Ακόμα αντηχεί στα αφτιά μας ο απόηχος του κουδουνιού για την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς και η βία έκανε έντονη την εμφάνισή της σε κάποιο σχολείο της χώρας μας. Κάποιοι νταήδες μαθητές χτύπησαν ανελέητα έναν 13χρονο συμμαθητή τους και το ανησυχητικό είναι ότι κατά την διάρκεια του παραπάνω συμβάντος οι θεατές φώναζαν με απίστευτο μίσος «σκοτώστε τον».
Aπ’ ότι δείχνουν τα γεγονότα, μάλλον οι νταήδες περίμεναν την έναρξη της σχολικής χρονιάς και κατ’ επέκταση την προσέλευση των μαθητών για να δείξουν τις ικανότητές τους στην τεχνική του καράτε κ.τ.λ. που ίσως ορισμένοι απ’ αυτούς διδάσκονται σε κάποιο γυμναστήριο. Προς θεού, κανένας δάσκαλος δεν παροτρύνει τους μαθητές του να χρησιμοποιούν την τέχνη της όποιας πάλης αναίτια εναντίων κανενός και πολύ περισσότερο στους συνομηλίκους τους. Τους διδάσκουν την τεχνική που καλά την γνωρίζουν για να διαπρέψουν στο άθλημα που διάλεξαν να διδαχθούν σε διάφορους αγώνες και γιατί όχι να φορέσουν κάποτε το δάφνινο στεφάνι της δόξας για την νίκη τους.
Αναμφισβήτητα, η κάθε είδους βία, π.χ. ξυλοδαρμός μεταξύ μαθητών του ίδιου σχολείου κι όχι μόνο έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Έχουμε συνηθίσει πλέον να ακούμε απ’ όλα τα Μ.Μ.Ε. και θεωρούμε φυσιολογικό και τον ξυλοδαρμό μεταξύ ομάδων διαφορετικών ‘’πιστεύω’’ και τον ξυλοδαρμό ιδίως γυναικών απ’ τους συζύγους τους κι όχι μόνο. Είδαμε έναν συνάνθρωπό μας να ψεκάζει τα πόδια μιας κοπέλας μάλλον με καυστικό υγρό γιατί έτσι το ήθελε αυτός. Πόσο διεστραμμένος – και δεν διστάζω να το γράψω στην στήλη της εφημερίδας που φιλοξενεί το άρθρο μου – επαναλαμβάνω, πόσο διεστραμμένος πρέπει να είναι αυτός ο άνθρωπος.
Τώρα θα μου πείτε ότι η εμφάνιση της όποιας βίας δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ανέκαθεν εμφανιζότανε με διάφορους τρόπους. Ναι, και στην εφηβεία της δικής μου γενιάς γινότανε κάθε τόσο βίαιες πράξεις, αλλά όχι σε αυτό το σημείο. Εμείς τότε ως παιδιά τσακωνόμασταν γιατί έκανε κάποιος μια ζαβολιά στο παιχνίδι και κάπου – κάπου τρώγαμε και κάποιο σκαμπίλι από τους ιδιοκτήτες των οπωροφόρων δέντρων και των φρούτων, κορόμηλα, αχλάδια, σταφύλια, γιατί πεινούσαμε και τα κλέβαμε. Τότε, την μεταπολεμική εποχή, η πείνα θέριζε ανελέητα και μας ανάγκαζε να κλέψουμε ιδίως φρούτα για να επιβιώσουμε. Σήμερα, ένας πολύ μεγάλος αριθμός παιδιών τους παρέχουν οι γονείς τους όλα τα αγαθά, ψωμί, φαγητό, ρούχα, υποδήματα κ.α. όμως η βία έχει πάρει όπως αναφέρω και στην αρχή ανεξέλεγκτες διαστάσεις και εκατομμύρια παιδιά στον πλανήτη μας ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες… και το γράφω αυτό για να μην ξεχνιόμαστε. Υπάρχουν όμως.
Εγώ πιστεύω ότι πολλοί παράγοντες ωθούν, όχι μόνο τα παιδιά αλλά και μεγάλους ανθρώπους σε αυτό το ακραίο φαινόμενο. Ένας απ’ αυτούς, για την έξαρση της βίας των παιδιών, είναι η αποτρόπαιες εικόνες που βλέπουν είτε στις οθόνες των τηλεοράσεων είτε και στα κινητά τους τηλέφωνα και σε άλλα σύνεργα του διαβόλου όπως τα ονομάζω εγώ. Τώρα τα παιδιά δεν βλέπουν τίποτε άλλο από σκοτωμούς, βιασμούς, εκδίκηση, πολέμους και ο χορός καλά κρατεί. Βλέπεις τον μπόμπιρα 4 χρονών να χειρίζεται το τάμπλετ ή το κινητό τηλέφωνο με τόση μαεστρία που θέλεις δε θέλεις θα τον θαυμάσεις. Αν και υπάρχουν σε όποια πολιτεία ζούμε διάφορες παιδικές χαρές που μπορούν να απασχοληθούν τα παιδιά, πολύ λίγοι γονείς τις επισκέπτονται και το χειρότερο, όταν πηγαίνουν στον εν λόγω χώρο δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αφήνουν ελεύθερα τα παιδιά κι εκείνοι να ασχολούνται πάλι με το κινητό.
