Eξοργιστικές οι απαιτήσεις των δανειστών τις οποίες αποδεχόμαστε συνήθως χωρίς εξαιρέσεις. Δεν κρατάμε ούτε τα προσχήματα, να βάζουμε κάποιες “κόκκινες γραμμές” σε πολλές περιπτώσεις κυρίως σε περιοχές με δημόσιο χαρακτήρα, όπου διαφημίζονται οι ομορφιές της χώρας ακόμα και ο αέρας της. Ολα θυσιάζονται, πωλούνται, να καλυφθεί το χρέος. Στις παραλίες το μεγάλο φαγοπότι. Οι δανειστές έχουν στοχεύσει την Ερμιόνη, στους Αγ. Αναργύρους Αργολίδας 135 στρεμ., στο Λαύριο στη θέση “Πούντα ζέζα” 185 στρεμ., στην Ελαφόνησο 175 στρεμ., στη Λακωνία, στην Κασσάνδρα, στη Σιθωνία της Χαλκιδικής 226 στρεμ., στο Πόρτο Χέλι, στη Φώκαια, στο Καλαμίτσι, όπου υπάρχει φυσικός παράκτιος πλούτος. Συντάχθηκε ο εφαρμοστικός νόμος να ψηφισθεί με τον βαθμό του κατεπείγοντος “άρθρον μόνον” για τις παραλίες και τα δάση, που προέβλεπε εκμετάλλευση αυτού του φυσικού κάλλους μέχρι και 50 χρόνια, αλλα λόγω αντιδράσεων της αντιπολίτευσης και βουλευτών της ΝΔ δεν κατατέθηκε να ψηφισθεί. Πήρε αναβολή για διαβουλεύσεις εξ αρχής γιατί έτσι όπως ήταν εκινδύνευαν οι ακτές φιλέτα να υφίσταντο “ανάπτυξη” αξιοποιούμενα, αλλά στην ουσία επιζήμια ανάπλαση για το περιβάλλον.
Προεβλήθη το αιτιολογικό για τη νομοθετική ρύθμιση ότι επειδή δεν αποδίδουν αυτές οι “περιουσίες” τίποτα στο Δημόσιο είναι καλύτερα να γίνουν παραχωρήσεις και να εισπραχθεί το τίμημα προς κάλυψιν του χρέους. Προεβλήθη και ένας άλλος λόγος ότι πολλές τέτοιες ιδιοκτησίες του κράτους κατέχονται από μικροεπιχειρηματίες διαπλεκομένους με τοπικούς παράγοντες, που νέμονται τις ακτές για λογαριασμό τους, έχοντας “γερό δόντι” στους Δήμους και δεν τους κουνάει κανείς. Ολες αυτές οι εκτάσεις θα υπαχθούν στο Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ., το οποίο δεν βλέπει τίποτ’ άλλο από το γράμμα του νόμου. Με τον νέο νόμο αποσαφηνίζονταν διατάξεις που μετρίαζαν τους όρους για τις παραχωρήσεις, τις επιχωματώσεις, τις ελεύθερες προσβάσεις στη θάλασσα, τις νομιμοποιήσεις ξενοδοχειακών καταλυμάτων, τις μισθώσεις επιφανειών για εκμετάλλευση με αριθμητικούς συντελεστές και περιβαλλοντικές δεσμεύσεις για τις ξαπλώστρες, τις ομπρέλες κ.ά. Ησαν ασαφείς οι επιτρεπόμενες χρήσεις στις παραλίες και τον αιγιαλό, που έχει χαραχθεί μόνο κατά το ένα δέκατο. Πρόκειται για μια πολυδαίδαλη διαδικασία της χάραξης απ’ την οποία θ’ αποκαλυφθούν αυθαιρεσίες με αποτέλεσμα το Δημόσιο να εμπλακεί σε πολύχρονες δικαστικές περιπέτειες με καταπατητές λόγω χρησικτησίας. Σε περιπτώσεις αναγκαστικών κατεδαφίσεων δεν κατεβάλετο αποζημίωση εάν το κτίσμα ήταν στα 10 μ. και ζητείται η αύξηση στα 20 μ. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις απαιτούν η χάραξη του αιγιαλού να πάει στα 100 μ. για να έχει ο κάθε πολίτης ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες.
Το Υπουργείο θα μπορούσε να μελετήσει με διαφορετικά κριτήρια κάθε ξεχωριστή περίπτωση σταθμίζοντας το κοινό συμφέρον. Το πρόβλημα είναι ότι ένα τέτοιο θέμα για να ρυθμιστεί χρειάζεται σύνεση και σοβαρότητα, να μην καταστραφεί η ομορφιά της Ελλάδος και η γοητεία κάθε τόπου, να μην εξαφανιστούν τα τοπικά χρώματα με τα ταβερνάκια στο κύμα, που χρόνια τώρα τάχουμε σαν ανεκτίμητο μέσο να προσελκύουμε τουρίστες. Οι συγκυβερνώντες οφείλουν, πριν νομοθετήσουν τα του αιγιαλού, να συνεκτιμήσουν τη φυσιογνωμία της χώρας, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις και άλλους παράγοντες και να μην θυσιαστεί η παράδοση προς χάριν των καιροσκόπων.
