Είναι πολύ δύσκολο να γράφουμε και να μιλούμε για μεγάλες και ανεπανάληπτες μορφές, που σημάδεψαν καθοριστικά, και μάλιστα θετικά, τη ροή της παγκόσμιας ιστορίας.
Eίναι δύσκολο να σκιαγραφήσουμε μια προσωπικότητα του βάθους, του ύψους και του πλάτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Του νεαρού Μακεδόνα Βασιλιά, του γιου του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας, που άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του στη φλούδα της γης και που χιλιάδες είναι εκείνοι που γράψανε και γράφουνε τώρα
και 2362 χρόνια, αρχής γενομένης από τον Πτολεμαίο, το Νέαρχο, τον Καλλισθένη, τον Αριστόβουλο, που ήταν μαζί του στη Μεγάλη εκστρατεία στην Ανατολή, μέχρι τον Αρριανό, τον Πλούταρχο και τόσους άλλους, ών ουκ έστι αριθμός.
Τον Αλέξανδρο, που δικαιωματικά κέρδισε τον τίτλο του Μεγάλου, κέρδισε την αθανασία και άντεξε και αντέχει στις κριτικές, για 24 ολόκληρους αιώνες.
Δεν νομίζω στο γήινο στερέωμα να υπάρχει άλλη ανθρώπινη παρουσία, που μέσα σε 13 και μόνο χρόνια και πριν καλά, καλά συμπληρώσει το τριακοστό τρίτο της ηλικίας του να έπραξε τόσα πολλά και να περπάτησε τόσες μεγάλες αποστάσεις, όσο ο Αλέξανδρος από την Πέλλα της Μακεδονίας. Δικαιολογημένοι οι φόβοι, οι δυσκολίες και οι δισταγμοί των κοινών θνητών, που καταπιάνονται με το έργο τιτανικών μορφών, που επάξια κοσμούν τις χρυσές σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας, και κερδίσανε τον τίτλο του Μεγάλου.
Πρώτος μεταξύ των πρώτων και μέγιστος ανάμεσα στους μεγάλους, ο ακαταπόνητος, ο αδάμαστος, ο βασιλιάς, ο στρατηλάτης, ο διπλωμάτης, ο πολιτικός, ο Αλέξανδρος ο Μακεδών.
Χιλιάδες τα βιβλία που γράφτηκαν και γράφονται γι’ αυτόν, και για τη ζωή του και το έργο του με κριτικές άλλοτε θετικές και άλλοτε πέρα για πέρα αρνητικές.
Θα έπρεπε λοιπόν να έχουμε την ποιητική μούσα του Ομήρου, του Δάντη ή του Πετράρχη, για να γράψουμε ένα έπος εφάμιλλο του αναστήματος και του ηθικού του μεγαλείου, την ιστορική σκέψη του Θουκυδίδη, τη περιγραφική δύναμη του Καζαντζάκη, τη λύρα του Απόλλωνα και τους τόνους του Μπετόβεν, για να ανταποκριθούμε στο έργο του μεγάλου στρατηλάτη, διπλωμάτη και πολιτικού, που γεννήθηκε, γαλουχήθηκε, ανδρώθηκε, μορφώθηκε και στολίστηκε με τόσες αρετές στη μαρτυρική Μακεδονία μας. Στη Μακεδονία που:
Κι αν χίλια μύρια βάσανα παθαίνει.
Είν’ αίμα Ελληνικό και δεν πεθαίνει.
Στη Μακεδονία που τώρα και 3000 χρόνια κατοικείται από καθαρόαιμους Έλληνες, δωρικής προέλευσης, που αποκομμένοι από την υπόλοιπη νότια Ελλάδα, λόγω της μορφολογίας του εδάφους, δεν ακολούθησαν την εξέλιξη των πόλεων – κρατών και παρέμειναν κτηνοτρόφοι και γεωργοί, αλλά με συνείδηση ελληνική και στρατιωτική δύναμη ισχυρή να υπερασπίζεται όχι μόνο το έδαφός της από ξένες επιβουλές, αλλά και την υπόλοιπη χώρα, ως προπύργιο και μόνιμος κυματοθραύστης όλων των βαρβαρικών ορδών, που κατά κύματα ξεχύνονταν από το Βορρά και την Ανατολή.
