Είχανε σβήσει οι λιγοστές φωτολαμπίδες στον ουρανό, κρυμμένες στα σκόρπια σύννεφα οι πιότερες, κι οι κορφογραμμές ολόγυρα ξεπροβαίνανε και βάνανε τα ανοιξιάτικά τους σ’ αποχρώσεις σπάνιες του πράσινου ταπέτου κεντημένου από Θεϊκό Χέρι με κίτρινες μενεξεδί, κόκκινες και ασπριδερές κορφές στους θάμνους και βοτάνια που ξεπροβαίνανε από τη μάνα όλων μας, τη γης. Ένας αγέρας νοτισμένος κι ογρός κατρακυλούσε, σκέπαζε σπίτια αυλές κι αθρώπους, δρόσιζε τα ζωντανά που βόσκανε χαρούμενα κι έσμιγε με τη δικιά του θαλασσομάνα.
Χοντρές σταγόνες πέφτανε βαριεστημένες στην οψιμάδα τους, λιόδεντρα μπαχτσέδες και πατατοχώραφα πιθυμούσανε τούτη τη δροσινάδα και χαμογελούσανε, μα η καρδιά λιγοστών αθρώπων, των εθελοντών Φίλων του Αννουσάκειου Ιδρύματος, κλονίστηκε, τάχυνε τους ρυθμούς, ένα αλαφρό σφίξιμο έζωσε πλευρά και μπέτια τωνε και μουρμουριστά αργοφάνηκαν στα χείλη τους ευχής κι ανησυχίας λέξεις. «Θεέ μου κάνε να σάξει ο καιρός, να χαρούν οι πονεμένοι μας, να τραγουδήσουν και να απολαύσουνε το μουσικό και νοσταλγικό ταξίδι που τους τάξαμε».
Λίγο μετά τον πόλεμο ήτανε, με το αίμα να τρέχει ακόμα στις πληγές της ταλαίπωρης Ελλαδίτσας μας που αγώνα στον αγώνα πάσκιζε να ορθοποδήσει, όταν μια τοιμόγεννη λεβεντομάνα, η Μαγδαληνή, βρέθηκε ολόδρωτη στο κρεβάτι με τους αβάσταχτους πόνους τοκετού και να φέρνει στον κόσμο ένα χαριτωμένο αγοράκι. Λιγοστά τα φάρμακα κι επεμβατικά μέσα, κουτσουρεμένοι οι γιατροί, μια αιμορραγία, κι η μάνα δεν χάρηκε το σπλάχνο της κι αυτό δεν γνώρισε μάνα. Στα χέρια του πατέρα και στης γιαγιάς τις φροντίδες απόμεινε κι ο γονιός, που λαχταρούσε να βαστήξει ζωντανές τις μνήμες, ζήτησε να του δοθεί το όνομα Μαγδαληνός και να το φωνάζουνε Λίνο. Λίνο Κόκοτο. Η γιαγιά αγωνιούσε κι αγωνιζότανε, κατάφερε να του δώσει γερά θεμέλια κι ανατροφή σπάνια, χόρτασε ζωή, πέρασε τον αιώνα, κουρασμένη μα χαρούμενη τα τελευταία της χρόνια βρήκε θαλπωρή στο Γηροκομείο Αθηνών κι έφυγε ήσυχη στα 105 της. Ώρες πολλές περνούσε δίπλα της ο Λίνος και της χάριζε στιγμές μελωδικές, ζωογόνες. Στιγμές ευαίσθητες του προικισμένου μουσικοσυνθέτη που τανίστηκαν ξανά, κι ευτύς, δέχτηκε να προσφέρει χωρίς καμιά αμοιβή, υλική, ετούτο το μουσικό ταξίδι στους άλλους απόμαχους της ζωής που ανασαίνουν με τις φροντίδες του Αννουσάκειου Ιδρύματος Κισάμου.
Κι η γης, φρεσκοπλυμένη, αφουγκράστηκε ευχές, λαχτάρες και πόνους, αναστέναξε, έγνεψε στον ουρανό, χάθηκαν τα σύννεφα, ζέστανε η μέρα και απόγεμα, με ένα θαυμάσιο καιρό, στο μικρό μα μυρωδάτο προαύλιο θεατρικό χώρο του Αννουσάκειου Ιδρύματος, μπροστά στα ανυπόμονα μάτια των πονεμένων γηρατειών, φτάσανε σεμνοί και σιγουρεμένοι για το ρόλο τους, ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης Λίνος Κόκοτος με τον δικό μας εκπαιδευτικό και μουσικοδιδάσκαλο Γιώργο Χαχλάκη.
Τραγουδήσανε υπέροχα με τη συνοδεία μουσικής κι οι τρόφιμοι του Αννουσάκειου Θεραπευτηρίου, με ορθάνοιχτα μάτια κι αιστήσεις φρεσκοτανισμένες, πιστέψανε πως είναι πιο νέοι, πιο γεροί και πως δεν τέλεψε και γι αυτούς ετούτη η ζωή.
Το πορτοφόλι του μεγάλου μουσικού Κόκοτου δεν γέμισε, μα η καρδιά του άνοιξε και πλημμύρισε αγάπη όπως ο ίδιος τόνισε βουρκωμένος όταν έβλεπε δακρυσμένα μάτια να λαμπιρίζουν και χείλη πικραμένα να χαμογελούν σιγοτραγουδώντας τα υπέροχα, από τον ίδιο και τον ταλαντούχο Χαχλάκη δοσμένα, και χιλιακουσμένα από τους πολυκαιρισμένους διαβάτες της ζωής νοσταλγικά τραγούδια.
Ήτανε μια σπάνια εκδήλωση που διοργάνωσε ο δραστήριος εθελοντικός Σύνδεσμος των Φίλων του Αννουσάκειου και την παρουσίασε η γραμματέας Αγγελική Περδικάκη.
Χαιρετισμό απηύθυνε η Μερόπη Αποστολάκη εκπροσωπώντας τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη μας Αμφιλόχιο και το διευθυντή του Ιδρύματος π. Αντώνη Αρετάκη.
Κλείνοντας η εκδήλωση ευχαρίστησε τους παραβρεθέντες ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Παντελής Κατάκης που παρέθεσε και δείπνο στους μουσικούς.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους, μικρούς και μεγάλους, που κι εμείς χαρήκαμε και δακρύσαμε βλέποντας τόσες σφαλιγμένες ψυχές να φτεροκοπούν κι ανάλαφρα να ταξιδεύουν σε πελάγη γαλάζια και ξεχασμένα.
* gkamvysellis@yahoo.gr
