Για την Ευρώπη που επιλέγει την κρίση. Ενώ η Αμερική δίδει άμεση προτεραιότητα στην ανάκαμψη, ενώ η Ευρώπη, με την προσήλωση στη δημοσιονομική “εξυγίανση”, αποδέχεται ως αναπόφευκτο τίμημα την ύφεση και τη μαζική ανεργία. Για να βρίσκεται στο εξωφρενικό σημείο να καταστρέφει την οικονομία της με πρόσχημα τη διάσωσή της…
Βασικά, σ’ αυτήν την πολιτική ευθύνεται η Γερμανία, της οποίας η προσήλωση στην περιστολή του εργασιακού κόστους δεν εξασφαλίζει μακροπρόθεσμα απολύτως τίποτα, εκτός από την καθίζηση κάθε οικονομίας και των αγορών τόσο των εταίρων όσο τελικά και τη δική της. Αντίθετα από τη γερμανική τακτική η Αμερική το 1989-1990 πρόσφερε ένα παράδειγμα διαφορετικής προσέγγισης με θέσπιση των “ομολόγων μπρέντι”.
Για χρήση των υπερχρεωμένων χωρών όχι μόνο στο δυτικό ημισφαίριο, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Οπου η αμερικανική Κεντρική τράπεζα FED ανέλαβε ως συνεγγυήτρια τα επισφαλή χρέη, υπό τα οποία στέναζαν τότε οι υπερχρεωμένες χώρες είτε στη Λατινική Αμερική είτε στην Αφρική και στην Ασία. Ομως δεν έθεσε ως προκαταρκτικό όρο οι υπερχρεωμένοι να ανακτήσουν ανταγωνιστικότητα.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΕ ΤΟ 2013 Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Αλλά ούτε και να εξυγιανθούν προηγουμένως οικονομικά και ηθικά. Αλλωστε όποιος πιστεύει πράγματι στη δυναμική της οικονομίας γνωρίζει ότι δεν προηγείται η “εξυγίανση” της ανάπτυξης, αλλά συμβαίνει το αντίθετο: όταν η οικονομία αναθερμαίνεται ακολουθεί η “εξυγίανση” . Ετσι σήμερα, κάποιες από αυτές τις χώρες που συμμετείχαν σε αυτά τα προβλήματα περιλαμβάνονται στις αναδυόμενες χώρες. Επίτευγμα το οποίο το οφείλουν σε μεγάλο βαθμό στην αναδιάρθρωση και διαγραφή χρέους που έλαβε η χώρα πριν από δύο δεκαετίες.
Ομως, η Ευρώπη -με τη μεγάλη “νονά” της την καγκελάριο Μέρκελ- ακολουθεί πολιτική δυστοπική. Κυρίως για την Ελλάδα η οποία το 2013 κατέγραψε τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή όχι μόνον στον χώρο της Ευρωζώνης, αλλά παγκοσμίως. Με τις καταστάσεις φτώχειας και ανεργίας να υπερβαίνουν και την πιο τολμηρή φαντασία, με συνέπεια η χώρα μας να καταγράφεται επίσης πρώτη στα πρόθυρα κοινωνικής εξέγερσης και ανατροπής… αλλά για όλα τα των Ελλήνων ευρωπαϊκά και διεθνή προβλήματα και ιδιαίτερα για τα προβλήματα των νέων το βιβλίο του καθηγητή Κώστα Βεργόπουλου “Το μαύρο και το κόκκινο” παρέχει τις δυνατότητες στους όποιους αναγνώστες – αναγνώστριες να κατανοήσουν σε βάθος τις αιτίες και τις συνέπειες της παγκόσμιας ευρωπαϊκής και ιδιαίτερα της ελληνικής κρίσης του φιάσκου και του δράματός μας. Ομως εμείς οι δυστυχούντες από ποιους θα ζητήσουμε λόγο ευθύνης;
ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Συνεχίζοντας τη συμπυκνωμένη συμπεριφορά των σκέψεων και θέσεων που εκφράζει στο πρώτο μέρος των 15 κεφαλαίων του βιβλίου του “Το μαύρο και το κόκκινο” ο ομ. καθηγητής της πολιτικής οικονομίας Κωστής Βεργόπουλος αρχίζουμε με ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το πρώτο μέρος κεφ. 1.1. που έχει ως εξής: “Το νεοφιλελεύθερο εγχείρημα, στη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών, δεν κατόρθωσε να βγάλει τον καπιταλισμό από την κρίση του. Αντίθετα τον έχει βυθίσει ακόμη πιο βαθιά σε αυτήν, με αποσταθεροποίηση και αδιέξοδο. Οπου όταν το σύστημα αρνείται την επανεκκίνηση με άμεση συνέπεια τη συρρίκνωση της παραγωγής και της απασχόλησης, που περιέχονται στο έλεος της χρηματιστικής κερδοσκοπίας πώς είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για κάποια οπωσδήποτε νέα σταθερότητα του καπιταλισμού; Με την αστάθειά του να επισπεύδεται στο παρόν, χωρίς την ελάχιστη ορατότητα ακόμη και για το πιο βραχυπρόθεσμο μέλλον του”…
1.2. ΕΥΡΩΠΗ ΚΡΙΣΗΣ…
“Στο κατά φαντασία “παγκόσμιο χωριό” τα πεπρωμένα κάθε περιοχής δεν συγκλίνουν, αλλά αποκλίνουν: Κάθε μια επιλέγει το δικό της και επωμίζεται την ευθύνη γι’ αυτό, αλλά εάν κάποιοι σήμερα ανησυχούν μήπως η αμερικανική “ανωμαλία” αποσταθεροποιήσει την παγκόσμια οικονομία θα έπρεπε να ανησυχούν πολύ περισσότερο για την ευρωπαϊκή και ιδίως τη γερμανική “αρετή” η οποία ήδη την καταποντίζει”.
1.3. ΜΑΥΡΟ…
…Σήμερα δεν προβάλλει νέος ορίζοντας, αλλά σήψη και οπισθοδρόμηση. Ούτε παγκόσμια διακυβέρνηση, αλλά επαναφορά σε περιφερειακές και εθνικές αντιπαλότητες που αναβιώνουν από το παρελθόν. Η σπαρακτική τραγωδία του 1930 ξαναπαίζεται στις μέρες μας ως θλιβερή και κακόγουστη φάρσα. Αλλά ακόμα μια φορά με θύματα πραγματικά σ’ ένα μαύρο φόντο.
1.4. ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ
“Με τις διαιωνιζόμενες πολιτικές λιτότητας στην ευρωπαϊκή οικονομία όλο και περισσότερο χρήμα εκτρέπεται από τις παραγωγικές δραστηριότητες προς τις χρηματιστικές κερδοσκοπικές. Ωστόσο πόσο ρεαλιστική είναι άραγε η προσδοκία για κάποια χρηματοπιστωτική σταθεροποίηση εις βάρος της οικονομίας και για πόσο ακόμη χρόνο;”.
1.5. ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ
Το ζήτημα που διεθνώς δεσπόζει πρόσφατα είναι το “φιάσκο” που έρχεται σε φως με τις παραπειστικές μελέτες των οικονομολόγων του Χάρβαρντ Κένεθ Ρόγκοθ και Κάρμεν Ράιχαρντ οι οποίοι αποφαίνονται ότι από τη στιγμή που το χρέος υπερβαίνει το 90% του Α.Ε.Π. η οικονομία αποσταθεροποιείται, τα ελλείμματα διευρύνονται, τα χρέη καταλήγουν μη εξυπηρετήσιμα. Με αναπόφευκτη την ανάγκη χρηματοπιστωτικής καταστολής ως απαράκαμπτη θεραπευτική αγωγή… κ.λπ.
