Με αφορμή την έκθεση της Βάσως Πρωτοπαπαδάκη στο “Φαγκότο”

Την Βάσω, την δική μας Βάσω, την εκτιμούσα και την θαύμαζα από την εποχή που ήταν ακόμα μαθήτρια! Σοβαρή και συνεσταλμένη με αυτό το γνωστό μειδίαμα της, ασχολείτο με ό,τι μπορούσε να φτιάξει, με ό,τι έβλεπε και την συγκινούσε σε απλά κοσμήματα. Μου είχε φτιάξει το πρώτο της διακοσμητικό λουράκι για το πόδι που το φορούσα γεμάτος καμάρι στα μακρινά μου ταξίδια…
Οταν τέλη της δεκαετίας του ’80 έφερα από τη Βυτίνα 750 χάντρες από έλατο για να τις φτιάξω κουρτίνα, ήξερα ότι θέλουν εβδομάδες και εβδομάδες για να γίνει τέλεια η κατασκευή! Ρώτησα την Βάσω εάν μπορεί να αναλάβει αυτή την δύσκολη δουλειά, ναι μου είπε αν και είχε τα μαθήματα της (πέρασε με την πρώτη στην Σχολή Καλών Τεχνών κάτι που συνεχώς κτύπαγα σε όλα τα άλλα παιδιά που ξόδευαν ένα σωρό λεφτά σε ιδιαίτερα και δεν μπορούσαν να περάσουν σε αυτή την Σχολή…) όταν μου έφτιαξε την κουρτίνα με τις ξύλινες χάντρες είδα για μία ακόμα φορά το πόσο “πιάνουν τα χέρια της”, όταν την ρώτησα πόσο Θέλει για τόσες εβδομάδες δουλειά, “τίποτα” μου είπε με αυτό το γνωστό μειδίαμα της… Βάσω μου, κάθε φορά που βλέπω την ξύλινη κουρτίνα σπίτι μου, σε θυμάμαι….