Ως και η φύσης ετίμησε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό τη φετινή χρονιά, τση διπλής γιορτής του Ελληνοορθόδοξου χριστιανικού Έθνου μας. Κι αφού πρώτα έπεισε, το δύστροπο Μάρτη τούτησες τση χρονιάς, με τσοι πολύ παράξενες συμπεριφορές του. Κι εφωτίσανε με αγαστή συνεργασία σ’ ολόκληρη την επικράτεια, ολόλαμπρη και πολύ ανοιξιάτικη τούτηνα την ημέρα, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την επέτειο τσ’ εθνικής εξέγερσης. Αντάξια του εορτασμού του «δι ημάς σαρκωθέντος και δια την ημετέρα σωτηρία Υιού του Θεού…» και τον αγώνα για την απελευθέρωση μας από τον Βάρβαρο ζυγό τση σκλαβιάς. Που χωρίς κιαμιά αμφιβολία, προσφέρεται ιδιαίτερα κιόλας με τη φωτεράδα τση τούτηνά η γι ημέρα, ή γι ολόφωτη κι ωραία, ν’ αναντρανίσομε τα μάθια μας όθε τον ουρανό και με σιωπηλή προσευχή ν’ αποδώσω με ύμνους ευχαριστίας και μεγάλη Ευγνωμοσύνη στο καλό Θεό, για τη Μεγάλη προσφορά του, για τη δικιά μας σωτηρία.
Και στη συνέχεια με έντονο και σε χαρούμενο ανοιξιάτικο κλίμα απού μας περιέβαλε, εκαμάρωσε με την ανθρώπινη άνοιξη του έθνου μας, τα στρατευμένα νιάτα Γυναίκες κι Άντρες και τη μαθητιώσα νεολαία στσοι παρελάσεις την ελπίδα του Έθνου μας, την αυριανή Ελλάδα, μ’ άλλα λόγια, και τη σημερνή ασπίδα τση. Απού με το παράστημα ντωνε, τη δυναμική εμφάνιση ντωνε, και το λεβέντικο πέρασμα ντωνε, αποδώσανε τσοι πρέπουσες τιμές το λεβέντικο πέρασμα ντωνε, αποδώσανε τσοι πρέπουσες τιμές στσι ηρωικούς αγωνιστές τούτουνα του αγώνα, απού από τα κόκαλα ντωνε τα Ιερά εβγήκε η Λευτεριά. Γι’ αυτό κι έχομε χρέος και να τσοι θυμούμαστε, να τσοι τιμούμε και να τσ’ ευγνωμονούμε για τη μεγάλη θυσία ντωνε με τσοι σκληρούς και ανίσους αγώνες απού εκάμανε για «του Χριστού τη πίστη την Αγία και της πατρίδας την Ελευθερία».
Κι ύστερα έκατσα να ξεκουραστώ επαέ στη γωνιά του καφενέ. Και παραδόθηκα στσοι σκέψεις απού πολιορκούσανε από ώρας το πολυγερασμένο μου νου και περνοδιαβαίνανε μαζί με τη θύμηση μου τσοι διάφορες περιόδους τσ’ απλοϊκής και ταπεινής μου ζωής.
Αξεπέραστο εμπόδιο εσταίνουντανε κάθε φορά ομπρόσμου για τη συνέχιση των σκέψεων μου, στσ’ αντίστοιχες ημερομηνίες τω περασμένων χρόνω, τούτησας τση διπλής γιορτής.
Γιατί οι γι αναμνήσεις μου, μου φέρνανε στο νου την ελληνική ύπαιθρο απού ήτανε ζωντανή τότεσας και τσι χαρούμενες εκδηλώσεις και τα ζωηρά γλέντια, απού εγροικούντανε τούτηνε την ημέρα τση διπλής γιορτής στα χωριά μας, από τσ’ αθρώπους του μόχθου και του ιδρώτα, π’ αντιλαλούσανε τα πλάγια κι οι ρεματιές από τσ’ ήχους από τα κλαρίνα και τα νταούλια, τα βιολιά, τα λαγούτα και τσοι λύρες και λυγερόκορμες χορεύτριες και λυγερόκορμοι χορευτές εζωγραφίζανε με περίσσια δεξιοτεχνία τα ζάλα του Καλαματιανού και του τσάμικου, του σερτού, του μπάλου και του ασβέλτου Πεντοζαλιού.