Ομως ύστερα από τρία χρόνια τρομοκρατίας από τους ιέρακες των ελλειμμάτων και του χρέους τρεις νέοι οικονομολόγοι από το Παν. Αμχερσι της Μασαχουσέτης διαπιστώνουν ότι στη μεταπολεμική εμπειρία του δυτικού κόσμου ποτέ δεν προηγήθηκε της ανάπτυξης η αποπληρωμή των χρεών… Με την πρόσθετη καταλυτική “μαχαιριά” στους οικονομολόγους του Χάρβαρντ από τον διεθνή οικονομολόγο καθηγητή του Μ.Ι.Τ. και διευθυντή του Δ.Ν.Τ. Ολιβιέ Μπλανσάρ ο οποίος είπε: “Μπορεί ο υπερδανεισμός άνω του 90% του Α.Ε.Π. να συνυπάρχει με την οικονομική στασιμότητα και ύφεση… ίσως ο υπερδανεισμός αποσταθεροποιεί την οικονομία και προκαλεί ύφεση, όμως πιθανότερο είναι το αντίστροφο. Γιατί, όταν η οικονομία περιέρχεται σε στασιμότητα και ύφεση προσφεύγει περισσότερο στον δανεισμό προκειμένου να καλύψει τα ελλείμματα. Συνήθως η κρίση χρέους δεν είναι η αιτία, αλλά συνέπεια από τη στασιμότητα της οικονομίας…”. Ομως οι “σοφοί” βιαστικοί πολιτικοί μας μας παραδώσανε χωρίς καμία αντίδραση στον σημερινό εθνικό οικονομικό όλεθρο.
1.6. ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ
…Εάν το σενάριο της Βαϊμάρης ξαναπαίζεται στις μέρες μας, το διακύβευμα αλλάζει: Η κατάλυση της Δημοκρατίας δεν κομίζει ελπίδα, αλλά μεγαλύτερη απελπισία… Αλλά γιατί τα αυτά σφάλματα να επαναλαμβάνονται επίσης; Αφού όταν η δημοκρατία εξοντώνει τα θύματα των επιλογών κι αυτό συνιστά ήδη εκτροπή…
Ομως η σημερινή Δημοκρατία μας, ενός απόλυτου καταναγκασμού βαρύνει ιστορικά τους ηγέτες που μας παραδίδουν στους δανειστές άνευ όρων… για τη σωτηρία μας…
1.7. ΧΑΛΑΣΜΟΣ
Η σημερινή Ευρώπη, αντί να αποτελεί πρότυπο επιτυχίας για τον υπόλοιπο κόσμο, αναγνωρίζεται πλέον ως αρνητικό παράδειγμα προς αποφυγήν…
1.8: ΑΦΡΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ:…
…Οι ευρωπαϊκές χώρες καλούνται να προσαρμοσθούν με δεμένα χέρια στο νομισματικό και δημοσιονομικό πεδίο, αλλά και με δραματική απουσία σταθεροποιητικών μεταβιβάσεων μεταξύ εταίρων στο αυτό νόμισμα. Αραγε το μυστικό της ευρωπαϊκής ιδιαιτερότητας είναι η εναπόθεση σε κατεδαφιστικές αφρικανικού τύπου συνταγές;
1.9: ΟΙ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΙ ΗΓΕΜΟΝΙΣΜΟΙ
…Οταν η Δύση επιβραδύνει τους ρυθμούς της, η Ασία γονατίζει, η Λατινική Αμερική και Αφρική σέρνονται με μοιραία και αξεδιάλυτη σύζευξη μέχρι θανάτου του υπόλοιπου κόσμου με τη Δύση… Με “αχίλλειο πτέρνα” την αυξάνουσα ανεργία των νέων που είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του σημερινού και αυριανού (μάλλον) ευρωπαϊκού αδιεξόδου.
1.10: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ:
Από την ιστορική στιγμή που το ευρωπαϊκό όραμα εξαρχής βασίσθηκε στην επαγγελία ευημερίας για τις χώρες μέλη του τίποτα δεν είναι το λογικό και αυτονόητο παρά να αποτιμάται ανά πάσα στιγμή ως προς την ικανότητά του, να αποτιμάται και να ανταποκρίνεται σε αυτές ακριβώς τις υποσχέσεις του. Τίποτα λιγότερο ούτε περισσότερο.
1.11. ΤΟ ΕΥΡΩ ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΒΥΘΙΖΕΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
Το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα δημιουργεί προβλήματα αξεπέραστα για ορισμένους διαχειρίσιμα για άλλους. Ομως… εάν κάθε χώρα διατηρούσε το εθνικό νόμισμά της, το πρόβλημα θα λυνόταν με υποτίμηση στις ελλειμματικές και ανατίμηση στις πλεονασματικές με δημιουργία ευρωπαϊκού αδιεξόδου… Με τις υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε. να καταβυθίζονται η γερμανική ιδεολογική πολιτική να επιμένει στην ανάγκη καταποντισμού της.
