Κύριε πρόεδρε,
σκέφτομαι τους δεκάδες κορωνοϊο-νεκρούς: αυτούς που έφυγαν, αυτούς που φεύγουν κι όσους δυστυχώς θα φύγουν.
Και λέω, μα πώς γίνεται ένα τόσο μακρινό “ταξίδι”, το ύστατο φευγιό μας, να γίνεται δίχως ένα δάκρυ, ένα τρυφερό χάδι, ένα στερνό φιλικό αντίο;
Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ;
Στο 38ο επεισόδιο, τσαλαβουτάμε στον κόμβο Κλαδισού και στο χωριό των Χανίων με τα 80 σπίτια και τις 50 πισίνες, οδηγούμε με ένα μάτι, βρίσκουμε την ανάπτυξη στο Ηράκλειο και στρατοπεδεύουμε στο Καπιτώλιο.
