† Ὁ Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ὀμορφιά τῆς περιόδου πού ἀνοίγεται ἐνώπιόν μας, τό πέλαγος τῶν πνευματικῶν ἀγώνων τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, μοιάζει νά μήν συγκινεῖ καί νά μήν ἀγγίζει τούς πολλούς. Κατά γενική ὁμολογία βρισκόμαστε σέ μιά δύσκολη ἐποχή.
Eποχή, πού οἱ ποικίλες δυσκολίες τῶν καιρῶν μᾶς ὁδήγησαν σέ ἐσωτερικές ἀναταραχές, καθώς φαίνεται ὅτι μᾶς ἔχουν ξεβολέψει ἀπό τήν εὐμάρεια πού εἴχαμε συνηθίσει καί ὁδηγηθήκαμε σέ ἀνασφάλεια καί ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον μας. Ἡ καλοπέραση, οἱ εὔκολες λύσεις τῶν τελευταίων χρόνων μᾶς ἔκαναν νά πιστέψουμε πώς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη μόνο ἀπό ὑλικές ἀπολαβές καί πώς ὅταν στερηθεῖ αὐτές τίς ὑλικές ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς τότε δυσκολεύεται νά ἀναπροσδιορίσει τήν ὕπαρξή του στόν κόσμο. Ἔτσι κυριάρχησε τό ἄγχος στή ζωή μας, χάσαμε τόν προσανατολισμό μας καί ὁδηγηθήκαμε σέ πνευματική χρεοκοπία. Δαπανήσαμε καί δαπανοῦμε, καταναλώνουμε καθημερινά, τό «εἶναι» μας, τό πρόσωπό μας, τήν μοναδική περιουσία πού μᾶς ἀνήκει καί μάλιστα σέ χώρα «μακρά καί ξένη», μακριά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί μακριά ἀπό τόν ἄνθρωπο, τόν ἄλλο, ὅπου «οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ». Ὁ κόσμος μας μοιάζει νά ἔχει χάσει τήν ὑπερχονική διάσταση τῆς ἐλπίδας καί ἐπιμένει σέ ἕνα ὑποχρεωτικό μηδενισμό τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ἡ ζωή πού ἐπιλέξαμε θυμίζει τήν εἰκόνα τοῦ Τριωδίου, ὅπου ὁ Ἀδάμ «ἐκάθισεν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, καί τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο…».
Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, λοιπόν, ἔρχεται καί πάλι στήν ζωή μας, ὡς εὐκαιρία ἀναζήτησης νοήματος ζωῆς. Ὡς πρόσκληση καί πρόκληση. Στήν σχιζοφρένεια τῆς ὑπερκατανάλωσης καί τῆς αὐτοειδωλοποίησης τοῦ ἀνθρώπου ἀντιπαραθέτει τόν ἀσκητισμό της. Σέ ἕνα κόσμο πού χόρτασε… «πολιτισμό», ὑποκρισία καί ψέμα, ἀντιπαραθέτει τό μήνυμα τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλπίδας, τῆς ζωῆς, τῆς συμπόρευσης, τῆς μετάνοιας, τῆς καταλλαγῆς. Ἔρχεται νά μᾶς ὑπενθυμίσει ὅτι ὁ Θεός δέν προσεγγίζεται λογικά καί ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι ἡ ἀναζήτηση, ἀλλά ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό. Ὅτι ὁ Θεός εἶναι τόσο ἀληθινός πού σκοντάφτουμε πάνω Του. Ὁ ἄνθρωπος «στέκεται ἤ πέφτει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ», θά μᾶς πεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 14,4). «…Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν τόν Θεό καί ὁ Θεός τούς ἀνθρώπους», θά συμπληρώσει ὁ Ἅγ. Νικόλαος Ἐπίσκοπος Βελιμίροβιτς. Ὅτι χωρίς μεγάλους πειρασμούς δέν δίδονται μεγάλα χαρίσματα, (Ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος). Ὅτι τό ἴδιον θέλημα καί ἡ ἐπιθυμία κλείνει τήν καρδιά καί χωρίς καρδιά δέν ἀνεχόμαστε τόν ἄλλο, ἀλλά καί δέν μποροῦμε νά ἀγαπήσουμε καί νά ἀγαπηθοῦμε ἀληθινά. Ὅτι ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου γίνεται μόνο μέ τό ξεπέρασμα τοῦ «ἐγώ», τῆς κληρονομιᾶς μας, δηλαδή, ἀπό τόν προπάτορα Ἀδάμ «διά τῆς ἀγάπης». Καί, τέλος, ὅτι ἡ ἀγάπη χρειάζεται καρδιά.
Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή ἔρχεται, μέσα ἀπό τό ἀσκητικό καί λιτό της πνεῦμα, τήν κατάνυξη τῶν ὕμνων καί ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, τή νηστεία τῶν τροφῶν καί τῶν λογισμῶν, τήν ἐγκράτεια τῆς γλώσσης καί τῆς ἐπιθυμίας, τήν μετάνοια τῶν λογισμῶν καί τήν ἐξομολόγηση τῶν παθῶν, νά μᾶς βγάλει ἀπό τήν πεζότητα, ἀπό τήν εὐμάρεια, τήν ὑπερβολή, τήν κατανάλωση, τήν μιζέρια τῆς καλοπέρασης. Ἔρχεται νά μᾶς ἐλαφρώσει ἀπό τό περίσσιο βάρος τῶν πολλῶν, νά σπάσει τίς ἁλυσίδες καί τά δεσμά, νά μᾶς ἐλευθερώσει καί νά μᾶς ἀνεβάσει μέ καθαρή καρδιά πρός τόν Οὐρανό.
Ἄν, λοιπόν, ἡ πνευματική ζωή εἶναι μιά καθημερινή περιπέτεια γιά τήν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητας, ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἀποτελεῖ μιά ὑψηλή κορυφή, πού ὅλους μας σαγηνεύει. Ἄς ἀγωνιστοῦμε, λοιπόν, νά τήν βιώσουμε μέ γνησιότητα, γνωρίζοντας πώς ὅλα ὅσα ἡ Ἐκκλησία, μέ ἀγάπη καί ἀφειδώλευτα μᾶς προσφέρει, (τή λατρεία, τή νηστεία, τή μετάνοια, τήν ἐξομολόγηση), ἀποτελοῦν μέσα γιά τήν ἐπίτευξη ἑνός μεγάλου σκοποῦ. Κι ἄς βοηθήσουμε τά παιδιά μας, τούς νέους μας, τήν οἰκογένειά μας, τούς ἀνθρώπους πού ἀγαποῦμε καί νοιαζόμαστε καί τόν κόσμον ὅλο νά μᾶς ἀκολουθήσουν στό ταξίδι αὐτό. Ἕνα ταξίδι πού μεταμορφώνει τόν ἐσωτερικό μας κόσμο καί ὀμορφαίνει τήν ζωή μας. Ἔχουμε πολλά νά ὠφεληθοῦμε ὅλοι μας.
Καλό ἀγώνα! Καλή καί εὐλογημένη, νικηφόρα πορεία πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὁποία «ἐντός ἡμῶν ἐστί».