****
334 π.Χ. Οι Πέρσες αποφασισμένοι και πάνοπλοι περιμένουν τον Αλέξανδρο στο Γρανικό ποταμό, για να του φράξουν το δρόμο, να εμποδίσουν την πορεία του, καταστρέφοντας, όπως πίστευαν, τη στρατιά του. Η στρατιά των Ελλήνων του Αλεξάνδρου φθάνει γρήγορα στις όχθες του ποταμού και παρά τις αντιρρήσεις του γηραιού και πολύπειρου Παρμενίωνα επιχειρεί τη διάβασή του.
Η τοποθέτηση του περσικού ιππικού μπροστά από το πεζικό ήταν σφάλμα στρατηγικό που ευνόησε τις δυνάμεις του Αλεξάνδρου. Τα νερά του ποταμού ρηχά, αλλά οι όχθες υψηλές και απόκρημνες. Όμως η εκπαίδευση, η τόλμη και η αποφασιστικότητα των Ελλήνων ξεπέρασαν το εμπόδιο αυτό και με γρήγορες κινήσεις βρέθηκαν μπροστά στο εχθρικό Ιππικό και τους 40.000 Πέρσες και Έλληνες μισθοφόρους. Η σύγκρουση σφοδρή, με τον Αλέξανδρο να μάχεται σαν τελευταίος στρατιώτης αδιαφορώντας για τη ζωή του, γιατί πίστευε ότι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς και τους γενναίους. Ο Πέρσης σατράπης Σπιθριδάτης τη στιγμή που ήταν έτοιμος να χτυπήσει το μεγάλο στρατηλάτη, χάνει το παρ’ ολίγο φονικό χέρι, από μια γρήγορη σπαθιά του ιππάρχου Κλείτου και έτσι αποφεύγεται το μοιραίο.
Ο θρίαμβος είναι μεγάλος, η ήττα του αντιπάλου ολοκληρωτική, με τις πύλες της Ασίας ανοιχτές και αφύλαχτες, για το νεαρό βασιλιά.
«Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων, από των Βαρβάρων την Ασίαν οικούντων».
Με αυτήν την επιγραφή απέστειλε 300 περσικές πανοπλίες, από τα λάφυρα της μάχης, στην Αθηνά, για να τοποθετηθούν στον Παρθενώνα. Επιγραφή που φανέρωνε τη πίστη και το σεβασμό του προς τους θεούς, το μεγαλείο της ψυχής, τη λατρεία σε ότι ονομάζεται Ελλάδα και Έλληνες, το πολιτικό και διπλωματικό του δαιμόνιο.
Αλέξανδρος και οι Έλληνες, γιατί τι άλλο παρά ακραιφνείς Έλληνες ήσαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Δεν παρασύρεται από υπέρμετρη αγάπη προς την γενέτειρά του και δεν αναφέρεται στη Μακεδονία και στους Μακεδόνες, γιατί δεν λησμόνησε και έμενε πιστός στην εντολή που είχε λάβει στο συνέδριο της Κορίνθου.
Και οι σύνεδροι όλων των ελληνικών πόλεων κρατών, εκτός της Σπάρτης, τον είχαν ορίσει αρχιστράτηγο για τη μεγάλη εκστρατεία και η πρώτη μεγάλη νίκη ήταν θρίαμβος του ενωμένου ελληνισμού, για τον οποίον αγωνίζονταν μέρα και νύκτα.
