«Μια φορά τσακωνότανε το Ρόπαλο με την Ελευθερία.
Εγώ είμαι πιο σημαντικό γιατί είμαι πιο δυνατό, λέει το Ρόπαλο.
Εγώ είμαι πιο σπουδαία γιατί είμαι πιο έξυπνη, είπε η Ελευθερία.
Λόγο στο λόγο ήρθαν στα χέρια, το ρόπαλο έκανε την ελευθερία τ’ αλατιού
και η ελευθερία πέθανε στο νοσοκομείο από κακώσεις».
Πέρασαν πολλά χρόνια, από το 1906 που ο Μαξίμ Γκόρκυ δημοσίευσε το μυθιστόρημα του “Η Μάνα” και η ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Αυτές τις μέρες μία ακόμα.
Η Ουκρανία, κυρίαρχη χώρα με δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, είχε διαχρονικά την ατυχία να είναι με τους ηττημένους του 2ου ΠΠ, σε γειτνίαση και στην σφαίρα επιρροής με την Ρωσία. Η Ρωσία του Πούτιν, των εκατό, δισεκατομμυριούχων, ολιγαρχών και διαβαθμισμένη δημοκρατία, με την επίκληση της απειλής από το ΝΑΤΟ καταδυναστεύει τον λαό της Λευκορωσίας και αποφάσισε να προσαρτήσει την Ουκρανία εγκαθιστώντας το ίδιο καθεστώς. Η ισχυρή πολεμική μηχανή της, περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματική, κυριαρχεί ήδη στον αέρα και την θάλασσα μέχρι την τελική επικράτηση με τον αναλογούντα φόρο αίματος. Η διακριτική βοήθεια των ισχυρών Δημοκρατικών Κρατών του Δυτικού πολιτισμού, σηματοδοτεί ότι αναγνωρίζει το άδικο αλλά επιλέγει να μην θυσιάσει την παγκόσμια ειρήνη, με τον ΟΗΕ παρωχημένο για ανάλογες περιπτώσεις, ενώ οι οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν μένει να αποδειχτεί, σε πιο βαθμό θα επηρεάσουν την έκβαση του πολέμου και την επόμενη μέρα. Δεν φαίνεται.
Ωστόσο, ως Ευρωπαϊκή Ένωση αντιλαμβανόμαστε πλέον, ως κρίσιμη την αλλαγή στρατηγικής για περισσότερη Ευρώπη με ενδυνάμωση της συνοχής και στρατιωτικά. Σήμερα πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο οι άνθρωποι που έχουν ξεσπιτωθεί, άμαχοι σκοτώνονται και εχθροπραξίες συνεχίζονται. Αύριο ο νόμος του ισχυρού θα συνεχίσει να καταλύει κάθε έννοια δικαίου και δημοκρατίας. Η αυθόρμητη συγκέντρωση, εμβληματικά στην Πλατεία Ελευθερίας στα Χανιά μπροστά από την Αντιπεριφέρεια, είναι το ελάχιστο για να ξυπνήσει φιλειρηνικά αντανακλαστικά και ανθρώπινα ένστικτα συμπαράστασης στους κατατρεγμένους Ουκρανούς.
Γλαφυρή αναπαράσταση στον στίχο του Έδγαρ Άλαν Πόε “Οι καμπάνες” (μετάφραση Νίκου Σημηριώτη):
«Άκου του κινδύνου τις καμπάνες – μπρούτζινες καμπάνες!
Τι τρομάρες που η οργή τους φέρνει για τις μάνες!
Μες στης νύχτας την οδύνη πως στριγγούν με αλλοφροσύνη!
…Τι τρομάρα για τις μάνες -τι φοβέρα!
Πως κλαγγούν, βογγούν κι ουρλιάζουν – Πόση φρίκη δεν ξεβράζουν!»
