Μεσίστιες οι σημαίες στις καρδιές όλων των Ελλήνων με το έμπα του Μάρτη. Με επιτάφιο θρήνο άρχισε ο τρίτος μήνας του χρόνου. Όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται. Με πρώτα τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο που γονάτισαν τα Τέμπη, για τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια. Μετρώντας νεκρούς, και ανασύροντας πτώματα μέσα απ’ τις λιωσμένες λαμαρίνες των τρένων που συγκρούστηκαν, θρηνώντας εκ μέρους όλων εκείνων που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Αποδίδοντας στίχους του ποιητή απ’ τους “Μοιραίους”. Για δικό μας λογαριασμό. Εκ μέρους μας. Φταίει το ζαβό το ριζικό μας… Φταίει ο θεός που μας μισεί… Φταίει το κεφάλι το δικό μας… Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα, το “ποιος φταίει”.
Αλλιώς είχα “στελιώσει ” τις σημερινές Στάσεις… Μάρτης ο μήνας των πολλών ονομάτων… Μάρτης ο μήνας των παροιμιών… Μάρτης ο πρώτος μήνας της άνοιξης… Μάρτης ο μήνας του Ευαγγελισμού και των Χαιρετισμών… Μάρτης ο μήνας της εαρινής ισημερίας… Μάρτης ο μήνας των χελιδονιών- των μελιδονιών… Κι αν είχα να γράψω γι’ αυτόν! «Έβγα Φλεβάρη να μπει ο Μάρτης να ‘ρθει το χελιδόνι απού τη θάλασσα./ Τα δέντρα ανθούσι/ μοσκοβολούσι./ Η γη βλαστάνει/ καρπούς μας βγάνει/ και ρόδα κι άνθη/ η ψυχή ευφράνθη/ ήρθεν ο Μάρτης/ πάει ο Φλεβάρης./ Καλές κεράδες,/ και νιες και γράδες,/ τα μελιδόνια, τα χελιδόνια/ όπου πετούσι/ και κελαηδούσι/ ταΐσετε τα/ ποτίσετέ τα/ καληνωρίσετε τα». Ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους στίχους από ένα “χελιδόνισμα” ήθελα να σταθώ… Λογαριασμοί χωρίς τον ξενοδόχο.
«Νυχτερινό τρένο στον δρόμο της άνοιξης/ δρομολόγιο τελευταίο στον τόπο μιας άλωσης./ Νυχτερινό τρένο στο τοπίο του πάθους/ σέρνει επιβάτες στις ράγες του λάθους.// Νυχτερινό τρένο με κομμένα γρανάζια/ απλώνει σκοτάδια στης μοίρας τα νάζια./ Νυχτερινό τρένο κουβαλά τους αγγέλους/ για τη χώρα την ξένη του αιώνιου φέγγους.// Νυχτερινό τρένο που την άνοιξη έσπρωξε/ στο βαρύ το φορτίο των ονείρων που έσβησε./ Νυχτερινό τρένο με σβησμένα τα φώτα/ στο σκοτάδι κοιμήθηκε σε απόγνωσης χνώτα.// Νυχτερινό τρένο…/ μην περάσεις ξανά απ’ των ανθρώπων τις στάσεις/ δεν αντέχει η καρδιά τόσων πόνων εντάσεις». Ένα απ’ τα κείμενα που γράφτηκαν στο διαδίκτυο για τη δίχως κάθαρση “τραγωδία” των Τεμπών, το ποίημα της γνωστής Χανιώτισσας φιλολόγου – συγγραφέα Εύας Μαζοκοπάκη, με τίτλο “Το τελευταίο τρένο”.
Και… στα πεταχτά
«Τρεις γιους έχει η άνοιξη, Μάρτη, Απρίλη, Μάη/ ο πρώτος επιπόλαιος, μια κλαίει, μια γελάει.//Του Μάρτη του πεντάγνωμου, μάτια μου, πόσο μοιάζεις/ τη μια με διώχνεις μακριά, την άλλη μ’ αγκαλιάζεις.// Όπως τον Μάρτη άστατη είσαι πανάθεμα σε/ με βασανίζεις άδικα δίχως να με λυπάσαι». Οι μαντινάδες που μου είχε στείλει για τη στήλη η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη, το βράδυ της τελευταίας μέρας του Φλεβάρη, για να ευχηθεί μαζί μ’ εμένα “Καλό Μάρτη”. «Τόσα αθώα θύματα, δικαίωση θα βρούνε/ μόνο αν οι υπεύθυνοι στη φυλακή θα μπούνε.// Η σύγκρουση μετωπική, νεκροί μες στο βαγόνι,/ τα τρένα είχαν δυστυχώς τον χάρο στο βαγόνι». Οι μαντινάδες που μου έστειλε για τη στήλη η ίδια, προχθές 1η του μήνα. Δίχως σχόλια.
Μια μάχη κερδισμένη η μάχη που δώσαμε όλοι μαζί οι Χανιώτες, άρχοντες και αρχόμενοι, για τους Αγίους Αποστόλους, κόντρα στα όποια, πολλά, συμφέροντα. Μια μάχη κερδισμένη θα ‘ναι κι αυτή που “δίνεται” στις μέρες μας για τα Φαλάσαρνα, αν ακολουθηθεί ίδια συνταγή. Φύλακες γρηγορείτε! Στον απόηχο του φετινού εορτασμού της Καθαράς Δευτέρας, το “πεταχτό”.
«Ήθελα και να ‘ξερα πόσοι δεν πλέρωσαν τα τέλη κυκλοφορίας και δεν πρόκειται να τα πληρώσουν ποτέ μέχρι να τους χαριστούν», μου είπε. Άκου να δεις τι ‘θελε το… αυτοονομασθέν “κορόιδο των κορόιδων”!…
