ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ είναι αφιερωμένη στο Μυστικό Δείπνο, στην προσευχή στην Γεσθημανή, στην προδοσία του Ιούδα, στη σύλληψη του Ιησού, στην ανάκριση από τον Aννα, στην Aρνηση του Πέτρου και στην καταδίκη του Χριστού από τον Καϊάφα. Γεγονότα και μαρτυρίες καθημερινές.
ΑΣ αφήσουμε όμως για λίγο τα εφήμερα, τα ρουτινιάρικα με την τύρβη των προβλημάτων κι ας πάμε με τον ποιητή στη μεγαλύτερη Εκείνη Μέρα της Ανθρώπινης αδυναμίας-της Προδοσίας και των πιο πιστών μας φίλων.
ΣΤΟ ποίημα “Ο Πέτρος” (Τα Ποιήματα, 1967-2007, τ. Β’, σελ. 59, εκδ. Γαβριηλίδης, σε επιμ. Αγγ. Καραθανάση, 2013), ο Γ. Μανουσάκης περιγράφει συγκλονιστικά το συνειδησιακό πρόβλημα που όλοι κάποτε αντιμετωπίζουμε: την αδυναμία μας δηλαδή, να ξεπεράσουμε τον “εαυτουλισμό” μας, τον φόβο μας, και να σταθούμε δίπλα στον άλλο σε κάποια δύσκολη στιγμή του, διακινδυνεύοντας έστω την αξιοπρέπεια ή κι αυτή την ύπαρξή μας:
«Είχε πει: “Κάν δέη με συν σοι αποθανείν,
ού μη σε απαρνήσομαι”. Λόγια μεγάλα
από μια μονοκόμματη, αρράγιστη ψυχή.
Μα όταν φύσηξε ή παγερή πνοή τού φόβου
όλα τα φύλλα της καρδιάς του αρχίνησαν να τρέμουν.
Και βεβαίωσε τρεις φορές “μεθ’ όρκου”
καθώς στεκόταν δίπλα στη φωτιά
αντάμα με τους δούλους που κρυώναν
“ότι ούκ οίδα τον άνθρωπον”.
Και τότε λάλησεν ό πετεινός
χτυπώντας τα φτερά του. Ετσι νόμισε.
Ηταν ή συνείδησή του που ξυπνούσε.
Θυμήθηκε και βγήκε εξω κι έκλαψε.
Δάκρυα που σκλήραιναν αντί να μαλακώνουν
την πέτρα της ψυχής του. Βαρειά, τετράγωνη και
συμπαγή
θα τη βάλει θεμέλιο τού καινούργιου κόσμου».
ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ μόνο πόσες προδοσίες γίνονται κάθε μέρα πίσω από λυκοφιλίες, έρωτες, συμμαχίες, πολιτικές υποσχέσεις, ψευδοϊδεολογίες, εμπορικές συμφωνίες, σχέσεις κ.ά. Οσο για μεταμέλειες, έ, δέστε την ελληνική πολιτική των τελευταίων 40 χρόνων και θα καταλάβετε…
Κατά τα άλλα Καλή Ανάσταση!