Ήτανε η γι εποχή απού η γι ελληνική ύπαιθρος έξιε, κι ετιμούσε κι εκείνη με τιν εδικό τση τρόπο τούτηνα την ημέρα τση μεγάλης γιορτής τσ’ ορθόδοξης χρισιανικής πίστης μας και την εθνική επέτειο τσ’ εξέγερσης τω προγόνω μας, για τη Λευτεριά τση σκλαβωμένη πατρίδα μας. Η γι ύπαιθρος που τσοι τωρινούς χρόνους δε ζει, γιατί έπεσε θύμα τσ’ αστυφιλίας, τσ’ εύκολης ζωής, και τσ’ αδιαφορίας αυτών απού εκυβερνήσουνε αυτό τον τόπο. Και δεν μπορέσανε να καταλάβουνε πως κιανένας οργσνισμός δεν ορθοποδεί χωρίς σπονδυλική στήλη, κι η γι ύπαιθρος τσ’ Ελλάδας, είναι η σπονδυλική τση στήλη. Γι’ αυτό και τούτηνε την ώρα του ενθουσιασμού και τσ’ εθνικής έπαρσης απευθύνω μ’ όσο πλια δυνατή φωνή μπορώ, τσοι ταπεινές μου σκέψεις στον πρωθυπουργό μας, αν και το κατέω πως είναι δύσκολο ν’ αποφτάξουνε ως τα δικά ντου αφθιά, γιατί τσοι γκρούβει η γι’ ασημότητα μου.
Εξοχότατε Πρωθυπουργέ! Είναι εθνική ανάγκη η γι ύπαιθρος τσ’ Ελλάδας μας με τα σοφά σας προγράμματα πρέπει να ξαναζήσει. Γιατί εκειά εκυμάτιζε η σημαία τση παράδοσης, εκειά εθρέφουντανε η γι’ αθρωπιά, ο σσεβασμός και το φιλότιμο κι από κεια ετροφοδοτούντανε οι χαΐνηδες, κι οι γι επαναστάτες, τσοι καιρούς «π’ ούλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» μα κι ακόμη σε χαλεπούς καιρούς και σε δύσκολες εποχές απού «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν». Εκειά στα χωριά μας δηλαδή, υπήρχε ψωμάκι, λαδάκι και κρασάκι, γιατί τη ζει δώρο γη, δεν την αλικοντίζουνε οι οποιεσδήποτε κατάστασεις για να προσφέρει τ’ αγαθά τση όταν τηνε καλλιεργούνε.
Μόνο πως τούτεσας οι δουλειές τσ’ αγροτικής ζωής έχουνε πολλές δυσκολίες και θέλει στήριξη για να προκόψει και να ξαναζωντανέψει η γι ελληνική ύπαιθρος και να ξαναχτυπήσουνε οι καμπάνες των εκκλησιών στα χωριά και να ξαναλειτουργήσουνε τα σκολειά στσ’ ερημωμένους τόπους απού τσοι περασμένους χρόνους έσφυζαν από ζωή. Γιατί τα τελευταία χρόνια…
Ερημοκαταλύματα γέμισαν τα χωριά μας κι ένας καημός πολλά βαρύς ματώνει τη καρδιά μας. Και με τούτεσας τσοι σκέψεις και παραινέσεις κατευοδώνω το χαρισματικό μεν αλλά δύστροπο φετινό Μάρτη και καλωσορίζω το κατάκαλο Απρίλη με τσοι πολλές ανοιξιάτικες ομορφιές, απού ένα από τα χαρίσματα απού έχει είναι και η Πρωταπριλιά, απού είναι η μοναδική μέρα του χρόνου απού οι γι αθρώποι λένε ψόματα, στ’ αστείο. Γιατί ούλο τον άλλο χρόνο τα λένε στα σοβαρά. Κι αμέσως μετά να συνεχίσω την ανηφορική πορεία ανεβάνοντας τα υπόλοιπα πνευματικά σκαλοπάθια τση σαρακοστής και ξαποσταίνοντας στ’ επίσης πνευματικές οάσεις π’ απαντήχνω σε τούτηνα τη στράτα για τσοι πνευματικούς αγώνες απού άνοιξε όντεν εξεκίνησε η σαρακοστή. Απού δυστυχώς! Από χρόνο σε χρόνο τούτουσες τσ’ έσχατους καιρούς δεν δροσίζονται όλο και περισσότεροι χρισιανοί από τα γάργαρα πνευματικά αγαθά τουτονά των οάσεων, γιατί οι γι ενορίτες τωνε μένουνε αλειτούργητες και και ας γίνονται αλλού συλλείτουργα… Ο Θεός να μας στηρίζει ούλους, ν’ αποφτάξομε ακμαίοι, γεροί και όρθιοι εις την Αγία Ανάσταση ντου.
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας. Εύχομαι από καρδιάς στσα Αναγνώστριες και τσ’ Αναγνώστες μου καλή κι ευλοημένη Ανάσταση στσοι κατακάθαρες ψυχές των. Κι αναζήτηχτοι.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Αναντρανίσομε = Ανασηκώνουμε
Οθέ = Προς
Ομπρός μου = Μπροστά μου
Γροικώ = Ακούω
Ζάλος = Βήματα
Ασβέλτος = Γρήγορος, γοργοκίνητος
Πλια =Περισσότερο
Γκρούβη = Πνίγει
Κατέω = Ξέρω
Αλικοντίζω = Εμποδίζω
