Ως έχει, αντιγράφω από το ενδιαφέρον άρθρο του Μανταίου σε Αθηναϊκό φύλλο.
«Ηλικίες… προωθημένες, όπως η δική μου, που είδαμε το 1ο πολιτικό φως τη δεκαετία του ’60, με παραστάσεις και εμπνεύσεις από έναν επαναστατικό αναβρασμό, οικουμενικό, που ήταν έντονες οι επιδράσεις του και στη χώρα μας τη Λ. Αμερική θεωρούμε κάτι σαν “Ελντοράντο” της πολιτικής μας αναζήτησης και προσδοκίας…
Ετσι, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ενθαρρυντικό σ’ αυτήν, χαιρόμαστε ιδιαίτερα, και στο κάθε κακό, νοιώθουμε βαθειά λύπη…
Φαίνεται ότι τώρα, τον τελευταίο ένα ενάμιση χρόνο, κάτι πάει πάλι να γίνει που αναπτερώνει ελπίδες στην ήπειρο του Μπολιβάρ, του Χοσέ Μαρτί, του Τσε… Πρώτα μηνύματα ήρθαν ήδη από Μεξικό, Αργεντινή και Βολιβία.
Προστέθηκε τώρα σ’ αυτές, και η Χιλή, την περασμένη Κυριακή, με το δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος, όπου υπέρ της… “ριζικής αλλαγής” τάχθηκε το 78% των Χιλιανών!
Εχει σημασία το υπέρ Ριζικής Αλλαγής διότι, όπως διαβάζω (συνέντευξη της καθηγήτριας Λατινικής Ιστορίας Ευγενίας Παλιεράκη, site News 247.gr) το Σύνταγμα της Χιλής, μέσες- άκρες και με ασήμαντες μεταγενέστερες τροποποιήσεις, ήταν έως την Κυριακή το “Σύνταγμα Πινοσέτ” που το επέβαλε επί παντοδυναμίας του ο δικτάτορας το 1980, και το “διαπραγματεύτηκε” ώστε να μη θιγούν οι βασικές του διατάξεις, με τους Σοσιαλιστές και τους Χριστιανοδημοκράτες, όταν το 1990 παρέδιδε την εξουσία με χίλια δύο αδιέξοδα, τα δημόσια ταμεία άδεια και τις… τσέπες του γεμάτες!
…Προηγήθηκε βέβαια ένας χρόνος με κοινωνικούς αγώνες και αιματηρές καταστολές των Χιλιανών και μένουν ακόμα να γίνουν πολλά, μέχρι τον Απρίλιο και τις εκλογές για την Συντακτική Συνέλευση…
Πολλά και δύσκολα, αλλά στα δύσκολα κρινόμαστε. Εμείς, και οι Δημοκρατίες μας».
Θυμήθηκα και προσθέτω τον ωραίο λόγο της Ιζαμπέλ Αλιέντε, περίφημης Χιλιανής συγγραφέα- ανιψιάς όπως είναι γνωστό του Σαλβατόρ Αλιέντε, εμβληματικής μορφής της χώρας
«Η Πατρίδα μου πρέπει επιτέλους ν’ αναπνεύσει τον άνεμο της Δημοκρατίας»…
