Εάν το μαύρο είναι το χρώμα της απόγνωσης, το κόκκινο είναι το χρώμα της δύναμης που απορρέει από αυτήν. Και η δύναμη που εκπορεύεται από την απελπισία είναι πάντα απείρως ισχυρότερη από αυτήν που απορρέει από την ελπίδα.
Ενα βιβλίο που ο διεθνούς εποπτείας και ευρωπαϊκής ευθύνης συγγραφέας του διερευνά τους κινδύνους να συνεχιστεί να μείνουμε στην οικονομική, αλλά και στη γενικότερη κρίση, ενός παγκόσμιου ευρωπαϊκού και ελληνικού (ιδιαίτερα) αδιέξοδου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Με θυσία της νέας γενιάς που βυθίζεται στα τάρταρα της ανεργίας, με τραγικές συνέπειες από την απόλυτη στέρησή τους στα αναφαίρετα δικαιώματά τους για την ίδια τη ζωή. Αλλά και για την ευθύνη τους απέναντι στην ίδια τη ζωή και τη συνέχισή της.
Ομως οι νέοι της σημερινής “χαμένης” γενιάς -όπως και οι νέοι από τις προηγούμενες χαμένες γενιές (των δύο Παγκοσμίων Πολέμων κ.λπ.) μέσα από την οδυνηρή πραγματικότητα αποκλεισμού και του χαμού τους είναι ΕΚΕΙΝΟΙ και ΕΚΕΙΝΟΣ που καθορίζουν το αύριο στην τόσο παράξενη και απρόβλεπτη εποχή μας στην οποία ήδη έχει εισβάλει το επερχόμενο νεανικό κύμα. Με τους νέους που ωθούνται στην απόγνωση να ζητούν τον λόγο ιδίως για όσους φαντάζονται ότι νομιμοποιούνται και είναι σε θέση να αποφασίζουν σήμερα για αύριο, με συνεχείς περιθωριοποιήσεις…
Αλλά πόσο μπορούμε να ελπίζουμε ότι δεν θα μείνουμε στην κρίση για πάντα;
ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΣΕ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ;
Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του ο Κώστας Βεργόπουλος αναφέρεται στις πολλές αντιπαλότητες και διαμάχες των Χαρβαρντιανών οικονομολόγων και κυρίως στον Λάρυ Σάμερς (πρώην πρόεδρο του Πανεπιστημίου Harvard) που έχει πρωτοστατήσει σε όλες τις απορρυθμιστικές φάσεις της ιστορίας των Η.Π.Α. και της Παγκόσμιας Οικονομίας, ως υπουργός των Οικονομικών κατά τη δεύτερη θητεία του προέδρου Κλίντον (1996 – 2001). Αυτός ο διακεκριμένος καθηγητής, υπουργός κ.λπ. στην ετήσια διάσκεψη του Δ.Ν.Τ. (8-9 Νοεμβρίου 2013 στην Ουάσιγκτον) προσπάθησε να αιτιολογήσει τόσο τον απορρυθμιστικό ζήλο του κατά το πρόσφατο παρελθόν όσο και τον επαναρρυθμιστικό στο παρόν, λέγοντας μεταξύ πολλών άλλων και τα εξής: “Χρησιμοποιήσαμε ήδη όλα τα μέσα προκειμένου να επανέλθει η οικονομία σε υψηλούς ρυθμούς, όμως αυτό αποδείχθηκε αδύνατον. Μήπως άραγε πρέπει να παραδεχθούμε ότι το οικονομικό σύστημα δεν πρόκειται πλέον να επιστρέψει στους υψηλούς ρυθμούς του παρελθόντος που εν τούτοις είναι αναγκαίοι για την καταπολέμηση κάθε κερδοσκοπίας και χρηματοπιστωτικής φούσκας εγκλωβίζει τελικά το σημερινό σύστημα σε χωρίς τέλος στασιμότητα;”.
Ποια άλλη μαρτυρία χρειαζόμαστε. Αλλά και ποια δικαιολογία ή παραπλάνηση μπορεί να κριθεί αξιόπιστη απέναντι στη δική μας κρίση και κατάκριση; Ιδιαίτερα απέναντι στη Νέα “χαμένη”, αλλά και οργισμένη γενιά;
TO ΧΡΗΜΑ, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ. ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ
Το χρήμα, οι Τράπεζες, τα χρηματιστήρια θριαμβεύουν, αλλά οι κοινωνίες συντρίβονται και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί πολλαπλασιάζονται.
