Πόσες και πόσες φορές, απ’ τη στιγµή που ανοίξαµε τα µάτια µας, δεν αγαπήσαµε!
Τη φωνή και το πρώτο χαµόγελο της µάνας, την τρυφερή αγκαλιά της γιαγιάς, το προστατευτικό βλέµµα του πατέρα, τη παρουσία του µεγάλου αδελφού, το ενδιαφέρον της µικρής µας συµµαθήτριας, το βλέµµα το γεµάτο έρωτα της πρώτης αγάπης, το στοργικό και γεµάτο έγνοια του συζύγου…
Και όχι µόνο!
Γιατί ποιος δεν αγάπησε τον τόπο του, µέχρι τη πικρή εκείνη στιγµή που ξύπνησε µια µέρα και του φάνηκε άχαρος κι άχρωµος, και δεν έβλεπε την ώρα να βάλει πλώρη γι’ αλλού;
Αλλά κι η αγάπη για τη φύση µπορεί να αµφισβητηθεί, καθώς κάποια στιγµή µε τρόµο θ’ ανακαλύψεις την άκρατη σκληρότητά της! Παγωνιά, πληµµύρες, σεισµοί, επιδηµίες θα σου την κάνουν απωθητική. Για να διαπιστώσεις στη συνέχεια πόσο ακόµα πιο σκληρή µπορεί να γίνει σε γη, θάλασσα κι αγέρα, όπου ζώα -σαρκοφάγα και µη- αλληλοσπαράζονται για την επιβίωση…
Ή µήπως δεν µισήσαµε κάποτε τη κουραστική δουλειά µας, την αγαπηµένη µοτοσυκλέτα που µας έριξε, τον φίλο που µας κακολόγησε, τον κοντινό µας που εµπιστευόµασταν που βαθιά µας πλήγωσε…
Ή ακόµα και την ίδια µας την οικογένεια που µας αδίκησε, τον ή τη σύζυγο που µας παραµέλησε, τον κοντινό µας συγγενή ο οποίος κάνει πως δεν µας γνωρίζει…
Γιατί κι ο άνθρωπος αλληλοεξοντώνεται ποικιλοτρόπως!
Υπάρχουν καλές ανθρώπινες σχέσεις: Ο έρωτας, η φιλία, η γειτονία, η συνεργασία, η πίστη και άλλες πολλές.
Όµως κι αυτές υποκύπτουν στο νόµο του…«Τα πάντα ρεί»!
∆εκάδες οι όµορφες σχέσεις του άλλοτε, που σ’ εγκαταλείπουν ξαφνικά ή και πεθαίνουν αργά-αργά µέσα σου. Ρευστές κι ευάλωτες καθώς είναι, µπορεί να µην αντέξουν στις πιέσεις, να κακοφορµίσουν, οικτρά να σ’ απογοητεύσουν και τη θέση τους να πάρει η αµφιβολία, η δυσπιστία, ενίοτε κι ο φόβος!
Βάλσαµο στις ψυχές οι διαφορετικές κλίσεις, τα ταλέντα, τα χόµπι.
Άλλος παίζει τροµπέτα, άλλος χορεύει, άλλος ζωγραφίζει, άλλος γράφει, αθλείται ή ανακατεύεται µε τα κοινά.
Μεγάλες αγάπες κι αυτές!
Και πόση ικανοποίηση κι ελπίδα δεν µας έχουνε χαρίσει!
Όµως µπορεί µ΄ έκπληξη ν’ ανακαλύψεις µια µέρα, πως πιο πολύ σε κουράζουν παρά σ’ ευχαριστούν!
Να έφτασε η…ώρα τους, του…τέλους;
Σίγουρα!
Γιατί όλες οι µεγάλες αγάπες µοιραίως µε το χρόνο θα φθαρούν, για να δώσουν τη θέση τους στην αποξένωση και την αδιαφορία…
Ή και σε µια καινούργια…µεγάλη αγάπη!
Γιατί όχι εξάλλου;