Με συνέπεια να εξαφανίζεται το κοινωνικό κράτος. Με κάθε περικοπή στους τομείς της κοινωνικής οικονομίας να τη μετατρέπει σε εύκολη λεία για τις αρπακτικές αγορές. Πρόβλημα που οι Αμερικανοί το έχουν κατανοήσει. Ενώ οι Γερμανοί παραμένουν κολλημένοι σε παλαιά ξεπερασμένη και πολλαπλά αποτυχημένη ατζέντα… Με τη Γαλλία να αποτελεί τώρα μια ωρολογιακή βόμβα!
1.12 ΜΕ ΤΗ ΔΑΠΑΝΗ ΩΣ ΑΡΕΤΗ: Παρά την αποκλίνουσα διάρθρωση μεταξύ Βορρά και Νότου, μέσα στην παγίδα του χρέους, πάνω στον βωμό του Μαμμωνά, με θυσία των ευρωπαϊκών και άλλων λαών.
1.13: Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΥ:
Μέσα σ’ αυτή καταρρίπτονται όλα τα ταμπού τα οποία όμως στην πτώση τους αναδημιουργούν, νέα ακόμα πιο καταστροφικά ταμπού με την ανισότητα να μην παράγει ανάπτυξη, αλλά να την καταστρέφει…
Για να επαίρεται η Γερμανία για το πρώτο στον κόσμο πλεόνασμά της 200 δισεκατομμύρια ευρώ 7,5% του ΑΕΠ της. Ενώ στην Ευρώπη η ανισότητα θεωρείται γερμανική παραφροσύνη (λέμε εμείς) όχι μόνο δικαιολογημένη και μοιραία αλλά και ωφέλιμη. Με εφιαλτικό γεγονός από τη γερμανική πλευρά την ηθικοποίηση (κοσμοθεωρητικά) της κρίσης… Για να γίνεται σήμερα η Ευρώπη (με γερμανική απολυτότητα και το δυσώδες παρελθόν της) σελίδας 179-185 το αναμορφωτήριο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης…
1.14 και 1.15: ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΟΜΙΑ, ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Ευρωπαϊκό ψυχόδραμα. Δεν βρίσκεται στο τέλος του. Αντίθετα η αβεβαιότητα παρατείνεται οι κίνδυνοι παραμένουν. Με τη συνταγή της λιτότητας η Ευρώπη δεν σταθεροποιείται, ούτε ενοποιείται… το Ελληνικό χρέος μέσα σ’ αυτό το ψυχόδραμα οι πάντες γνωρίζουν ότι δεν είναι εξυπηρετήσιμο. Με τις γερμανικές αρχές να αναλαμβάνουν τον κίνδυνο να προσθέτουν διαρκώς νέο χρέος στην οφειλέτρια χώρα μας…
Με την αναβίωση ευρωπαϊκής επιθετικότητας και εμπλοκής σε εσωτερικές αναταραχές και σε εσωτερικές περιπέτειες που δεν είναι καθόλου τυχαίες, αφού η ευρωπαϊκή διαχείριση με γερμανική υπερισχύ παραμένει αθεράπευτα προσκολλημένη στην “εξυγίανση” ενώ η ίδια άγεται στην οδό της απώλειας με προοπτική όχι τον 21ο αιώνα, αλλά την αναδίπλωση του 19ου αιώνα. Ωστόσο γράφει ο Βεργόπουλος, “κάπως έτσι ξεκίνησε και η διαδικασία της αποικιοποίησης στα τέλη του 19ου αιώνα με πρώτη φάση να προηγείται ο επιθετικός βερμπαλισμός για να ακολουθεί σε δεύτερη φάση ο πολιτικός και οικονομικός… κατακτητισμός. Με αδυναμία της πολιτικής να κατευθύνει σε απεμπλοκή από το οικονομικό αδιέξοδο!
