Πέρασαν ήδη 77 χρόνια από τότε που οι γονείς, οι παππούδες κάποιων από των εδώ παραβρισκόμενων αντιστάθηκαν στην από αέρος κατάληψη του νησιού από τους Γερμανούς, ενώ κάποιοι άλλοι από εσάς που σήμερα βρίσκεστε ανάμεσά μας στερηθήκατε ήδη από την παιδική σας ηλικία την πατρική αγκαλιά, επειδή ο θεός του πολέμου της γερμανικής μυθολογίας Βόταν, αμέσως μετά την κατάληψη του νησιού από τις σιδηρόφρακτες μεραρχίες του ζητούσε το αίμα των αθώων Κρητών για να αντισταθμίσει το αίμα των μέχρι θανάτου πιστών του οπαδών στο βωμό του.
Εβδομήντα επτά χρόνια μετά σας καλώ να αναρωτηθούμε από κοινού οι απόγονοι εκείνων των δύο λαών που ενεπλάκησαν σε αυτό που η σύγχρονη ιστοριογραφία αποκαλεί «Μάχη της Κρήτης» έσκυψαν άραγε ευλαβικά πάνω από το αίμα των νεκρών προγόνων τους; Ενσωμάτωσαν τη μνήμη εκείνη στην ιστορική τους ενηλικίωση; Αναρωτιέται άραγε ο σύγχρονος γερμανός πολίτης τι «Γερμανία» επιζητούσαν εκείνοι οι αλεξιπτωτιστές πρόγονοί του που έπεφταν στο νησί την 21η Μαΐου του 1941 και τι σχέση μπορεί να έχει εκείνη η Γερμανία με αυτή που οικοδομούν σήμερα εντός της Ενωμένης Ευρώπης; Αναρωτηθήκαμε άραγε εμείς οι απόγονοι εκείνων που με τις αξίνες τους προέταξαν αντίσταση στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές τι «Ελλάδα» έκρυβαν στα στήθη τους και τι σχέση μπορεί να έχει εκείνη η Ελλάδα με τη χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη Ελλάδα, που κληροδοτούμε σήμερα στα παιδιά μας;
Ας μη γελιόμαστε, για εκείνον που δεν έχει επιστρέψει ακόμη στον εαυτό του να σκέπτονται οι άλλοι γι’ αυτόν, η πραγματικότητα είναι οφθαλμοφανής.
WAS IST DEUTSCHE;
«Σήμερα έχουμε τη Γερμανία αύριο ολόκληρο τον κόσμο» ήταν ένας από τους ύμνους των Εθνικοσοσιαλιστών του Χίτλερ. Αν θεωρεί ο σύγχρονος αγγλοσαξωνικός κόσμος ότι με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία αποποιήθηκε αυτό της το αξίωμα είναι βαθιά γελασμένος. Η ιστορία του γερμανικού έθνους ειδικά μετά το 1871, που για πρώτη φορά ο γερμανικός λαός απέκτησε οντότητα κράτους – έθνους, μαρτυρεί ότι η ανωτέρω αρχή συνιστά την καθοδηγητική κουλτούρα του γερμανικού λαού έως τις ημέρες μας.
Ο γερμανός καθηγητής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης Ντίτερ Μπορχμάιερ στο βιβλίο του «Was ist Deutstch» (= Tι είναι γερμανικό;), που είδε το φως της δημοσιότητας πριν ένα χρόνο, ισχυρίζεται ότι ο γερμανικός λαός βιώνει ένα υπαρξιακό διχασμό μεταξύ της κρατικής του υποστάσεως και της πολιτιστικής του ταυτότητας. Από τη μία οι «αρετές» του Γερμανικού λαού εργατικότητα, αξιοπιστία, πίστη, παραγωγικότητα πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε ο αξιακός κώδικας του συγχρόνου γερμανικού κράτος και από την άλλη η ανάγκη του γερμανικού λαού να αυτοπροσδιοριστεί πολιτισμικά ως κοσμοπολίτης, ως εκπρόσωπος πανανθρώπινων και οικουμενικών αξιών, διάδοχος του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού ήδη από την εποχή του Καρλομάγνου. Αξίζει κανείς να μελετήσει το έργο των ποιητών Σίλερ και Γκαίτε για να καταλάβει τι εννοούμε.
