Με ατομική ευθύνη…

“Η αγωνιώδης έμφαση” επαναλαμβάνεται ως “επωδός” και προσευχητική απεύθυνση στον κόσμο… Από την αρμόδιο υπουργό Υγείας, από τους επιστήμονες, απ’ όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, στην κατεπείγουσα άμυνα, που το κράτος στερεώνει και θωρακίζει…
Και κάνει, είναι αλήθεια, ότι μπορεί… καλεί δραματικά όλη τη διαβάθμιση του συστήματος, γιατρούς, νοσηλευτές, να ενταχθούν στο εθνικό σύστημα… Θα παραμείνουν σ’ αυτό. Δύο χιλιάδες προσλήψεις, για τώρα, με διετείς συμβάσεις, διαβάζουμε. Οι ανάγκες μεγάλες!
Η εχθρική επέλαση του αόρατου εχθρού, βρίσκεται εν δυνάμει….
Οταν γράφονται αυτές οι γραμμές, τα μέτρα εντείνονται, περιοριστικά, με το πλήθος των ζημιογόνων συμπαρομαρτούντων που επισύρουν, αναπόφευκτα!
Ερήμωση του τόπου, υποχώρηση του χρόνου, ύφεση της οικονομίας… Είναι γεγονός! Προέχει, η Ζωή, η Υγεία,… Το δίλημμα δεν αφήνει περιθώρια για διερωτήσεις…
Κι είναι απογοητευτικό να διαπιστώνουν οι ειδικοί και οι πολίτες, που εννούν και σέβονται, ότι η δυσάρεστη εφαρμογή των ολοένα και αυξανόμενων περιορισμών, είναι μονόδρομος για τους αρμόδιους υπεύθυνους και επιστήμονες, από την στιγμή που ο κόσμος… ΔΕΝ ανταποκρίνεται στα επιβεβλημένα από την συνθήκη δέοντα…
Αυτό είναι το ανησυχτικό, όταν με την πειθαρχία, την ενσυναίσθηση, την ευθύνη και την ωριμότητά του, καθενός μας, επιτυγχάνουμε την δραστική, δραστικότατη μείωση των πιθανοτήτων, ο ιός να αναπτύσσει την ακατάσχετη πορεία του νικητής!!
Απλά πράγματα… Σεβασμός στον εαυτό μας, οι μεγάλοι, στους άλλους τα νειάτα…
Κι αφού δεν τιθασσεύονται, δεν γίνεται αλλιώς… Η νεότητα, δεν φοβάται… Ναι, παρεκτός των δυνάμεων που είναι υπέρτερές της… Κι όταν δεν είναι ορατές, είναι και επικινδυνότερες!!