» και το θεολογικό σχόλιο της Αναστάσεως
Ανδρέου Θεοδώρου Εκδόσεις “Αποστολική Διακονία
καθ. Θεολογικής Σχολής Παν. Αθηνών της Εκκλησίας της Ελλάδος”
Στον νέο κόσμο των μηχανών υπερ-ευφυΐας που υπόσχονται ανθρώπινη αθανασία. Το 2045 με μετα-υπερκυριαρχία ανθρωποειδών μηχανών για μετα-ανθρώπινη πραγματικότητα στον νέο κόσμο.
Αλλά και με ανθρώπινη κοσμική αγάπη χωρίς τη μεγάλη αγάπη της θυσίας του Σταυρού και της μικρής αγάπης της θρησκευτικής προσφοράς των μύρων των μυροφόρων και του ζωοποιού φωτός της αναστάσεως.
“Πάσχα, Κυρίου Πάσχα” είναι καθοριστικός στίχος του σπουδαίου ποιητικού κανόνα που έγραψε ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ως άσμα της Αναστάσεως. Για να αποτελέσει αυτό το άσμα ανάμεσα σε όλα τα εκκλησιαστικά άσματα της ορθόδοξης εκκλησίας την πιο συναρπαστική και θελκτική υμνολογία.
Μια δημιουργία που εκφράζει το σωτηριολογικό βάθος στην παράδοση και την πνευματικότητα της ορθοδοξίας. Για την ορθόδοξη ανατολή η μέρα της ανάστασης κατέχει τη δεσπόζουσα θέση. Με όλες τις εορτές να συγκλίνουν σ’ αυτή. Ο καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Ανδρέας Θεοδώρου στο βιβλίο του “Πάσχα, Κυρίου Πάσχα” και υπότιτλο “Θεολογικό σχόλιο εις τον κανόνα της Αναστάσεως” γράφει ότι: “Η ορθόδοξη ψυχή βλέπει στην ανάσταση τη δική της φυσιογνωμία. Και οραματίζεται τον δικό της τελικό προορισμό, δηλαδή τη δική της μεταμόρφωση και θέωση. Με την ανάσταση του Χριστού να εκπληρώνει όλους τους ενδόμυχους και μυστικούς πόθους της. Για να αναπτερώνει τις μυστικές ενατενίσεις και ανατάσεις της”. Με την ορθοδοξία να είναι η Εκκλησία της ανάστασης με τους πιστούς της να εορτάζουν την ανάσταση με έντονη χαρά και ιερό ενθουσιασμό.
Ο ΘΡΙΑΜΒΙΚΟΣ ΤΟΝΟΣ
ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Αυτός ο θριαμβικός τόνος της ανάστασης συνέχει την ψυχή του μεγάλου υμνογράφου Ιωάννη Δαμασκηνού. Με το τροπάριό του “Δεύτε του καινού της αμπέλου γεννήται της θείας ευφροσύνης, εν τη ημέρα της εγέρσεως Βασιλείας Χριστού κοινωνήσωμεν υμνούμε αυτόν εις τους αιώνας”.
Οπως γράφει ο καθηγητής Ανδρ. Θεοδώρου στο θεολογικό του σχόλιο “εις τον κανόνα της αναστάσεως” στο τροπάριο αυτό ο υμνωδός προσκαλεί τους πιστούς όπως κοινωνήσουν με χριστοποίηση των πιστών και την είσοδό τους στην αναστάσιμη δόξα.
Με την κοινωνία τους να τοποθετείται υπέρ του θανάτου και της φθοράς για να αφομοιωθούν με τον αναστάντα Χριστό προαγόμενοι πνευματικά και θεοποιούμενα.
Βασικά κατά την ιερή νύκτα της ανάστασης στην αρχαία χριστιανική εκκλησία πολλοί από τους κατηχούμενους χριστιανούς (σελ. 34) εβαπτίζοντο. Αυτοί φορούσαν λευκά ρούχα και κρατούσαν στα χέρια τους αναμμένες λαμπάδες. Με διάχυση του λαμπρού φωτός της ανάστασης…
ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ Η ΧΑΡΗ
ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Οπου τα κάτω συχορεύουν με τα άνω καταλαμπόμενα από το φως της εγέρσεως του Χριστού εκ του τάφου καταπατώντας τον θάνατο ανοίγοντας τις πύλες της αιωνιότητας, σε ολόκληρο το από του Αδάμ καταγόμενο ανθρώπινο γένος.