Οι παππούδες δε και οι γιαγιάδες, οι μεν πρώτοι αρέσκονται να παίζουν μπιρίμπα στο καφενείο από το να πάρουν τον εγγονό από το χέρι και να τον πάνε στον παιδότοπο, ενώ οι γιαγιάδες, όχι όλες βέβαια, να κουτσομπολεύουν πιο πολύ με την γειτόνισσα από το να ασχολούνται με τα εγγόνια τους.
Πως θα μάθουν τα παιδιά να συμπεριφέρονται ανθρώπινα και σωστά στους φίλους τους, ειδικότερα της σημερινής εποχής, που όταν πηγαίνουν στον παραπάνω χώρο, πολλά μικρά παιδιά από άλλες χώρες, δηλαδή μικροί μετανάστες, πολλοί από μας τα βλέπουμε ως παρείσακτους και τους γονείς τους κι εκείνα τα αθώα πλάσματα στη χώρα μας. Τέλος πάντων.
Κάποτε ένας δάσκαλος σε κάποιο ορεινό χωριό έβλεπε πολλές φορές στις τσάντες των παιδιών εκτός των άλλων μαχαίρια και πιστόλια. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτά τα παιδιά; Βέβαια δεν είναι όλα τα παιδιά μήτε νταήδες μήτε κακοαναθρεμμένα, είναι και παιδιά που σκέφτονται και μιλάνε σαν να είναι γέροντες.. Εδώ θα τονίσω ότι το παιδί παίρνει ως πρότυπο τον πατέρα του. Αν ο πατέρας του είναι μαχαιροβγάλτης είναι πιθανό να ακολουθήσει το δρόμο του γονιού του. Είναι πολλοί γονείς που όταν μαθαίνουν ότι το παιδί τους συμμετείχε σε ένα διαπληκτισμό, αντί να το συμβουλέψουν και να του δώσουν να καταλάβει ότι αυτό που έκανε δεν είναι σωστό κι ότι είναι μια πράξη που αν συνεχίσει αυτό το μονοπάτι σίγουρα κάποια μέρα θα βρεθεί με χειροπέδες και στην συνέχεια κλεισμένος σε κάποια φυλακή, τον καμαρώνει ο πατέρας γιατί στάθηκε στο ύψος του και δεν ‘’ρεζίλεψε’’ την οικογένειά του γιατί έδειρε τον ‘’εχθρό’’ συμμαθητή του και δεν τον έδειρε ο άλλος. Το είδα κι αυτό και δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου.
Είδα παιδιά κλεισμένα σε κάποιο χώρο γιατί είχαν έρθει σε διαπληκτισμό με άλλα παιδιά ενός άλλου σχολείου, που η αστυνομία αυτό έκρινε, ίσως για την αποφυγή παραπέρα εχθροπραξιών και είδα μητέρα να τους πηγαίνει διάφορα τρόφιμα, μπισκότα, σάντουιτς κ.τ.λ. κλαίοντας μην πάθει τίποτα ο κανακάρης της. Ξέρετε ποια ήταν η κατάληξη εκείνου του παιδιού, άντρας πια σήμερα; Να περάσει αρκετά χρόνια στην φυλακή για βιασμό κάποιας κοπέλας με συνεργούς και κάποιους όμοιούς του και για διακίνηση ναρκωτικών.
Δεν λέω ότι όλα τα ζωηρά παιδιά θα καταλήξουν στην φυλακή αλλά το ψάρι, λένε στο χωριό μου, από το κεφάλι αρχίζει να βρωμάει. Λέμε όμως και το αντίθετο. ‘’Από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκάθι βγαίνει ρόδο’’.
Βέβαια δεν είμαι νομικός να προτείνω νόμους ώστε να μπορέσει να βελτιωθεί κάπως η έξαρση της βίας, μήτε και ο κατάλληλος να διαχειριστώ τα αποτελέσματά της. Άλλοι πρέπει να ασχοληθούν με το επίκαιρο παραπάνω θέμα και να βρουν λύσεις. Δεν μπορεί να έρχονται στην χώρα μας κακοποιά στοιχεία από άλλες χώρες, οργανωμένα κι οπλισμένα με απώτερο σκοπό τον ξυλοδαρμό κάποιου συνανθρώπου μας μέχρι θανάτου και να μην μπορούμε να προλάβουμε το κακό πριν κάνει την εμφάνισή του.
Δεν μπορεί να καταδικάζεται ο εκάστοτε εγκληματίας ή ο εκάστοτε βιαστής σε ισόβια κάθειρξη και μετά από 5-6-7 χρόνια να αποφυλακίζεται και να περιφέρεται ανάμεσά μας ελεύθερος, ενώ τα σημάδια στην ψυχή του παιδιού που το βίασαν με όποιο τρόπο διακρίνονται έντονα στην όψη του και στα μάτια του και πολλές φορές τα μάτια του σκοτωμένου να έχουν βγάλει χόρτα. Όχι, δεν είναι σωστή και δίκαιη η αντιμετώπιση της βίας. Κάποιος άλλος τρόπος πρέπει να βρεθεί. Έχει παραγίνει το κακό.
*Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
