«Στις 29 Οκτωβρίου 1920, σε μια τεράστια συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, ο Βενιζέλος διαβεβαίωσε τον λαό ότι η πολιτική προσπάθεια του έθνους θα ολοκληρωνόταν σύντομα. Ακόμα, εξήγγειλε ότι μετά τις εκλογές θα προχωρούσε σε ένα νέο κύμα αλλαγών, οι οποίες θα ολοκλήρωναν την οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας. Η λαοθάλασσα διέλυσε και τις τελευταίες ανησυχίες, γεμίζοντας με αισιοδοξία την ηγεσία των Φιλελεύθερων για μια μεγάλη νίκη. Την αισιοδοξία αυτή, όμως, δεν τη συμμεριζόταν ο υπουργός Γεωργίας, Γεώργιος Καφαντάρης. Ήταν από τους λίγους, ίσως και ο μοναδικός υπουργός, που εδώ και δύο χρόνια αισθανόταν βέβαιος για την ήττα των Φιλελεύθερων». Από το βιβλίο “Ελευθέριος Βενιζέλος: ο άνθρωπος, ο ηγέτης” του γενικού διευθυντή του Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, Νικολάου Εμμ. Παπαδάκη (Παπαδή), έκδοση του Ιδρύματος και του Βιβλιοπωλείου της ΕΣΤΙΑΣ (Αθήνα 2017).
«Όταν άρχισαν να οριστικοποιούνται τα αποτελέσματα οι κεντρικοί δρόμοι στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις πλημμύρισαν από αντιβενιζελικούς που πανηγύριζαν έξαλλα. Τρένα γεμάτα κόσμο και στολισμένα με ελιές, άμαξες και αυτοκίνητα μετέφεραν συνεχώς κόσμο. Νέοι, ηλικιωμένοι, γυναίκες, παιδιά, άγνωστοι μεταξύ τους, αγκαλιάζονταν και με άγρια ξεφωνητά επαναλάμβαναν: “Ελιά – Ελιά”, “Ζήτω ο Κώτσος και η Σοφία!” Την Τρίτη ένα αλαλάζον πλήθος χόρευε στη Σταδίου, ενώ στο Σύνταγμα συμμετείχε με βρισιές, κατάρες και ψαλμωδίες, σε δυο κηδείες του Βενιζέλου. Δυο παπάδες συνόδευαν τα φέρετρα, μέσα στα οποία υπήρχαν ομοιώματα του Κρητικού πολιτικού με αποτρόπαιη νεκρική όψη». Απ’ την ίδια, όπως παραπάνω, πηγή.
Την Τρίτη 3 Νοεμβρίου το βράδυ ο Στέφανος και η Πηνελόπη Δέλτα επισκέφθηκαν τον Βενιζέλο στο σπίτι του. Αντίκρισαν ένα θέαμα αποκαρδιωτικό. Οι υπουργοί έμοιαζαν με βαρυπενθούντες συγγενείς και έκλαιγαν με αναφιλητά. Ανάμεσα τους ο Βενιζέλος «ίσιος, αλύγιστος έστεκε σαν δέντρο που το δέρνει η φουρτούνα και δεν λυγά! Ο Στέφανος Δέλτας, με έκδηλη αγωνία τον ρώτησε: “Μας εγκαταλείπετε κ. Πρόεδρε; Φεύγετε;” Ο Βενιζέλος απάντησε: “Δεν σας εγκαταλείπω, με πειράζει να το πιστεύετε, ούτε θα έφευγα ποτέ. Ας μην είμαι και βουλευτής. Είμαι πολεμιστής”. Αμέσως μετά, με μια γοργή κίνηση, τους έδειξε επιστολή του νέου πρωθυπουργού Δημητρίου Ράλλη, ο οποίος θα ορκιζόταν την επόμενη μέρα: τον ικέτευε να φύγει αμέσως από την Ελλάδα, διότι στους δρόμους συνεχίζονταν οι ταραχές, οι Κρητικοί αγριεμένοι απειλούσαν με εξέγερση και ο ίδιος δήλωνε αδυναμία να επιβάλει την τάξη και να κυβερνήσει τη χώρα». Απ’ την ίδια, όπως παραπάνω, πηγή.
Στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, στις πιο πολυσυζητημένες ελληνικές εκλογές, στάση σήμερα, στον απόηχο της προχθεσινής εκλογικής μάχης. Αν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος κέρδιζε τότε… Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κέρδιζε προχθές. Αν δεν είχε αυτοδυναμία. Με τα “αν” δεν γράφεται η ιστορία!
Και… στα πεταχτά
«Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τ’ άλλα». Και το γνωστό “τσιτάτο” του Ουίνστον Τσόρτσιλ στο νου μου ενώ πήγαινα προχθές να ψηφίσω. Ωστόσο ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε και όπως λέει η γνωστή παροιμία «ο ύστερος μετανιωμός, έναν παρά δεν κάνει». Ο γέγονε γέγονε και δεν… ξεγέγονε. Και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, που έρχονται οσονούπω, με το καλό! Ψηφίζω, ψηφίζεις, ψηφίζει, ψηφίζουμε, ψηφίζετε, ψηφίζουν. Σε όλα τα πρόσωπα ενικού και πληθυντικού αριθμού το ρήμα κι εδώ…
«Ήταν ακόμα πολύ νέος και άπειρος./ Αφού να φανταστείτε, ρώτησε:/ “Γιατί οι κλέφτες της ελπίδας μας/ και οι φονιάδες των ονείρων μας,/ ούτε δικάζονται, ούτε τιμωρούνται;”». Από την τρίτη ποιητική σειρά των “Ψηφιδωτών” του Ιάσονα Ευαγγέλου.
Ερωτικές οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Στη θάλασσα τση σκέψης μου το όνειρο σαλπάρει,/ για καπετάνιο έχομε ολόγιομο φεγγάρι», μας λέει στην πρώτη. «Η αγκαλιά σου θάλασσα κάθε που φουρτουνιάζει/ η βάρκα της αγάπης μας σε μια στιγμή βουλιάζει», μας λέει στη δεύτερη. Και μια ακόμα που ’χει ξωμείνει: «Χρυσωρυχείο του σεβντά, είναι η αγκαλιά σου,/ πολλά καράτια κάνουνε, μωρό μου, τα φιλιά σου». Ποίηση!