Ομως (όπως σημειώνεται στη σελ. 20) “η λυτρωτική και ανακαινιστική αυτή χάρη μέσα στο ιστορικό γεγονός της ανάστασης έγινε μια για πάντα στον ιστορικό χώρο του κόσμου. Με τον έλλογο άνθρωπο που έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει στο “κράτος της ζωής” ή να υποχωρήσει στο κράτος του θανάτου.
Αλλά από την ανάσταση του Χριστού μέχρι την ένθεη ανάσταση του ανθρώπου υπάρχει απόσταση την οποία ο ίδιος ο άνθρωπος πρέπει με ελεύθερη βούληση να καλύψει…
ΑΓΑΠΗ Ο ΒΑΘΥΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
“Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος και αντί μύρου τον ύμνον προσοίσωμεν τω Δεσπότη και Χριστόν οψόθεα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα”. (Ιωάννου Δαμασκηνού, Ωδή ε’).
Εδώ ο ιερός υμνωδός αναφέρεται στον λόγο πρόρρησης του Προφήτη Ησαΐα για πνευματική εγρήγορση από τα χαράματα των πιστών, για ν’ αντικρίσουν τη λάμψη, το φως της ανάστασης του Χριστού που συνέτριψε τον θάνατο και ελευθέρωσε την κτίση από τα δεσμά της δουλείας και της φθοράς. Με παραίνεση όμως των πιστών να φέρουν στον αναστάντα Χριστό τον ύμνο της καρδιάς τους (δηλαδή την ολόψυχη και ολόθερμη αγάπη τους) αντί για αρώματα μύρου.
Οπως έκαμαν οι μυροφόρες γυναίκες, οι αφοσιωμένες μαθήτριες του διδασκάλου που ήλθαν λίαν πρωί στο μνημείο να αλείψουν με ακριβά αρώματα το νεκρό σώμα.
ΩΣ ΗΛΙΟΣ
ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Ο ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ ΑΠΟ
ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΧΡΙΣΤΟΥ
Αγάπη, αντί για το απωθητικό και αποκρουστικό μίσος (που σταύρωσε τον Χριστό) εκφράσανε οι μυροφόρες με τα αρώματα της συγκλονιστικής θεανθρώπινης ευαισθησίας τους.
Με την αγάπη -όπως γράφει (σελ. 30-31) ο καθηγητής Α. Θεοδώρου) “να απορρέει εκ του Θεού και να άγει εις Θεόν”. Μια μεγάλη αγάπη που έδυσε προς ώραν πάνω στο Σταυρό – για ν’ ανατείλει φωσφόρος από τον τάφο, για να αγκαλιάσει τη “μικρή αγάπη” με τα μύρα των μυροφόρων ψυχών όλων των πιστών στον ανατέλλοντα εκ του τάφου Χριστό, ως ήλιον της δικαιοσύνης…
Οπως έκαμε και η εκκλησία από το πρωί της Μεγάλης Κυριακής ως σήμερα και ως τη μέλλουσα κρίση πέρα από τα φοβερά λάθη, κρίματα και ψευδοευσεβισμούς της να ενωτίζεται και να μεταλαμπαδεύει το απαστράπτον θεοποιόν φως της αναστάσεως… του Κυρίου της μεγάλης και της “μικρής αγάπης” των μύρων των μυροφόρων.
Δηλαδή κάθε πίστης και πιστού που υπερβαίνουν το θανατηφόρο μίσος…
ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΠΟΥ ΑΦΑΝΙΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΟΥΣ
Το μίσος που αφάνισε λαούς και ανθρώπους τόσο με τους χριστιανικούς όσο και με τους άλλους θρησκευτικούς πολιτισμούς σε δύση και σ’ ανατολή και σε βορρά και νότο…
Για να βιώσει η ανθρωπότητα αποτρόπαιους σφαγιασμούς, καταδικασμούς, φυλακισμούς, αγχόνες, πυρές (όπως στον μεσαίωνα) με πρωτεργάτες, κυρίως θρησκευτικούς μισαλλόδοξους δογματιστές (ιερωμένους και λαϊκούς) που σβήσανε το μέγα φως της Ανάστασης της ζωής και της ελπίδας. Ενώ παράλληλα ακυρώσανε τη μεγάλη αγάπη της ανάστασης (διά της θυσίας του Σταυρού και της Νίκης κατά του θανάτου), αλλά και “μικρή ανάσταση” των προσφερόμενων μύρων.
