Πήρε φωτιά πάλι ο Σήφης. Βαθύφωνος, αργόσυρτος και βραχνιασμένος, με ένα πόνο τραβηγμένο από τα βάθη της ψυχής του κι οι λέξεις να κατρακυλάνε θαρρείς από την άβυσσο και να απλώνουν φιγούρες αρχαίου τραγωδού. Αισθήματα απελπισίας κι ελπίδες βουτηγμένες στην καταχνιά, στο βούρκο, ξεπηδούσαν από τα χείλη του. – Καινούργια χτυπήματα πισώπλατα μας έρχονται! Δεν αντέχω άλλο. Δε βλέπω φως, δεν έχω αγέρα να καθαρίσουν τα πνεμόνια μου να αντέξω. Πήρε με δυσκολία ανάσα, συνέχισε. – Πάει χανόμαστε. Μαύρισαν οι προσδοκίες μας, πέφτουμε στον γκρεμό. Ξεπουλάνε την πατρίδα μας! – Καλά τα λες, μα τι μπορούμε να κάνουμ…, προσπάθησα να πω, δε μ’ άφησε να τελειώσω. Μου χίμηξε. – Να διαμαρτυρηθούμε!
Όχι κουτσομπολιό και ράδιο αρβύλα, μα να ακουστεί η φωνή μας. Αυτό μπορείς, αυτό να κάνεις. Μου έκλεισε απότομα το τηλέφωνο κι απόμεινα κερωμένος, άβουλος μπρος την επερχόμενη καταιγίδα.
Την ίδια ώρα, η τηλεόραση έδειχνε τον κοντά αιωνόβιο Θεοδωράκη αντάμα τους ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα μας και τον τιμήσανε. Μια αγανακτισμένη, ειρηνική, αλλά με επαναστατικό παλμό ατμόσφαιρα ξεπήδησε, γιόμισε την κάμαρα κι ένας εκτυφλωτικός σπινθήρας σιγοέλαμψε ανάμεσα τα λόγια του και τους Έλληνες που έχουν πια φτάσει στα όρια υπομονής και προσμονής τους.
Σε άλλο κανάλι πάλι, ένας αψηλά ιστάμενος κυβερνητικός παράγοντας μας καθησύχαζε πως, όλα πάνε καλά, πως καινούργια ανώδυνα μέτρα και περικοπές θα μας σώσουν, έστω κι αν σβήσουν κάθε αντοχή κι ελπίδα του μικρομεσαίου, του υπαλλήλου και του συνταξιούχου. Ακούμε μέτρα για πάταξη φοροδιαφυγής και «νόμους δικαίου» να εξαγγέλλονται και να μην εφαρμόζονται, να πέφτουν στο κενό και να καλούν τους «θεόπεμπτους» χρηματοδότες να μας κάνουν τη μεγάλη τιμή και διευκόλυνση για να μας ανακουφίσουν με καινούργια δάνεια, να ξεπληρώνουμε τα δάνεια! Θα μας σώσουν, λένε αυτοί, θα μας καταστρέψουν, λένε οι άλλοι. Και παίζοντας με του πνιγμένου τις ανέλπιδες σπασμωδικές κινήσεις, νάσου στο σκρίνιο πιο πέρα οι γνωστοί οικονομικοί αναλυτές και γνώστες των πραγμάτων που μας μιλούν για τραγική κατάσταση κι αδιέξοδο. Κοιτώ απ’ το παραθύρι, στο βάθος, μια συντροφιά από κάθε λογής ελεύθερους επαγγελματίες, οικοδόμους, εμπόρους, μεσάζοντες, κερδοσκόπους, μεγαλογιατρούς, νομομαθείς και δικηγόρους, με χοντρά πορτοφόλια κι εισπράξεις ανεξέλεγκτες, έχουν στήσει γλέντι τρικούβερτο με αρνιά, κρασιά και τραγούδια.
Ένας κοιλαράς με μούσι που σκέπαζε τα προγούλια του σηκώθηκε, σταμάτησε τη μουσική, ύψωσε μια κούπα κρασί, έκανε πρόποση. – Στην υγειά των κορόιδων! Φωνές, αλαλαγμοί ενθουσιασμού και τσουγκρίσματα με κέφι πολύ, σκεπάσανε τη φωνή του. Σε μιαν άκρη, ένας ασπρομάλλης, κοκαλιάρης συνταξιούχος είχε κουβαριαστεί και πάσκιζε να σερβίρει τους μεζέδες για να πάρει μερικά περισσεύματα και ψίχουλα να ζήσει. Παραπέρα η κακομοίρα η κυρά Λένη σκούπιζε τα μάτια της μην αφήσουν στάμπες στα πιάτα που μόλις είχε πλένει. Ήταν μια ευκαιρία να εξοικονομήσει λίγο φαγητό για τα παιδιά της.
Στην άλλη γειτονιά, ένας εκλεγμένο του λαού εθνοπατέρας που είχε μαζέψει πολλούς ψήφους χάρη στα παχιά του λόγια και το «ένδοξο» παρελθόν του, άνοιγε με πολύ θόρυβο την ακριβή σαμπάνια για να γιορτάσει με τους συναδέρφους του βουλευτάδες τη δυσανάλογη αμοιβή και παροχές που, με «αγώνα» έχουνε κατακτήσει και κανείς δεν σκέφτηκε να τα αγγίξει. Στην κεντρική πλατεία τούτης της πόλης, νέα παιδιά, ενήλικες και γέροι είχανε κατέβει σε διαδήλωση, για όλα όσα ακούμε και βλέπουμε. Κάποιος πυροβολήθηκε, μπορεί και να σκοτώθηκε, κι ένας άλλος σχεδόν αναίσθητος από τις κλωτσιές μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Έπρεπε, λέει, να επιβληθεί ειρηνικά η τάξη. Κι αναρωτιέμαι ο άμοιρος, μέχρι πότε, μέχρι πού και πόσο ακόμα θα πληρώνουμε τα λάθη, τις ατασθαλίες, παρανομίες και καταχρήσεις των ιθυνόντων; Μαζί με σένα φίλε αναγνώστη παρακολουθώ, μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά δεν είδα ούτε ένα τρανό να τιμωρείται, και μόνο το Σήφη ακούω, με την αγχόνη να σφίγγει το λαιμό του, να κραυγάζει: —Έλεος! Μέχρι πότε θα αιμορραγώ;
Υ.Γ. Το ίδιο, σχεδόν, άρθρο μου είχε δημοσιευτεί πριν πέντε χρόνια. Σας λέει τίποτα αυτό;
