Ημερολόγιο ποίησης 2021
Αν δεν είχαμε ημερολόγια πως θα μετράγαμε τις μέρες που περνούν;
Με μικρές κάθετες χαρακιές στους τοίχους;
Άλλοτε είχαμε οικειοποιηθεί τον κύκλο της Σελήνης που σχετίζεται άμεσα με τη γονιμότητα των γυναικών και βέβαια την εναλλαγή των εποχών, τη διάρκεια των βροχών και των πλημυρών και της βλάστησης που εξαρτιόντουσαν από την φαινόμενη (εκλειπτική) τροχιά του ήλιου γύρω από την “ακίνητη” γη στο κέντρο του στερεώματος. Θα μετράγαμε άραγε τις μέρες ποτέ με το πώς μεγαλώνει και ενηλικιώνεται ένα παιδί; Αφού μήνα με τον μήνα οι διαφορές στην φυσιολογία του είναι τόσο εμφανείς, αφού τοποθέτησε το δικό του σημείο μηδέν που ταυτίζεται με την γέννηση, στην γραμμή του χρόνου;
Οι περισσότεροι έχουμε φωτογραφίες μιας παιδικής ηλικίας -φωτογραφικά στιγμιότυπα που εύκολα- τοποθετημένα με την χρονολογική τους σειρά σχηματίζουν το παιδικό μας ημερολόγιο. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι διαφορετικό, πρόκειται για το φωτογραφικό/ ποιητικό ημερολόγιο του 2021 “Με το βλέμμα των παιδιών” από τις εκδόσεις Άπαρσις. Οι φωτογραφίες του Μάριου Λώλου, φωτογραφίες παιδιών από τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών στα νησιά, φωτογραφίες, αισιόδοξες οι πιο πολλές από τις αμέτρητες αφίξεις μεταναστών από τα απέναντι παράλια σμίγουν με ποιήματα με θεματική τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας. Τα παιδιά που το δικό τους σημείο μηδέν στον χρόνο μετατέθηκε την μέρα της άφιξης τους στην Ελλάδα, που ζουν σε συνθήκες σκληρές χειμώνα – καλοκαίρι μεγαλώνουν με την ελπίδα ότι θα βρουν μια κοινωνία και μια χώρα να ενταχθούν, να γίνουν πολίτες της από προτίμηση, να ζήσουν, να ξανατοποθετήσουν το σημείο μηδέν του χρόνου τους, να αρχίσουν να τον μετρούν αισιόδοξα όπως εμείς έχουμε την ελπίδα πως το 2021 θα είναι ένα έτος αποκαθήλωσης και σωτηρίας. “Άπαρσις” σημαίνει το σαλπάρισμα, άπαρσις, σηκώνω την άγκυρα κι εμείς 120 ποιητές ξεκινήσαμε το ταξίδι του 2021 μέσα σε αυτό το ημερολόγιο όπως οι αναμνήσεις -τα φωτογραφικά στιγμιότυπα των σελίδων του ξεκίνησαν το ταξίδι μέχρι να βρουν την θέση τους στην μνήμη που γιατί όχι εδώ είναι συλλογική, είναι τα ποιήματα μας – οι εικόνες μας δανεικές από τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής του Μάριου Λώλου.
Η κοινωνία των δικτύων προσθέτει στο έργο του ποιητή τις εικόνες και τις φωτογραφίες που το συνοδεύουν στις δημοσιεύσεις του σε blogs και λογοτεχνικά sites χωρίς να το οπτικοποιεί. Μια μέρα όμως πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με το τι είναι εικονοποίημα. Άλλο όμως αυτό κι άλλο η φωτογραφία του ρεπορταζ που σε φέρνει μπροστά στο δράμα, στο τι συμβαίνει εκεί, έκθετο στο βλέμμα των πρωταγωνιστών του. Ειδικά όταν αυτοί είναι τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας ο πλούτος της εικόνας μετριέται με περισσότερες από… χίλιες λέξεις. Ο πλούτος μιας χώρας που δέχεται μετανάστες, που δέχεται παιδιά πρόσφυγες επίσης μεγαλώνει. Όπως ακριβώς τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας ακριβαίνουν με την σωστή περίθαλψη, τους εμβολιασμούς, την εκπαίδευση, την μετάγγιση ελληνικής παιδείας, την αποδοχή και κυρίως την αγάπη, θα γίνουν κάποια μέρα οι ενήλικες που πλούσιοι και θαλεροί θα ανταποδώσουν τα οφέλη.