Με την αίσθηση αυτή, ότι δηλαδή εκπροσωπούσαν ένα πολιτισμό με πανανθρώπινες και οικουμενικές αξίες έπεφταν στην Κρήτη οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές το ’41 και με την ίδια ακριβώς αίσθηση πολιτεύεται η σύγχρονη Γερμανία.
Όμως, η σημερινή πανθομολογούμενη σταδιακή γερμανοποίηση της Ενωμένης Ευρώπης, ο βομβαρδισμός και η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1991 με τη συμβολή της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας, για πρώτη μάλιστα φορά μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, προκειμένου να γίνει δήθεν σεβαστό από το Σερβικό λαό το δημοψήφισμα των Κοσοβάρων για ανεξαρτησία, η σύλληψη από την άλλη μεριά προ μηνών του ηγέτη των Καταλανών αυτονομιστών Κάρλες Πουτζντεμόν από τις γερμανικές αρχές, γιατί ηγήθηκε το 2017 του δημοψηφίσματος ανεξαρτησίας του λαού του, δεν μαρτυρούν μόνο την υποκρισία της σύγχρονης γερμανικής πολιτικής, αλλά και πως το όραμα των γερμανών για μία ευρωπαϊκή κυριαρχία κάτω από την επίφαση των κοινών ελληνορωμαϊκών αρχών συνεχίζει να αποτελεί την καθοδηγητική κουλτούρα του γερμανικού λαού ως τις ημέρες μας.
Τέλος, δεν πρέπει να λανθάνει της προσοχής μας ότι από την ίδια αυτή διάθεση διαπνέονταν μέχρι και χθες το δίλημμα των Γερμανών πολιτικών απέναντι στη χρεοκοπημένη Ελλάδα του 21ου αιώνα αν θα πρέπει δηλαδή να την εκπαραθυρώσουν από την Ευρώπη ή να τη διατηρήσουν ως μέλος της λεηλατώντας την οικονομικά, λες και δεν υπήρχε και τρίτος δρόμος εκείνος της πραγματικής αδελφικής αλληλεγγύης να τη βοηθούν δηλαδή να ορθοποδήσει προσφέροντάς της εκείνη την τεχνογνωσία που θα της επέτρεπε να αξιοποιήσει τους φυσικούς της πόρους, αποπληρώνοντας ταυτόχρονα με αξιοπρέπεια το οικονομικό της χρέος.
WAS IST GRIECHISCH;
Από την άλλη πλευρά, η ηρωική αλλά ακατανόητη για τους Γερμανούς αντίσταση του Κρητικού λαού στην εισβολή της 21ης Μαΐου, ακόμη και από σύγχρονους γερμανούς ακαδημαϊκούς ιστορικούς, η εκτέλεση των εδώ Αλικιανωτών πατριωτών, η πυρπόληση του Σκινέ – για να περιοριστώ στα ιστορικά γεγονότα της περιοχής μας – αν έχουν ένα πανανθρώπινο νόημα είναι αυτό απεκάλυψαν με τον πιο τραγικό τρόπο την καπήλευση του αρχαιοελληνικού ιδεώδους από εκείνους που το σφετερίζονταν προς ίδιον όφελος.
