Με το άνοιγμα των σχολείων…

Ανοίγουν σε λίγες μέρες τα σχολεία…
Με χαρά του κάθε μικρούλης ή πιο μεγάλος μαθητής και μαθήτρια θα προμηθευτούν τα σύνεργα μάθησης, θα γεμίσουν τη σάκα τους μ’ όμορφα μολύβια, μαρκαδόρους, ξύστρες, γόμες, τετράδια, ανυπομονώντας να γυρίσουν στο σχολείο, να δουν τους συμμαθητές τους, να μπουν στις οικείες αίθουσες, να συναντήσουν ξανά με αγαπημένους δασκάλους…
Δεν είναι όμως πάντα έτσι!
Κάποια παιδιά που τα κατατρέχει ο περίγυρος, τρέμουν και μόνο στη σκέψη ότι θα ξαναβρεθούν στον χώρο του μαρτυρίου τους…
Κι αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας…
Ας δούμε λοιπόν τι γινόταν πιο παλιά, ξεφυλλίζοντας ένα βιβλιαράκι που έπεσε στα χέρια μας τις προάλλες.
Κιτρινισμένο, παλιό και πολυδιαβασμένο, «ΑΘΗΝΑΪΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ» ο τίτλος του, της «Ανώνυμης Αθηναϊκής Εκδοτικής Εταιρείας  Αθηνών», του 1929.
Γεμάτο χρονογραφήματα του γνωστού και πολύ αγαπητού μας λογοτέχνη Παύλου Νιρβάνα, που καλύπτουν κάθε ανθρώπινη έκφραση!
Μελετούμε πολλά και διάφορα, και να κι ένα επίκαιρο και πολύ ενδιαφέρον κείμενο στη σελίδα 43, του οποίου ο τίτλος… «Κουτσοφλέβαρος» σε τίποτα δεν  προδίδει τι θα διαβάσουμε στη συνέχεια…
Αλλά ας μεταφερθούμε σε μια βροχερή μέρα, κάποιου Φλεβάρη του 1900 τόσο, στην αίθουσα ενός Σχολαρχείου των καιρών εκείνων, όπου οι μικροί  μαθητές καταφθάνουν βρεγμένοι και καταλασπωμένοι  -όλο οργή για τα στοιχεία της φύσης που τους καταταλαιπωρούν- στραγγίζουν το νερό που μάζεψαν στα θρανία τους επάνω καταβρέχοντας τα πάντα, μέχρι που ξαφνικά  απ’ το βάθος της αίθουσας όπου κάθεται ένα κουτσό παιδί,  ακούγεται μια… «καρυδιά» όπως έλεγαν τότε την κοινή  μας καρπαζιά…
«Τι χτυπάς το παιδί ρε; Τι σου ’κανε και το χτυπάς;» ρωτά ένα απ’ τα μεγαλύτερα παιδιά αυτόν που επετέθη στον αδύναμο. Και η απάντηση: «Τι μου ‘κανε λέει; Τι άλλο να μου κάνει; Μ’ έκανε παπί ο αφιλότιμος! Ποιος του είπε να βρέξει στα καλά καθούμενα;».
Μιλά και δείχνει το παιδί, το οποίο αυτομάτως χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του, και μια που είναι… κουτσό γίνεται… μήνας, και μάλιστα… «Κουτσοφλέβαρος»!
Υπαίτιος πλέον αυτός -και μόνον αυτός!-   της μιζέριας των βρεγμένων συμμαθητών του…
«Βαρείτε του! Βαρείτε του του Κουτσοφλέβαρου!!» ακούγεται από παντού και στο λεπτό το άμοιρο παιδί δέχεται στα νώτα του «…ένα υετόν από βιβλία, τετράδια, σάκες, κονδυλοφόρους, καλαμάρια, καπέλα και κάθε κινητόν αντικείμενον της τάξεως…»,  αναφέρει ο Νιρβάνας, καταγράφοντας και  στην ουσία καταγγέλλοντας την κακομεταχείριση του συμμαθητού του απ’ τα υπόλοιπα παιδιά.
Ευτυχώς ο κουφός Σχολάρχης κάποια στιγμή ακούει απ’ το γραφείο του έναν αμυδρό, μακρινό θόρυβο, κάτι υποψιάζεται, καταφθάνει και σταματά το μαρτύριο του παιδιού…
Όμως μια απλή επίπληξη δεν αρκεί!
Κι έτσι το παρατσούκλι έμεινε, το ανελέητο  πείραγμα  συνεχίστηκε αμείωτο, με αποτέλεσμα το παιδί ν’ απελπιστεί, να κάνει συχνές απουσίες, ν’ αρρωστήσει  και να γυρίσει στους γονείς του στο νησί, εγκαταλείποντας το σχολείο…
«Τι σκληροί κι ακαλλιέργητοι που ήταν… τότε οι άνθρωποι!!» θα λέγαμε.
Κι εμείς τι είμαστε;
Θεωρούμε του εαυτούς μας καλύτερους όταν αντιλαμβανόμαστε κακοποίηση παιδιών και δεν μιλάμε, όταν βουίζει ο κόσμος και γυρίζουμε την πλάτη, όταν γνωρίζουμε καλά τι γίνεται και δεν το καταγγέλλουμε;