Οι νέοι είναι τα κατ’ εξοχήν θύματα της κρίσης ιδιαίτερα στην Ελλάδα καθώς και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Ομως, τι μέλλον προετοιμάζεται χωρίς αυτούς που είναι βασικοί φορείς της παραγωγικής εργασίας και της κοινωνικής συνοχής και ακόμα αυτοί – αυτές εκφράζουν τις ιδέες τις πρωτοβουλίες, τις καινοτομίες για ένα καλύτερο αύριο;
ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΤΟ ΠΕΡΙΠΟΘΗΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ;
Ομως, αυτό το καλύτερο αύριο δεν έχει καμιά δυνατότητα να υπάρξει όταν δεν προϋπάρξουν τα δεδομένα πάνω στα οποία θα στερεωθούν οι ελπίδες για το περιπόθητο καλύτερο αύριο, που εκ των πραγμάτων και της φυσικής εξέλιξης των κοινωνιών έχουν την ευθύνη να το διαμορφώσουν, ως υπαρκτότητα, η νέα γενιά του σήμερα, του αύριο, του μεθαύριο κ.λπ. Με προϋπόθεση των εργασιών τους, τους κόπους τους, τις αναζητήσεις τους, τους αγώνες τους. Με διαρκείς όμως θεωρήσεις, εκτιμήσεις και επανεκτιμήσεις του έργου τους, των επιτεύξεων ή των μη επιτεύξεων των στόχων τους, των ιδεών τους, των οραμάτων τους.
Αλλά όλες αυτές οι επιδιώξεις για ένα καλύτερο μέλον πώς θα πραγματωθούν, όταν η εκτεταμένη ανεργία στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, ακόμα και στην Αμερική σε μικρότερο ποσοστό οδηγούν τη σημερινή νέα γενιά σε βάραθρα αφανισμού της;
ΣΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΣΗΜΕΡΑ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ
Ο φίλτατος καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Γαλλικό Πανεπιστήμιο Παρισίων Κώστας Βεργόπουλος, συγγραφέας της προοδευτικής σκέψης, αλλά και την τόλμη για έκφραση, με δημιουργικότητα της αλήθειας στο τελευταίο του βιβλίο (εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη) με τίτλο “Το Μαύρο και το Κόκκινο, η χαμένη γενιά Ελλάδα – Ευρώπη”, αφιερώνει με βαθύ πόνο ψυχής, το νέο αυτό βαθυστόχαστο και αποκαλυπτικό έργο του στη χαμένη σήμερα νέα γενιά που όμως περισσότερο χαμένη είναι η κοινωνία που τη θυσιάζει.
ΕΥΡΩΠΗ – ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΔΙΑΣΩΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Ποια είναι όμως αυτή η κοινωνία ο φίλτατος καθηγητής ανθρωπιστής, στοχαστής και μαχόμενος διανοούμενος Κώστας Βεργόπουλος, γράφει ότι “η κοινωνία που δημιούργησε τη χαμένη γενιά και τη θυσιάζει είναι η Ευρωπαϊκή (συνολικά) μαζί με την Ελληνική οι οποίες -σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο- δεν διασώζουν την απασχόληση. Αλλά, εξασφαλίζουν, μόνο τις τράπεζες και τις χρηματικές αποδόσεις, επιρρίπτοντας το κόστος στη νέα γενιά. Με κοινωνίες που δεν ενσωματώνουν για να αποκλείουν την ουσιαστική ενσωμάτωση των νέων σε αυτές, χωρίς αυτός καθεαυτός ο αποκλεισμός να έχει μέλλον για τις ίδιες τις κοινωνίες του. Αυτές που σωρρεύουν συνεχώς περισσότερα θύματα (νέων και νεανίδων) με επιτάχυνση προς τη γκιλοτίνα του άγριου καπιταλισμού, εναντίον του οποίου γίνεται πιο βέβαιη και σαρωτική η απείθεια αυτής της χαμένης και θυσιασμένης γενιάς”.
