» Τρεις ιστορίες νέων με αναπηρίες στα Χανιά που δίνουν “μαθήματα ζωής”
Με το παράδειγμα τους γκρεμίζουν τα στερεότυπα και παραδίδουν μαθήματα ζωής. Τρεις ξεχωριστοί άνθρωποι, τρία νέα παιδιά, ΑμεΑ, από τα Χανιά, μιλούν στις “διαδρομές” για το δικαίωμα στην προσβασιμότητα και την ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους. Πρόκειται για την Εύα Τσιχλάκη, τη Φιλένα Ζουμαδάκη και τον Γεράσιμο Στυλιανακάκη που αφηγούνται τις ιστορίες τους, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3/12).
Εύα Τσιχλάκη: Με τα “μάτια” της ψυχής
Πρωταθλήτρια αγωνιστικής ποδηλασίας ΑΜΕΑ και μανούλα ενός μωρού 19 μηνών η Εύα Τσιχλάκη, εμπνέει μέσα από την προσωπική της ιστορία και τη στάση ζωής.
Η Εύα αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης ωστόσο με τη δύναμη της θέλησης, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στην προσωπική της πορεία. Αφού σπούδασε βοηθός φυσικοθεραπευτή, την κέρδισε ο χώρος του αθλητισμού. Είναι αθλήτρια του Αθλητικού Συλλόγου ΑΜΕΑ “Αρίων” και αγωνίζεται στα εξής αθλήματα: ποδηλασία (με διπλό ποδήλατο Tandem) σε αγώνες χρονομέτρου και αγώνες αντοχής και παρα – τρίαθλο (κολύμπι – ποδήλατο – τρέξιμο) με συνοδεία πιλότου.
«Ασχολούμαι με τον πρωταθλητισμό εδώ και χρόνια, με ένα διάλειμμα 1 χρόνου λόγω της εγκυμοσύνης και της γέννας. Τρεις μήνες μετά τη γέννα επανήλθα στις προπονήσεις με την υποστήριξη της πιλότου μου Κατερίνας Τζομπανάκη και του προπονητή μου Μανώλη Μεντάκη, που ήταν τα στηρίγματά μου.
Είχε προηγηθεί ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα που είχα συμμετάσχει στο Βέλγιο ενώ τον περασμένο Οκτώβριο συμμετείχα και σε πανελλήνιο πρωτάθλημα με πολύ καλή απόδοση» μας λέει η Εύα και προσθέτει: «τώρα συνεχίζω τους αγώνες έχοντας παρέα το μωρό μου και τον άνδρα μου, ο οποίος με στηρίζει σε κάθε επιλογή. Είναι το στήριγμα μου».
Μάλιστα η Εύα φέτος βγήκε πρώτη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα παρά-τριάθλου και δεύτερη στο Πανευρωπαικό πρωτάθλημα ποδηλασίας.
Για την μητρότητα αναφέρει ότι: «δεν το είχα προγραμματίσει. Και καθ’ ολη την εγκυμοσύνη μου ο σύζυγος μου με βοήθησε πάρα πολύ. Μάλιστα σε συνεννόηση με τους γιατρούς μου κατάφερα να γεννήσω και φυσιολογικά, κάτι που το ήθελα πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι τις πρώτες μέρες στο σπίτι δυσκολεύτηκα. Δυστυχώς, όπως και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας, τα άτομα με ιδιαιτερότητες δεν έχουμε πού να απευθυνθούμε για βοήθεια, για ενημέρωση. Οπότε έγιναν όλα ενστικτωδώς, στο πώς θα πιάσω το μωρό κ.λπ. Όμως με βοήθησε πολύ ο άνδρας μου, η γυναικολόγος και η μαία μου. Ηταν και για αυτή κάτι πρωτόγνωρο, το πώς θα συμβουλεύσει έναν άνθρωπο που δεν βλέπει. Η μητρότητα είναι ένα δώρο, αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις».
Για το εάν συνάντησε δύσκολες στιγμές ή αν ένοιωσε ρατσισμό λόγω της ιδιαιτερότητας της σημείωσε: «και βέβαια υπάρχουν διακρίσεις και στον χώρο του αθλητισμού. Βέβαια εγώ έχω ανθρώπους που με στηρίζουν και δεν με παίρνει από κάτω».
Επόμενος στόχος: ο αγώνας τριάθλου στο εξωτερικό.
