Με αφορμή το ’73

Ανέκαθεν, πιστεύω ότι μπορεί τα σχολεία να διδάσκουν γράμματα αλλά η ίδια η κοινωνία, αρχής γενομένης από την οικογένεια, είναι που διδάσκει ήθος.
Τα παιδιά του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 δεν ξεσηκώθηκαν εναντίον των δασκάλων τους επειδή αυτοί ήσαν από τα πανεπιστημιακά έδρανα φερέφωνα της χούντας των συνταγματαρχών. Διαμαρτύρονταν και εξεγέρθηκαν ενάντια στην ίδια τη χούντα, γιατί είχαν από τα σπίτια τους διδαχθεί την αξία της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του σεβασμού των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων ως μεμονωμένων ατόμων και ως μελών ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου.
Τα παιδιά του ’73 δεν ήθελαν απλώς καλύτερη ζωή ή περισσότερη ελευθερία στην ψυχαγωγία τους ή να είναι ασύδοτοι στις σχολές τους. Διεκδικούσαν ανθρώπινη ζωή και πραγματική παιδεία ως εφόδιο στην καθημερινότητά τους. Ήταν κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν μπορούσε να ζήσει την ψυχοσωματική σκλαβιά και την πνευματική ανελευθερία υπό την δικτατορία.
Τα παιδιά του ’73 ήθελαν να προκόψει η ελληνική κοινωνία διά της δημοκρατίας. Κι αυτό, διότι η αληθινή δημοκρατία φέρει μαζί της ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία, ίσες ευκαιρίες για παιδεία, εργασία, υγεία και περίθαλψη, στέγαση μεταξύ όλων ανεξαιρέτως των πολιτών χωρίς ρατσισμό και φανατισμό και τις συναφείς αυτών κοινωνικές διακρίσεις.
Τα παιδιά του ’73 κοντεύουν πια τα 70 χρόνια στη βιολογική τους ηλικία. Μακάρι να ένιωθαν δικαιωμένοι για τους αγώνες τους και ικανοποιημένοι για τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας, της οποίας η δημοκρατία και η ελευθερία δοκιμάζονται όχι μόνο από τους πολιτικούς διεκδικητές της εξουσίας αλλά και από εμάς τους πολίτες στις συναναστροφές και τις σχέσεις μας με τους άλλους κάθε μέρα, κάθε στιγμή…