Πέμπτη πρωί, καιρός σκεπτικός, μουσικές γνώριμες παιανίζουν από τα μεγάφωνα κι ένα αυθόρμητο χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό μου. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας κύριος (μιας κάποιας ηλικίας), προχωράει με βήμα ανάλαφρο κι αποφασιστικό συνάμα, μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με ασορτί κορδέλα στο χέρι. Τι ωραία! Μετά από τόσα χρόνια, να ξεκινάει την μέρα του προσφέροντας ένα δώρο αγάπης στην καλή του!
Όμως, όχι! Μια δεύτερη σκέψη περνάει από το μυαλό μου. Ο κύριος κατευθύνεται προς την Μητρόπολη της όμορφής μας πόλης. Το τριαντάφυλλο -μπορεί και να μην είδα καλά, μπορεί και στην πραγματικότητα, να ήταν ένα κόκκινο γαρύφαλλο- τώρα το συνειδητοποιώ, δεν προοριζόταν για μια αγαπημένη, αλλά μάλλον για έναν… αγαπημένο, έναν αγαπημένο των πολλών. Το χαμόγελο παραμένει στα χείλη μου. Είναι σπουδαίο ότι είμαστε ακόμα σε θέση ν’ αναγνωρίζουμε τους “Μεγάλους” -και τις “Μεγάλες” φυσικά- της Ρωμιοσύνης, και τους τιμάμε κατά τον τρόπο που τους αξίζει και τους αρμόζει!
Απλά, ας μην ξεχνάμε πότε-πότε να προσφέρουμε ένα… «κόκκινο τριαντάφυλλο» και στους «μικρούς» της ζωής μας, σ’ αυτούς που τόσο συχνά μέσα στην παραζάλη της καθημερινότητας, λησμονούμε πόσο Μέγιστοι είναι για μας…
