Ι.- ΟΣΟ κι αν μας φανεί αντισυμβατικό, τα γνωστά μας τέσσερα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης δεν αφηγούνται την Ανάσταση του Χριστού! Αντίθετα, παρέχουν πλήθος λεπτομέρειες στις διηγήσεις τους για τα Πάθη του Θεανθρώπου (σύλληψη, δίκη στο Μ. Συνέδριο, στον Πιλάτο, σταύρωση, ταφή), καθώς και για την προηγούμενη δραστηριότητά του. Έτσι, μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι το ενδιαφέρον των Ευαγγελιστών δεν επικεντρώνεται σε “ιστορικά γεγονότα”, αλλά μόνο ερμηνευτικά (φωτ.).
ΠΡΟΣ επίρρωση αυτής της τακτικής τους, υπενθυμίζονται πολλά χωρία από την Παλαιάς Διαθήκη (“ίνα πληρωθεί το ρηθέν…”), για να υπογραμμιστεί πρώτα ότι, ό,τι συμβαίνει στην τρίτη δεκαετία του Α’ αιώνα μ.Χ. σχετικά με τη Σταύρωση του Ιησού, δεν αποτελεί πρωτοτυπία της Ρωμαιο-ιουδαϊκής εποχής, αλλά μια προδιαγεγραμμένη πορεία (“θέλημα του Θεού”) προαναγγελθείσα μέσω των προφητών του Ισραήλ. Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια, μένει πάντα αναπάντητο το ερώτημα της ελευθερίας του ατόμου και φυσικά βρίσκεται υπό αμφισβήτηση η έννοια του αυτεξουσίου του…
ΙΙ.- ΟΙ ΞΕΝΟΙ αρέσκονται στο να παρακολουθούν τη θεία τελετουργία των Παθών κατά το Ορθόδοξο Δόγμα, διότι απλούστατα το λεγόμενο “Greek Passion” (“Ελληνικό Πάθος-Ελληνικό Πάσχα”) απέχει κατά πολύ από αυτό των Λατίνων. Το Ελληνικό Πάσχα είναι αναπόσπαστα δεμένο με την οργιάζουσα ελληνική ανοιξιάτικη φύση! Είναι ένας Ύμνος στη ζωή που αναγεννάται, ένα δοξαστικό στην ελπίδα. Με τον Χριστό στο Σταυρό αλλά και την εις Άδου Κάθοδό Του, μάλιστα “εν ώρα έαρος”, το Ελληνικό Πάσχα είναι μια μέθεξη “Ζωής Θανάτου γευσαμένης…”. Το πόσο κανείς υπεισέρχεται σ’ αυτό το μεταφυσικό θέμα είναι μια “ιδιωτική” υπόθεση. Έτσι, το αναστάσιμο λυτρωτικό μήνυμα προσφέρει, το δίχως άλλο, αισιοδοξία σε όποιους μπορούν και δέχονται το νόημα του Πάθους και της Ανάστασης/Λύτρωσης.
Καλή Ανάσταση!