Ομως η αγάπη, η αληθινή και η τυπική της συμβατικής λέξης είναι το εναγώνια αποζητούμενο στην αντι-αγαπητική εποχή μας.
ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ
ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Οπως έγινε με τα δεδομένα των καιρών τους, σε άλλες εποχές π.χ. το 1400-1600, τότε που γεννήθηκε και κάηκε για τις ιδέες και τα πιστεύω του ο “ένθεος – άθεος” ποιητής, φιλόσοφος, πολυεπιστήμονας και αναλυτής της αγάπης και της αλήθειας Τζορντάνε Μπρούνο. Ο οποίος μετά από αμέτρητες κοσμικές, ακαδημαϊκές, πολιτικές και εκκλησιαστικές διώξεις κάηκε ζωντανός στην πυρά με δεμένη τη γλώσσα. Η απαίσια και τελείως αντιχριστιανική καταδίκη του έγινε από συμβούλιο 9 καρδιναλίων με πρόεδρο τον τότε Πάπα με παρουσία ενός συμβολαιογράφου…
Στις 9 Φεβρουαρίου 1599, μετά την απόφαση του παπικού συμβουλίου παραδόθηκε στην κοσμική εξουσία για να καεί… και κάηκε ζωντανά στις 17 του Γενάρη… Πριν τον κάψουν του πρόσφεραν τον Σταυρό.
Αλλά αυτός, θεωρώντας τους προδότες και πυρπολητές της αληθινής αγάπης του Σταυρού της υπέρτατης θυσίας αποδοκίμασε αυτήν την πρόκληση γυρνώντας στο πλάι το κεφάλι του…
Οι στάχτες του σκορπίστηκαν στον άνεμο, ενώ στις 7 Αυγούστου όλα του τα έργα πέρασαν στο index των απαγορευμένων.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΤΖΟΡΝΤΑΝΟ ΓΙΑ
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Ομως αυτός στις 13 Ιανουαρίου του 1589 έβγαλε λόγο για τον προτεστάντη δούκα κάνοντας αιχμηρές παρατηρήσεις για τον Παπισμό βάζοντας την παπική τυραννία ανάμεσα στους αλληγορικούς αστερισμούς σαν “το κεφάλι της Γοργούς που έχει φίδια για μαλλιά και μολύνει τον κόσμο με το αποκρουστικό δηλητήριο της άγνοιας, της κακίας, του μίσους”. Ομως αυτός που κάηκε ζωντανός για την αλήθεια της γνώσης και της πραγματικής αγάπης έγραψε ποίημα για την αγάπη που περιλαμβάνεται στο βιβλίο “περί της αιτίας, της αρχής και του ενός Τζορντάνο Μπρούνο” εκδόσεις ΕΑΝ – Νέα Ακρόπολη εκ. 1989. Το ποίημα έχει τίτλο “Για την αγάπη” (μικρό απόσπασμα)
“Μέσα από σένα ω Αγάπη βλέπω το επίπεδο της υψηλής αλήθειας
Εσύ ανοίγεις τις πόρτες από διαμάντι
και βαθειά νύχτα
μέσα από τα μάτια μπαίνει η θεότητα…
…τρέφεται και βασιλεύει ατελείωτα
πόση γη, ουρανό και κόλαση περιέχει αντέχει
αληθινές εικόνες πραγμάτων δείχνει
αποκαλύπτει ό,τι είναι κρυμμένο
και την καρδιά ξεσκίζει…”.
Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΓΑΠΗ
ΩΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Ομως πέρα από τη μεγάλη και μικρή αγάπη του Χριστού και της έξοχης ανύμνησής της τι λέει ένας σύγχρονος φιλόσοφος o Luc Ferry για την επανάσταση της αγάπης τόσο για την ύπαρξή μας όσο και για την ερωτική γνώση, την αγαπητική οικογένεια, κοινωνία και ανθρωπότητα στη ζωή, αλλά και στην περατότητα του ανθρώπου.
