Δεν υπάρχει πιο μεγάλο ζόρι μέσα στο απαγορευτικό, από το να βλέπεις τους μοναχικούς ανθρώπους να περπατούν στον δρόμο.
Κι αν τα μάτια πάνω από τη μάσκα έχουν ένα λυγμό, εν τούτοις στην αποθέωση της ελπίδας υπάρχει κάτι σε αυτά τα μοναχικά μάτια, που σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος.
Μου αρέσει να γράφω για τους μοναχικούς ανθρώπους, που τούτες τις ώρες δίνουν την πιο πατριωτική μάχη.
Ο Ρίτσος έλεγε: «Καθένας στη ζωή, στον έρωτα και στον θάνατο πορεύεται μόνος του». Είμαι λίγο πιο αισιόδοξος από τον ποιητή.
Θα ξανασμίξουν οι ελληνικές παρέες, θα γεμίσουν οι πλατείες, όταν εμβολιαστούν γύρω στα 4 εκατομμύρια Έλληνες.
Πριν τον εμβολιασμό όλη η κουβέντα είναι μοιραίο να καταλήξει στη “ντουλάπα”.
Υπάρχει χώμα κάτω από την άσφαλτο;
Ασφαλώς και υπάρχει και είναι η αχτίδα φωτός που περιέγραψε ο Τσιόδρας.
Πάνω εκεί χτίζει και η ελληνική κυβέρνηση, αν την αφήσει η λογοδιάρροια της “προίκας” των προηγούμενων.
Ευθύς αμέσως προκύπτει η ανάγκη να ζήσει η χώρα ως συλλογικό υποκείμενο.
Και αυτή η ανάγκη -να ζήσει- σκεπάζει την ελευθεριότητα του πολιτικού λόγου, που ανέχεται την κριτική αλλά δεν ανέχεται κάποιοι να σκάβουν βαθιά για να βγει η γλίτσα του υπονόμου.
Τα πράγματα είναι απλά, όταν θίγεται το δημόσιο συμφέρον αναλαμβάνει η Δικαιοσύνη. Ας περιμένουμε.