Όσοι παρακολουθούμε την τύχη της Ελλάδας των μνημονίων μέσω της ξενόγλωσσης ειδησιογραφίας, βρεθήκαμε πριν δύο τρία χρόνια αντιμέτωποι με ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ που σοκάριζε. Παρουσίαζε μία ελληνίδα αθηναία μητέρα που αναγκάζεται κάθε Δευτέρα πρωί να αφήνει σ’ ένα ίδρυμα το παιδί της, γιατί δεν είχε να το αναθρέψει, και το έπαιρνε κοντά της κάθε Σαββατοκύριακο. Η σκηνή του τηλεοπτικού ρεπορτάζ συγκλονιστική Δευτέρα πρωί, καθώς η μάνα αποχωρίζεται το παιδί της και απομακρύνεται εκείνο πίσω από την τεράστια σιδερένια κλειστή πόρτα του Ιδρύματος της φωνάζει: «Σε παρακαλώ μην με αφήνεις εδώ και σου υπόσχομαι πως δεν θα ξαναπεινάσω».
Στη μνημονειακή Ελλάδα η φωνή του μικρού είναι εκείνη που διασώζει στη συνείδησή μας τη θυσία των ανθρώπων που κείτονται σήμερα σε αυτό εδώ το κενοτάφιο. Στη φωνή του μικρού αγοριού συναντά κανείς το πνεύμα της Μάχης της Κρήτης. Η φωνή του μικρού ενώνεται με εκείνη των μαρτυρικών προγόνων σας και αποκαλύπτει στη σύγχρονη ανθρωπότητα, αυτό που απεκάλυπταν στην ανθρωπότητα και οι εκτελέσεις σ’ αυτόν εδώ το μαρτυρικό τόπο, ότι ο Γερμανικός λαός απλώς συνεχίζει και στις ημέρες μας να υπηρετεί γερμανικό θεό του πολέμου Βόταν με την πρόφαση του αρχαιοελληνικού ιδεώδους.
Σήμερα, ούτε η πολιτική, ούτε η εκπαιδευτική, ούτε η εκκλησιαστική, ούτε η στρατιωτική ηγεσία του τόπου μας είναι σε θέση να αφουγκραστεί τη θυσία εκείνου του απλού Κρητικού πατριώτη. Η σιωπή τους εκκωφαντική, ενδεχομένως απόρροια του γεγονότος ότι πάψαμε πλέον να υπάρχουμε ιστορικά ως έθνος. Απλώς, όπως η αστραπή θέλει χρόνο να για να φτάσει και να ακουστεί, έτσι και τούτο το γεγονός αν και έχει συντελεστεί θέλει το χρόνο του να γίνει η κοινή συνείδηση όλων μας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μπορεί ο ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος με το έργο του «Germania» να έβλεπε στο Γερμανικό λαό και στις γερμανικές του αρετές τις αξίες εκείνες που θα λειτουργούσαν ως αντιστάθμισμα στην παρακμιακή Ρώμη, όμως το ρόλο της νέας Ρώμης η Ιστορία τον επεφύλαξε στη Βυζαντινή Κοινοπολιτεία και όχι στη Γερμανία του Καρλομάγνου. Κληρονόμοι μιας τέτοιας παράδοσης ήταν οι αγωνιστές της Μάχης της Κρήτης και ευελπιστώ τούτη την παράδοση να την ξανανακαλύψει το ελληνικό μας εκπαιδευτικό σύστημα μία ημέρα. Τότε ίσως θα μπορέσουμε και εμείς 77 χρόνια μετά τη Μάχη της Κρήτης να φτιάξουμε το δικό μας κοιμητήριο ενδεχομένως εδώ στον Αλικιανό για τους νεκρούς της Μάχης της Κρήτης, δίπλα σ’ εκείνο των Συμμάχων μας στη Σούδα και των γερμανών στο Μάλεμε, να αποπερατώσουμε με αρχιτεκτονική σεμνότητα και με αίσθηση του αρχιτεκτονικού μέτρου το Μνημείο στο μαρτυρικό Γολγοθά της Αγυιάς και να οικοδομήσουμε επιτέλους το Μουσείο της Μάχης της Κρήτης, καταλείποντάς το κληρονομιά στις γενιές που έρχονται.
