Η δυνατή και μοναδική ερμηνεία του Λευτέρη Κοκογιαννάκη στο ρόλο του “Ντόντο” στην τηλεοπτική σειρά του Θοδωρή Παπαδουλάκη “Κομάντα και Δράκοι” γίνεται αφορμή συχνά για συζητήσεις αυτή την περίοδο, σε συντροφιές ανθρώπων ιδιαίτερα στα νεανικά στέκια της πόλης μας.
Ακόμα η συμμετοχή αυτή του Λευτέρη στη μεταφυσική αυτή νεανική περιπέτεια μυστηρίου, αποτελεί αντικείμενο πολυπληθών θετικών σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συντελώντας έτσι στη αποδόμηση των στερεοτύπων για την αναπηρία που οδηγούν τα άτομα που τη διακατέχουν στο περιθώριο και την απομόνωση.
Και αυτό συμβαίνει γιατί ο Λευτέρης, μέσα από τη συμμετοχή του σε αυτή τη σειρά, αξιοποιώντας αυτή τη μοναδική ευκαιρία που του έδωσε ο Θοδωρής Παπαδουλάκης, διεκδικεί και υπερασπίζεται με πάθος την ενεργή θέση στο φως και στη ζωή, που δικαιούνται τα άτομα με ειδικές ανάγκες δίνοντας, ως αληθινός μαχητής της ζωής, διδάγματα ψυχικής ανθεκτικότητας σε όλους μας για τον τρόπο αντιμετώπισης των δυσκολιών της.
Ο Λευτέρης Κοκογιαννάκης, ένας νέος με ειδικές ικανότητες, υποδύεται με αξιοπρέπεια, σεβασμό, σοβαρότητα και ενσυναίσθηση, ένα ρόλο που ποτέ δεν θα ήθελε, ούτε θα επέτρεπε να βιώσει ο ίδιος στην πραγματική ζωή, το ρόλο ενός ήρωα ΑΜΕΑ, που αν και διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις που τον καθιστούν ξεχωριστό, γίνεται αντίκειμενο εκμετάλλευσης από τους Δράκους για τα δικά τους συμφέροντα.
Οφείλω, βέβαια να πω ότι η υποκριτική ικανότητα με την οποία ενσαρκώνει το ρόλο του προσωπικά δεν με εξέπληξε γιατί την περίμενα από το Λευτέρη που καταπιάνεται με πάθος, πείσμα και ενθουσιασμό με ό,τι επιλέξει συνειδητά να ασχοληθεί. Άλλωστε πίστευα πάντοτε στις ενισχυμένες με τα φτερά του ονείρου δυνατότητες του Λευτέρη, που είχα την τιμή να τον έχω μαθητή στο ΓΕΛ Σούδας από το οποίο αποφοίτησε το σχολικό έτος 2014-2015.
Αυτά τα φτερά του ονείρου για μια καλύτερη ζωή τον βοηθούσαν στα καθημερινά του πετάγματα και στην αντιμετώπιση των συναισθηματικών, σωματικών, κοινωνικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε στη καθημερινότητα της σχολικής του ζωής.
Αληθινός πλούτος για τα σχολεία που πέρασε ο Λευτέρης, βοήθησε τους συμμαθητές του με τα χαρίσματά του να μάθουν να συμβιώνουν με το διαφορετικό. Άλλωστε αυτή η διαφορετικότητα ήταν η κινητήρια δύναμη στις δράσεις του στη σχολική ζωή στην οποία συμμετείχε ενεργά και δημιουργικά. Μ ια από τις πιο δυνατές στιγμές που έχουν χαραχθεί βαθιά μέσα μου από την πολύχρονη παρουσία μου στα σχολεία, σχετικά με τη δύναμη της θέλησης στον έφηβο και τον άνθρωπο γενικότερα, ήταν ένας Κρητικός χορός που χόρεψε ο Λευτέρης κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης, λιγο πριν την αποφοίτησή του. Χόρευε με τέτοιο πάθος και δύναμη ψυχής, που κατόρθωσε εκείνη τη στιγμή να ξεπεράσει τα όποια κινητικά προβλήματα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των εκπαιδευτικών, των γονιών και των μαθητών.
Θυμάμαι, επίσης το Λευτέρη να υπερασπίζεται αγέρωχα, ως πρόεδρος της τάξης του, με πάθος τα δίκαια των συμμαθητών του σε ένα πρόβλημα που είχε προκύψει στη σχολική κοινότητα ενεργοποιώντας όλες του τις δυνάμεις, σωματικές και ψυχικές.
Ακόμα τον φέρνω στο νου μου μονίμως να χαμογελά, να ερωτεύεται, να ρουφά κάθε στιγμή της σχολικής ζωής, να απολαμβάνει στην αυλή του σχολείου ανέμελα τις στέρεες φιλίες που δημιούργησε με τους συμμαθητές του, να συγκινείται και να συμπαραστέκεται στους συμμαθητές του στις δύσκολες ώρες.
Βέβαια, θα ήταν παράλειψη να μην ανεφερθούμε στο υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον στη ζωή του Λευτέρη, στους γονείς του και τα αδέλφια του, που του ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση, που δεν του στέρησε ποτέ εμπειρίες και τον έμαθε να βάζει στόχους, να παίρνει αποφάσεις, να αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στη ζωή και μέσα από τα λάθη του να αποκτά ψυχική ανθεκτικότητα.
Η μητέρα του, με την οποία συζητήσαμε για τις ανάγκες του μικρού αυτού αφιερώματος, μας είπε ότι από τότε που διαγνώστηκε η σπαστική παραπληγία, λίγο μετά τη γέννηση του Λευτέρη, πήραν πολλές χαρές από το παιδί τους, αφού χαρά για αυτούς ήταν ο,τιδήποτε έκανε και σταδιακά κατόρθωνε. Χαραγμένη βαθιά στην ψυχή της είναι , όσο χρόνια και αν περάσουν, η συγκίνηση και χαρά που ένιωσε από τη συμμετοχή του Λευτέρη σε θεατρική παράσταση της ΕΛΕΠΑΠ.
Μας μίλησε ακόμα για το άγχος της, μήπως τραυματισθεί το παιδί της, που την έκανε να το κρατά συνέχεια αγκαλιά με τα δυνατά της χέρια μέχρι τη συμπλήρωση των οκτώ ετών.
Αναφέρθηκε επίσης στη αγωνία της για την προσαρμογή του παιδιού της στο 2ο Δημοτικό Σούδας , που μετριάστηκε, όταν ο δάσκαλος του, ο κύριος Νίκος, της είπε: “Σε ευχαριστώ που μας έφερες το Λευτέρη στο σχολείο για να καταλαβαίνουμε καθημερινά ότι υπάρχουν δυσκολίες στη ζωή”
Όνειρο του Λευτέρη σήμερα είναι να εμπλουτίσει την ιστοσελίδα chaniaships, που διατηρεί μαζί με την ομάδα του εδώ και καιρό, με καινούριο υλικό και να την ενισχύσει με την προσθήκη νέων φίλων και χορηγών. Στο πλαίσιο αυτής της ενασχόλησης, όταν αράζουν στο λιμάνι της Σούδας τα πλοία, σπεύδει να τα καλοδεχτεί και να τα φωτογραφίσει.
Όταν φεύγουν πάλι, παρακολουθεί το φευγιό τους και τα ακολουθεί στην ατέρμονη πορεία τους καθώς προχωρούν στο απέραντο γαλάζιο του ονείρου!
