Στέκει δεκαετίες σε περιωπή θέση στο μεσαίο ράφι της βιτρίνας με τ’ αναμνηστικά. Ξεθωριασμένο το μπλε του χρώμα, φθαρμένες οι άκρες, δυσδιάκριτα τα διακριτικά του.
Απ’ το ελαφρό περίγραμμα στο υψηλότερο σημείο του, μπορεί κανείς να μαντέψει ότι εκεί βρισκόταν κάποτε μια…κουκουβάγια! Λίγο πιο κάτω, πάνω απ’ το γείσο του, διακρίνουμε τον μεταλλικό αριθμό 100, κι αυτοστιγμεί μεταφερόμαστε στην εποχή εκείνη που τα γυμνασιόπαιδα φορούσαν το πηλήκιο με τον αριθμό τους επάνω, για να μπορούν οι «παιδονόμοι» των καιρών εκείνων να κρατούν τα στοιχεία τους σε περίπτωση παρασπονδίας…
Τα κορίτσια φορούσαμε κορδέλα στα μαλλιά, μπλε ποδιά με το άσπρο γιακαδάκι και τη κονκάρδα με τον αριθμό του σχολείου μας στο στήθος….
Ήταν δύσκολοι, περιοριστικοί, κάποιες φορές άδικοι οι καιροί εκείνοι! Με πολλές δεσμεύσεις και συνεχείς περιορισμούς των νέων ανθρώπων. Με το καιρό γίναμε πιο επιεικείς και πιο ανεκτικοί όσον αφορά τις προσδοκίες, μα και τις ορμές και τα ζητούμενα των νέων. Όλο και πιο ανεκτικοί, κάποιες φορές μάλιστα αδιάφοροι κι άσχετοι με τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού! Με αποτέλεσμα να φτάσουμε απ’ το ένα άκρο στο άλλο!
Τώρα που ο μπερδεμένος ανήλικος εύκολα παραφέρεται, κι ενίοτε παρανομεί- κάτι που γίνεται όλο και πιο συχνά το τελευταίο καιρό- καλό είναι όλοι μας να τείνουμε χείρα βοηθείας. Ν΄ αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες του παιδιού και να στεκόμαστε στο πλάι του, φίλοι του καλοί, και συμπαραστάτες…
Ας μην ξεχνάμε πως σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία η απειρία, η νεανική επιπολαιότητα, ο μιμητισμός, οι κάθε λογής παρορμήσεις, οι κακές παρέες, η ανάγκη του νέου ν’ ανήκει κάπου -και ει δυνατό να ξεχωρίζει- μπορούν να τον οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις…
Οι γονείς έχουν βέβαια, το πρώτο λόγο!
Είναι εκείνοι που γνωρίζουν το παιδί τους καλύτερα απ’ τον καθένα! Εκείνοι που πρώτοι θ’ αντιληφθούν ότι κατιτί το απασχολεί. Οι δικοί του άνθρωποι που στα δύσκολα -και όχι μόνο!- θα το περιβάλλουν με φροντίδα κι έγνοια. Από κοντά θείοι, θείες και βεβαίως οι γιαγιάδες κι οι παππούδες που με το ένα πόδι πατούν στον παλιό, με το άλλο στο καινούργιο κόσμο, έχουν μέτρο σύγκρισης, τη πείρα της μακράς ζωής τους, κι όλο τον χρόνο να μιλήσουν στον νέο, να προτείνουν λύσεις στα άλυτά θέματά του. να τον συντροφεύσουν και να τον παρηγορήσουν…
Άκρως απαραίτητη και η φροντίδα της Πολιτείας για τα παιδιά της. Θα κάνει κι αυτή το καθήκον της, όπου και όσο χρειάζεται, με δομές, με ειδικούς που θα τα συμβουλεύουν, δημιουργώντας επίσης τις προϋποθέσεις που θα τα στρέψουν σε όμορφες δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός, η τέχνη σε όλες της τις μορφές, ο εθελοντισμός, η αγάπη για τη φύση και άλλα πολλά.
Σημαντικότατη και η προσφορά των εκπαιδευτικών μας που καλούνται -σ’ έναν κόσμο που αλλάζει με ταχείς ρυθμούς, σε μια κοινωνία πιο ελεύθερη, πιο πλατιά, πιο ανεξέλεγκτη- να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους! Να μεταδώσουν στους μαθητές τους όχι μόνο γνώση, μα και ήθος, δύναμη ψυχής και αντοχή, για να μπορούν να σταθούν γερά στα πόδια τους όταν θ’ αφήσουν το σχολείο.
Αλλά κι η κοινωνία -η παραδομένη στο έτοιμο, το γρήγορο και το εύκολο- δεν θα πρέπει να παραμένει αδιάφορη, μα να νοιάζεται πραγματικά! Ν’ αγκαλιάζει με στοργή, κατανόηση κι αγάπη τον κάθε νέο άνθρωπο που ξεκινά το δύσκολο ταξίδι προς την ενηλικίωση. Και βεβαίως να συγχωρεί, να δίνει ευκαιρίες, να μην κατακρίνει τα πάντα, να μην αδικεί …
Ο καθένας από εμάς κι όλοι μαζί, ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε…
Για να μην έχουμε ποτέ ξανά σχολικά πηλήκια μ’ έναν αριθμό αναγνώρισης επάνω, μα ούτε κι ανώριμα παιδιά-εγκληματίες…