Κλείνοντας ζητάμε από την Εύα να στείλει ένα μήνυμα σε άλλα κορίτσια που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: «Πάντα υπάρχει φόβος κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Όμως δεν πρέπει να το βάζουν κάτω. Για παράδειγμα τον πρώτο καιρό που είχα γεννήσει, κατέβαινα με το μωρό στο μάρσιπο στα Χανιά ενώ δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές για ΑμεΑ, πόσο μάλλον για μια μανούλα ΑμεΑ με το μωρό της. Θάρρος θέλει. Να μην κλείνονται στον εαυτό τους και μέσα στο σπίτι. Αυτό δεν είναι υγιές. Χρειάζεται θέληση».
Γεράσιμος Στυλιανακάκης: Μαθήματα ζωής
Ο Γεράσιμος Στυλιανακάκης γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση, η οποία εξελίχθηκε σε σπαστική τετραπληγία αλλά με την ενέργεια και την αγάπη του καταφέρνει να δίνει μαθήματα ζωής. Εδώ και χρόνια ασχολείται με τον αθλητισμό με αναπηρικό αμαξίδιο κερδίζοντας σημαντικές διακρίσεις.
Μάλιστα στις 3 Δεκεμβρίου μαζί με τον αθλητή του τριάθλου, Κώστα Βαρουχάκη, θα πραγματοποιήσουν μια ακόμη δράση ευαισθητοποίησης τρέχοντας μαζί τη διαδρομή από το ειδικό σχολείο Κουτουφιανών Γραμβούσας μέχρι το ενετικό λιμάνι Χανίων για τη στήριξη των παιδιών με αναπηρία τα οποία μετά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή τους αναγκάζονται να επιστρέψουν στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον, χωρίς καμία περαιτέρω παροχή βοήθειας.
Ο Γεράσιμος και Κώστας είναι φίλοι, μαζί έχουν δημιουργήσει την ομάδα Iron friends στα social media που σημαίνει “οι σιδερένιοι” φίλοι. Όπως μας λέει ο Γεράσιμος «οι σιδερένιοι φίλοι είναι ο ένας για τον άλλον μέχρι τέλους, μαζί προσπαθούμε να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα άτομα με αναπηρία».
Η ενασχόληση με τον αθλητισμό για τον ίδιο σημαίνει χαρά, ευεξία και απόλυτη ελευθερία. «Στόχος μου είναι να προσπαθώ και να γίνομαι καλύτερος σε ό,τι κάνω» μας λέει.
Τον ρωτάμε για το ποιες υποδομές θα μπορούσαν να βελτιώσουν την καθημερινότητα των ΑμεΑ. Και μας λέει: «Θα ήθελα να υπήρχαν ράμπες που θα έχουμε πρόσβαση σε δημόσιους χώρους, δημόσιες υπηρεσίες, καταστήματα ρουχισμού κ.α. Οι σκάλες μας αποκλείουν από όλα αυτά. Επίσης περισσότερους χώρους στάθμευσης για ΑμεΑ. Τα πεζοδρόμια να είναι ελεύθερα χωρίς λακκούβες ώστε να μην πέφτουν τα ροδάκια του αναπηρικού αμαξιδίου μέσα. Στα σχολεία να γίνουν κατάλληλες υποδομές για να δεχτούν παιδιά σε αμαξίδια. Επίσης ως αθλητής θα ήθελα οι χώροι που αθλούμαστε να είναι περισσότερο προσεγμένοι στις δικές μας ανάγκες και οι δρόμοι για τους αγώνες μας να είναι χωρίς εμπόδια (σας μιλάω από προσωπική εμπειρία».
Όσο για το μήνυμα που στέλνει σε άλλα παιδιά με παρόμοια προβλήματα; «Όλοι εμείς που είμαστε σε αναπηρικό αμαξίδιο ξέρουμε ότι η ζωή μας είναι πιο δύσκολη. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Το μήνυμα που στέλνω σε αυτά τα παιδιά είναι να μη χάνουν ποτέ το κουράγιο τους. Να παίρνουν δύναμη από την ιδιαιτερότητα που έχουν και να προχωράνε στη ζωή. Να πηγαίνουν σχολείο, να σπουδάζουν, να ασχολούνται με τον αθλητισμό, να βγαίνουν βόλτες και κυρίως να κάνουν φίλους. Γιατί ένας καλός φίλος μπορεί να σου προσφέρει πολλά. Να μην το βάζουν κάτω και να προχωράνε με το κεφάλι ψηλά. Εξάλλου όλοι είμαστε ίσοι και διαφορετικοί».
