Με όπλο τους ένα… βιβλίο

Οι σύγχρονοι νέοι δεν διαβάζουν. Δεν διαβάζουν για τα μαθήματα του σχολείου, πόσο μάλλον εξωσχολικά αναγνώσματα, λογοτεχνία. Είναι κοινός τόπος. Γνωστό τοις πάσι!
Τότε πώς εξηγούνται όλα αυτά τα ευτυχή συναπαντήματα που όλο και πληθαίνουν τελευταία στο εργασιακό μου χώρο; Συναπαντήματα με λογοτεχνικά βιβλία φυσικά! Βιβλία που κυκλοφορούν ελεύθερα στους διαδρόμους του σχολείου, που ακροβατούν στις άκρες των θρανίων, που μισοκρύβονται πίσω από τα επίσημα αναγνώσματα, καμία φορά ακόμα και την ώρα του μαθήματος. Εμπνέονται οι νεαροί αναγνώστες -ομολογουμένως εκπρόσωποι του θηλυκού γένους στην πλειοψηφία τους- από το μάθημα της Νεοελληνικής λογοτεχνίας; Ποιος ξέρει; Οι (εξωσχολικές) επιλογές τους πάντως φαίνεται να ευνοούν ξένους συγγραφείς και να κινούνται στο χώρο της λογοτεχνίας της Φαντασίας. Μπορεί όμως να τους ψέξει κανείς; Σίγουρα όχι! Γιατί το ξέρω καλά. Τα βιβλία αυτά είναι το… όπλο τους! Μέσα από κόσμους μυθικούς και βασίλεια μαγεμένα, έρωτες παράφορους και παθιασμένους, μυστήρια αξεδιάλυτα και πεδία μαχών όπου οι καλοί σχεδόν πάντα επικρατούν των κακών, οι νέους και οι νέες μας δραπετεύουν από μια κανονικότητα που ασθενεί, αντιστέκονται σε μια πραγματικότητα λειψή, υψώνουν ασπίδα προστασίας απέναντι σε εκβάσεις που παραμένουν αβέβαιες, οπλίζονται ενάντια σε ένα μέλλον που όλο και πιο πολύ φαντάζει μελανό.
Αλήθεια, πόσο ανάγκη έχω να κρατηθώ από αυτήν την εικόνα. Χαμογελαστά παιδιά μ’ ένα βιβλίο υπό μάλης! Και πόσο θέλω ν’ αποδιώξω εκείνη την άλλη που με καταδιώκει, εκείνη με χέρια, νεανικά ακόμα πολλές φορές, μ’ ένα όπλο αληθινό, ετοιμοπόλεμο, εφ’ ώμου και το δάχτυλο στην σκανδάλη να τρεμοπαίζει…

*Η Γιούλα Κανιτσάκη είναι φιλόλογος