ΜΕΡΟΣ ΙΙ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ
Οπου: Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται όχι μόνον εκτός του οικονομικού χάρτη, αλλά και εκτός ακόμη και της πιο εφιαλτικής οικονομικής φαντασίας (σελ. 220-221). Για να προσθέσει ο Κ.Β. και το εξής καθοριστικό: Εάν με την “Ουτοπία” σηματοδοτείται κάτι το ιδανικό, αλλά ανέφικτο, η “δυστοπία” παραπέμπει σε κάτι που ούτε η πιο εφιαλτική φαντασία δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει. Εάν υπάρχει κάτι το παρήγορο, αυτό ίσως είναι ότι στην εκτόξευση του πυραύλου προς τη δυστοπία η χώρα μας δεν είναι μόνη, αλλά συνοδεύεται επίσης από τους δανειστές και εταίρους της.
Ο καθηγητής Βεργόπουλος γνωρίζει σε βάθος τα ελληνικά προβλήματα όπως και τα ευρωπαϊκά με βιωματική εμπειρία, ιδιαίτερα στα οξύτατα προβλήματα της Γαλλίας…
Με παράλληλη όμως γνώση όλων των παγκόσμιων προβλημάτων πολιτικής οικονομίας, κοινωνίας, φιλοσοφίας, επιστημολογίας, τεχνολογίας και ανώτατης παιδείας με πνεύμα σύγχρονου ανθρωπισμού. Για να συμμετέχει με υπεύθυνη κρίση και θεώρηση στα σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα, ενώ κρίσιμο αδιέοδο μπροστά στο οποίο βρίσκεται ο σημερινός απάνθρωπος μηχανισμός μιας σύγχρονης διαρκούς ανελεύθερης κρίσης ενός άρρωστου πολιτισμού. Οσον αφορά στα ελληνικά προβλήματα που έχουν τόσο πολύ οξυνθεί από την κρίση στην οποία μας βυθίσανε οι ανευθυνο-υπεύθυνοι πολιτικοί μας οι ευρω-εταίροι μας οι υπερ-ατλαντικοί νατοϊκοσύμμαχοί μας. Καθώς και οι βορειοανατολικοί ομόδοξοί μας, αλλά και οι εχθροί μας μαζί με τους σύγχρονους απωανατολικούς επενδυτικούς επικυρίαρχους μας. Ο καθηγητής Βεργόπουλος εξετάζει με ψύχραιμη κρίση και υπεύθυνη κριτική ολόκληρο το ελληνικό μας πρόβλημα.
ΤΟ ΜΑΚΑΒΡΙΟ STORY ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Για να ενημερώσει πόσο “θριαμβεύουν” στην αποϊδεολογικοποιημένη εποχή μας όσο ποτέ άλλοτε ιδεολογικοί μύθοι και προκαταλήψεις. Να μας μιλήσει για “αφηγήσεις” που έχουν αντικαταστήσει τις ιδεολογίες, αλλά και για να μας επισημάνει τις όχι λιγότερο μεγάλες “αντιαφηγήσεις” με όχι λιγότερες τερατολογίες και τη διαχείριση των οικονομικών προβλημάτων. Οπου, αυτό που άλλοτε ονομαζόταν “ιδεολογία” σήμερα βαπτίζεται “ωμή πραγματικότητα” και αυτό που άλλοτε εθεωρείτο ζήτημα πολυτέλειας και επιλογής σήμερα παρουσιάζεται ως μονόδρομος”. Με αποτέλεσμα να δαιμονοποιούνται οι όποιες αποκλίσεις από αυτές τις ωμές πραγματικότητες και μονοδρομικότητες που μας καταπνίγουν.
Ομως, επειδή ο Κώστας Βεργόπουλος στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του με εσωτερικό τίτλο: “Η Ελλάδα στη δυστοπία” λέει τα συμβάντα της σημερινής ελληνικής τραγωδίας μας με το όνομά τους.
Κι εμείς νοιώθουμε πνευματικά υποχρεωμένοι να ολοκληρώσουμε με ένα ακόμα άρθρο μας το “μακάβριο story” και πως αυτό και από ποιους πραγματοποιήθηκε σε βάρος της χώρας μας. Με ελευθερία, αντικειμενικότητα και δική μας πάντα ευτολμία.