ΕΛΛΑΔΑ: Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΛΥΣΙΔΑΣ
Ειδικά, στην Ελλάδα, που αποτελεί τον “αδύναμο κρίκο” της ευρωπαϊκής αλυσίδας και επελέγη ως “πειραματόζωο” για την κοινωνική αποδόμηση πυροδοτείται και η αντίστροφη μέτρηση όπως ξανατονίζει ο καθηγητής Βεργόπουλος. “Εάν η νέα γενιά είναι σήμερα χαμένη περισσότερο χαμένη είναι η κοινωνία που τη θυσιάζει”.
“Το Μαύρο και το Κόκκινο με τη χαμένη γενιά σε Ελλάδα – Ευρώπη” είναι ένα βιβλίο με φιλοσοφική και ουσιαστική ανθρωπιστική και ιστορική εμβάθυνση στα σημερινά (σε σύγκριση με τα παλιά) μεγάλα, ίσως αδιέξοδα, προβλήματα της πολιτικής οικονομίας, όπως αυτή εξοντωτικά λειτουργεί σήμερα.
Ο καθηγητής Κώστας Βεργόπουλος τόσο στην εμβριθή δισέλιδη εισαγωγή του όσο και στα δύο πολυεπίπεδα μέρη του νέου του βιβλίου καθώς και στα 3 επιλογικά κείμενά του αποκαλύπτει τις ευθύνες της Αμερικής και των “σοφών – ασόφων” οικονομολόγων του Harvard για όλες τις αιτίες που δημιούργησαν οι παλιότερες οικονομικές κρίσεις (κυρίως του 1929).
ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΠΙΡΡΙΠΤΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Κυρίως όμως, η σημερινή κρίση που δημιούργησε πλήρη κοινωνική κατάρρευση (υπέρ του μεγάλου πλούτου) με τον χαμένο κόσμο των νέων να διεκδικεί το αναφαίρετο δικαίωμά του στη ζωή. Παρά το γεγονός ότι στους νέους – νέες επιρρίπτεται σήμερα το μεγαλύτερο μέρος από το κόστος της κρίσης. Παράλληλα όμως ο Κώστας Βεργόπουλος αναλύει κριτικά, στοχαστικά και προτασιακά τις ευρωπαϊκές ευθύνες τις ελληνικές αδιανόητες, ανευθυνότητες καθώς και τις διεθνείς, σύγχρονες, γεωστρατηγικές, γεωοικονομικές, ενεργειακές, τις κοινωνικές ακόμα και τις θρησκευτικές και πολιτιστικές συγκρουσιακότητες.
Η ΓΗΡΑΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΑΓΕΤΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Οσον αφορά τη “γηραιά” ήπειρο Ευρώπη, ο κ. Βεργόπουλος γράφει στη σελίδα 15 ότι “η γηραιά Ευρώπη άγεται όχι προς το μέλλον, αλλά προς το παρελθόν. Γιατί όταν σήμερα στην Ευρώπη 15 εκατομμύρια νέων κάτω των 30 ετών ούτε εργάζονται, ούτε σπουδάζουν αυτό σημαίνει ότι μια ακόμη χαμένη γενιά βρίσκεται υπό κατασκευή. Μάλιστα υπό το διπλό απατηλό επιχείρημα είτε για να πληρώσουν τα σπασμένα για τις αμαρτίες της προηγούμενης γενιάς είτε για να εξασφαλίσουν το μέλλον της επόμενης… εν τω μεταξύ δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται ο όρος χαμένη γενιά κάθε φορά που αυτό συνέβη στην πρόσφατη ιστορία η χαμένη γενιά άσκησε καθοριστικότερο ρόλο στις εξελίξεις από ό,τι όλες οι κερδισμένες… Πρώτη χαμένη γενιά θεωρήθηκαν οι νέοι κατά την έξοδο από το σφαγείο του πρώτου Παγκόσμιου πολέμου”.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ “ΧΑΜΕΝΩΝ” ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ
Εντούτοις, ήσαν οι χαμένοι και όχι οι “κερδισμένοι” αυτοί που προσδιόρισαν τα νέα σημεία αναφοράς της μεταπολεμικής κοινωνίας ήταν η γενιά του Ερνέστου Χεμινγουέι, του Σκότι Φίτζεραλντ, Τ.Σ. Ελιοτ, Τζον Ντο Πάσος, Εριχ Μαρία Ρεμάρκ. Το έργο της σφράγισε το πνεύμα της νέας εποχής που στις χώρες που είχαν νικήσει στον πόλεμο κερδισμένοι βγήκαν τελικά όχι οι υμνητές του πολέμου, αλλά αυτοί που τον κατήγγειλαν, εκείνοι που αντέταξαν το προσωπικό και τραγικό βίωμα στις υψηλές και φονικές θεωρίες… το αυτό επιβεβαιώθηκε με την επόμενη χαμένη γενιά αυτού του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Για να επιβληθούν ουσιαστικά όχι ως “νικητές”, αλλά όσοι είχαν υποστεί τις ταπεινώσεις και τις κακουχίες, όχι η υψηλή θεωρία, αλλά η φιλοσοφία με βάση την ύπαρξη και το βίωμα, με εκπροσώπους τους Σαρτρ, Καμύ, Μερλώ Ποντό…
Με ό,τι προεξοφλείται ως “χαμένοι” να επανέρχεται δι’ άλλης αναπάντεχης οδού μέχρι που επιβάλλεται. Ενώ, ό,τι ανακηρύσσεται “κερδισμένο” τελικά χάνεται, παρανάλωμα της υπεροψίας.
