, αν είναι ατσαλόκαρφο ή ταβανόκαρφο και με θόρυβο και δυσκολία καρφώνεται; Μπορεί και να ’ναι μια μικρή πινέζα, τι σημασία έχει έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή ο πίνακας θα κρεμαστεί, ας είναι τουλάχιστον πολύχρωμος.