Φιλένα Ζουμαδάκη: «Ποτέ μη τα παρατάς»
Η Φιλένα Ζουμαδάκη γεννήθηκε με αχονδροπλασία (μορφή νανισμού), ωστόσο αυτό δεν την εμπόδισε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο, να εργαστεί και να ζει αυτόνομη. Με το προσωπικό της παράδειγμα αποδεικνύει τι σημαίνει να κάνεις υπερβάσεις, να θέτεις στόχους και να μη το βάζεις κάτω. Μέχρι πρότινος η Φιλένα δούλευε με σύμβαση στη ΔΕΥΑΧ. «Δυστυχώς ένα ακόμη πρόβλημα σε εμάς είναι η εξεύρεση εργασίας. Γιατί οι θέσεις των ειδικών κατηγοριών που προκηρύσσονται είναι πολύ λίγες ενώ στον ιδιωτικό τομέα είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Για παράδειγμα, ναι μεν υπάρχουν προγράμματα μέσω του ΟΑΕΔ που επιδοτούν τον εργοδότη να προσλάβει άτομα με αναπηρία στην εργασία του, όμως βλέπουμε ότι δεν γίνεται εύκολα αυτό. Ίσως γιατί υπάρχει ένας φόβος όσον αφορά την αποδοτικότητα του εργαζόμενου με αναπηρία. Όμως αν κάποιος δίνει το 100% της αποδοτικότητας του εμείς τα Άτομα με Αναπηρίες δίνουμε όλο μας τον εαυτό για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Από την άλλη, ένα λάθος που συμβαίνει είναι ότι αυτά τα προγράμματα του ΟΑΕΔ που κανονικά θα έπρεπε να σου βρίσκει εργοδότη ο οργανοσμός , ουσιαστικά σου λέει “ΑμεΑ, βρες εσύ εργοδότη”, κάτι που δυσχεραίνει την κατάσταση ακόμη περισσότερο στην εύρεση εργασίας».
Τη ρωτάμε για το εάν έχει βιώσει ρατσισμό στη εκπαίδευση και στην καθημερινότητα: «υπήρξαν κάποια ελάχιστα συμβάντα όσον αφορά την ιδιαιτερότητά μου. Γιατί τόσο οι δάσκαλοι όσο και οι συμμαθητές μου δεν άφησαν να φανεί αυτό εμπόδιο στην ένταξη και στην συμβίωση μαζί τους. Έπειτα με ένα νόμο του Αρσένη είχαμε την δυνατότητα απορρόφησης στα Πανεπιστήμια άνευ εξετάσεων κι έτσι μπήκα στο Πολυτεχνείο Κρήτης, στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών».
«Πάντα η ιδιαιτερότητα ενός ΑμεΑ, το κρατάει λίγο πίσω. Όμως είναι θέμα επιλογής του πόσο θα το παλέψεις, ποιους θα διαλέξεις να είναι δίπλα σου ώστε το χάσμα που νοιώθεις ότι υπάρχει, να ελαττωθεί όσον δυνατόν γίνεται. Έτσι αντιμετωπίζονται όλα. Για παράδειγμα εγώ μπορεί να μην περπατάω γρήγορα αν πάμε μια βόλτα με φίλους, γιατί δεν έχουμε τον ίδιο ρυθμό στο βάδισμα, όμως είναι η παρέα σου που δίνει το έναυσμα και σε ενθαρρύνει.
Δεν το έχω βάλει κάτω και προσπαθώ. Πολλές φορές η αναπηρία σου σε βάζει σε ένα μοτίβο να σκεφτείς πώς θα ξεπεράσεις τα εμπόδια. Σκέψου ότι είσαι μπροστά σε ένα ράφι που δεν το φτάνεις, δεν θα βρεις έναν εναλλακτικό τρόπο για να τα καταφέρεις; Έτσι κι εγώ, λοιπόν βάζω συνεχώς το μυαλό μου να ψάχνει λύσεις και τρόπους ώστε να ξεπερνά τα εμπόδια και να καταφέρω κάτι. Με αυτό τον τρόπο αποκτάς έναν άλλο τρόπο σκέψης που σε δυναμώνει και βάζει το μυαλό σου σε εγρήγορση».
Πράγματι, με το ηθικό ανάστημά της η Φιλένα έχει καταφέρει πολλά που άλλοι θεωρούν αυτονόητα.
«Δεν θα πρέπει κανείς να το βάζει κάτω. Να μην αφήνουμε τις δυσκολίες να μας καταβάλλουν. Να μην τα παρατάμε, θα πρέπει να προσπαθούμε κάθε μέρα. Και κάθε πρωί που ξυπνάμε να λέμε ότι είναι μια καινούργια μέρα και θα τα πάμε ακόμα καλύτερα. Γιατί αν δεν την πιάσεις την ζωή “από τα μαλλιά” ή σώζεσαι ή πνίγεσαι. Πραγματικά το πιστεύω αυτό» μας λέει η Φιλένα.