ΝΑΥΑΓΟΙ ΠΑΛΙΟΙ NEOI ΣΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ομως, γιατί σήμερα να μην αναμένεται παρόμοια εξέλιξη. Οι νέοι της εποχής συσσωρεύονται και πάλι ναυαγοί στα περιθώρια της κοινωνίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αποστασιοποιημένοι, δύσπιστοι και εξοργισμένοι να αντιμετωπίζουν το μαύρο χρώμα της δύναμης που απορρέει από αυτή.
ΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΑΡΩΤΙΚΟ ΝΕΑΝΙΚΟ ΚΥΜΑ
Αλλά, όσοι σήμερα (αναφέρει στο τέλος της εισαγωγής του ο Κ. Βεργόπουλος) εξωθούν τους νέους στην απόγνωση, αντί της ελπίδας θα πρέπει ν’ ανησυχούν πολύ περισσότερο, αφού με αυτόν τον τρόπο χάνουν όχι μόνο την αξιοπιστία τους, αλλά και τη δυνατότητα να προβλέψουν από ποια απροσδόκητη ατραπό θα εισβάλλει το επερχόμενο νεανικό κύμα.
Παράξενη η εποχή μας, αλλά επίσης επικίνδυνα ασταθής και κατ’ εξοχήν απρόβλεπτη. Ιδίως για όσους φαντάζονται ότι νομιμοποιούνται και είναι σε θέση ν’ αποφασίζουν αντ’ αυτών”.
ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;
Και τα άλλα σημαντικά περιεχόμενα του νέου βιβλίου του ομ. καθηγητή και τολμηρού ανατόμου της εποχής Κώστα Βεργόπουλου
ΜΕΡΟΣ Ι
1.1. Στην Κρίση για πάντα; 1.2 Η Ευρώπη επιλέγει κρίση 1.3 Μαύρο story 1.4 Η κρίση χτυπά πάντα δυο φορές 1.5 Ομοιοπαθητική 1.6 Το φάντασμα της Βαϊμάρης 1.7 Η χαμένη δεκαετία 1.8 Η αφρικανοποίηση της Ευρώπης 1.9 Δύσκολοι καιροί για ηγεμονισμούς 1.10 Λιτότητα, η απαγορευμένη, συζήτηση 1.11 Το αντιπαραγωγικό ευρώ, το κοινωνικό κράτος. Ωρολογιακή βόμβα η Γαλλία; 1.12 Η αρετή της δαπάνης στην παγίδα του χρέους στον βωμό του Μαμμωνά 1.13 Ο Ευρωπαϊσμός σε κρίση, κοσμοθεωρητική κρίση 1.14 Διεθνής ανομία και επιθετικότητα 1.15 Η πολιτική της εποχής της κρίσης και Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ μαζί με τα περιεχόμενα του Β’ μέρους και αποσπάσματα από τα 15 κεφάλαια του πρώτου μέρους στο επόμενο άρθρο μας. Με ευρύτερη ενημέρωση των αναγνωστών – αναγνωστριών των “Χανιώτικων νέων” για ένα τόσο ενδιαφέρον βιβλίο του Κώστα Βεργόπουλου.
