Με άλλα λόγια

Κύριε πρόεδρε,

Ταπεινό αφιέρωμα στο διήμερο Συνέδριο που αρχίζει την Παρασκευή (4/11), για τα 150 χρόνια από τη μεγάλη Κρητική Επανάσταση (1866-1869), οι παρακάτω φλογεροί στίχοι αγάπης (απόσπασμα) της μεγάλης παιδαγωγού και ποιήτριας Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη, για την Κρήτη: «…Θα σ’ αγαπούσα μόνο απ’ τον πυρσό,/ που έστησε πάνω απ’ τη ζωή το Αρκάδι, Δασκαλογιάννενα, μητέρα κι αδερφή,/ θεών κι ηρώων, φλόγα στο σκοτάδι! Θα σ’ αγαπούσα για το θάμα του Μαγιού,/ που άστραψες ήλιο κι έδωκες μονάχη, σε γη κι αιθέρα, την ασύγκριτή σου “Μάχη”,/ εσύ μικρή, με τους Τιτάνες του κακού! Και μ’ απλωμένο τ’ άλικο μαντήλι σου,/ κάλεσες τους λαούς, μέσα απ’ τα σκότη, στις δίπλες του Πυρίχιου της Αντίστασης,/ που, τόσο τραγικά κι ωραία, έσυρες πρώτη! (…)»