Για να γράψει ο Luc Ferry στο βιβλίο του “Η επανάσταση της αγάπης” (εδ. πλέθρον 2012 μετ. από τα γαλλικά) είναι μια νέα δύναμη που φέρνει, γεννά μια εκκοσμικευμένη πνευματικότητα της ιεροποίησης του ανθρώπου μέσω της αγάπης… της ίδιας της ζωής. Με το νόημα της περατότητάς μας να κατατρύχει τους σύγχρονούς μας των μαζών του ευδαιμονισμού ή του δυστυχισμένου περισσότερο από ποτέ. Για να απαλύνει ακόμα και το πένθος για αγαπημένα πρόσωπα, η μυστική συνομιλία μαζί τους, είτε μέσω της θρησκευτικότητας είτε ακόμα με την ηρωική επική περιπέτεια του ανθρώπου που ζει ταυτόχρονα τον έρωτα και τον θάνατο ανάμεσα στην αγάπη και τον χωρισμό, ανάμεσα στην αναζήτηση της αιωνιότητας και την πραγματικότητα της ανθρώπινης μοίρας…
H ANAΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΕΣ
Ομως τόσο για την υπερ-ούσια αγάπη της θυσίας του σταυρού και συνεχούς λάμψης του φωτός της αναστάσεως, όσο και για τις αντιμετωπίσεις άλλων θρησκειών του αδυσώπητου γεγονότος της ανθρώπινης θνητότητας η οποία αναζητά α-θρησκευτικούς τρόπους αντιμετώπισής της φαίνεται πως έχουμε φθάσει στους καιρούς της ανθρώπινης αυτενέργειας για την ανθρώπινη αθανασία…
Με τη διαφορά πως αυτή η μορφή αθανασίας μπορεί να συμβεί με τη συνένωση “ανθρώπου και μηχανής”.
Αυτή την αναγγελία ύψιστης προσδοκίας της αθανασίας, αλλά και ύψιστου φόβου και τρόμου την παρουσίασε το περιοδικό ΤΙΜΕ στο φύλλο του 11 Φεβρουαρίου 2011 με τίτλο στο εξώφυλλο: “2045 Το έτος που ο άνθρωπος θα γίνει αθάνατος” (The year man becomes immortal).
Αν βέβαια πιστεύετε πως τα ανθρώπινα όντα και οι μηχανές θα γίνουν ένα. Τότε μπορείτε να υποδεχτείτε το κίνημα Singular.
ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΕΥΦΥΪΑ
ΜΕ ΤΕΛΟΣ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΚΟΣΜΟΥ
Με τη λέξη μοναδικότητα να είναι δανεισμένη από την αστροφυσική και να αναφέρεται σ’ ένα σημείο του χωροχρόνου π.χ. μέσα σε μια μαύρη τρύπα μέσα στην οποία οι γνωστοί κανόνες της φυσικής δεν ισχύουν μέσα σε μια αλλόκοτη και μοναδική κατάσταση. Στο περιοδικό αναφέρεται ότι σ’ ένα συμπόσιο της NASA το 1993 αναγγέλθηκε ότι “μέσα σε 30 χρόνια θα έχουμε τα τεχνολογικά μέσα να δημιουργήσουμε την υπεράνθρωπη ευφυΐα… Και λίγο αργότερα η ανθρώπινη κατάσταση θα τελειώσει… με τη στιγμή που η τεχνολογική αλλαγή θα είναι τόσο γρήγορη, ορμητική και απότομη, αλλά και βαθιά και απόκρυφη με μια τομή στη δημιουργία της ανθρώπινης ιστορίας”.
Με δημιουργία μηχανών που θα μπορούν να παράγουν ακόμα πιο ευφυείς μηχανές για τη δημιουργία ενός ευφυούς επεκτεινόμενου σύμπαντος με δημιουργία ενός πλήθους ανδροειδών πληθυσμών… αλλά και πολυστυστήματα που θα αντιμετωπίσουν τον θάνατο και ασθένεια για να τον νικήσουν προς το παρόν ιδιαίτερα φέτος στις δύσκολες ελληνορθόδοξες καταστάσεις. Ας υποδεχτούμε το λαμπρό φως της αναστάσεως για ένα Πάσχα Κυρίου Πάσχα με ασπασμούς μεγάλης και μικρής αγάπης.