Καμιά προβολή των Μακεδόνων, γιατί μέσα του ηχεί μία και μόνη λέξη «Έλληνες» και μέσα σ’ αυτή χωρούν οι πάντες και τα πάντα. Εδώ αποκαλύπτεται η μεγάλη πλάνη πολλών ανιστόρητων και κακόβουλων γειτόνων μας, που αταλαίπωρα και χωρίς ιστορική βάσανο, με μυθεύματα και μόνο, μιλούν για Σλαβομακεδόνες και Σλαβομακεδονία. «Έστιν ουν Ελλάδα και η Μακεδονία», Στράβων.
Η Μακεδονία και οι Μακεδόνες, που αποδείχτηκαν οι προμαχώνες και ακρίτες αδάμαστοι των συνόρων μας για χιλιάδες χρόνια. Αλήθεια γνωρίζουν κανένα από τους χιλιάδες σοβαρούς ιστορικούς, που να υποστήριξαν υπεύθυνα ότι οι στρατιώτες του μεγάλου Αλεξάνδρου δεν μιλούσαν Ελληνικά και χρησιμοποιούσαν διερμηνείς για συνεννόηση; Δεν έφεραν ονόματα Ελληνικά, δεν είχαν τα ίδια ήθη και έθιμα και δεν λάτρευαν τους ίδιους Θεούς; Πώς λοιπόν συνέβαιναν όλα αυτά, και οι άνθρωποι αυτοί με τα άψογα Ελληνικά, τους ίδιους ελληνικούς θεούς, και τα ίδια ήθη και έθιμα να ανήκουν σε άλλη εθνικότητα; Ας σταματήσουν επιτέλους οι γείτονές μας Σκοπιανοί και Αλβανοί να διεκδικούν αταλαίπωρα, αβασάνιστα, ανεπίτρεπτα, ανόητα και ανιστόρητα τη Μακεδονία και το Μεγαλέξανδρο. Είναι ασέβεια και καθαρή ιεροσυλία, τόσο για το μεγάλο στρατηλάτη και πολιτικό, όσο και για την αιματοβαμμένη ιερή γη της Μακεδονίας μας. Αυτά για κείνους που παραποιούν την ιστορική αλήθεια για συμφέροντα δικά τους και μόνο. Τόσο ο Αλέξανδρος, όσο και όλοι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, τονίζω για πολλοστή φορά, με πλήρη συνείδηση της Ελληνικής τους καταγωγής και της εθνικής ελληνικής τους υπόστασης.
Η Μακεδονία ήταν και παραμένει ελληνική για χιλιάδες χρόνια, ενώ οι Σλάβοι κάνουν την εμφάνιση στα βόρεια σύνορά μας τον 7ο μ.Χ. αιώνα.
«Λέγε, Ζορμπά, λέγε! Κι όλη η Μακεδονία ξανοίγεται μπροστά μου, απλώνεται στο μικρό χώρο ανάμεσα στο Ζορμπά κι έμενα, με τα βουνά, τα δάση και τα νερά της, τους κομιτατζήδες της, τις δουλευταρούδες αντρογυναίκες και τους τραχιούς μονοκόμματους άντρες…». Νίκος Καζαντζάκης, «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».
Ποτέ δεν έχασε τον ελληνικό της χαρακτήρα, το υψηλό της εθνικό φρόνημα και το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Δεν έπαυσε να αγωνίζεται, να θυσιάζεται, να σχηματίζει ποταμούς αίματος και δακρύων, για να προστατέψει κάθε υψηλό και ωραίο, κάθε τι το ελληνικό, το ανθρώπινο και το αληθινό. Γνωστή η μάχη στην Πύδνα, στις 22 Ιουνίου του 168 π.Χ. με τους 20.000 Μακεδόνες να πέφτουν στο πεδίο της μάχης και το βασιλιά τους, τον Περσέα, με 11.000 αιχμαλώτους, να σύρονται ρακένδυτοι, αλυσοδεμένοι, πεινασμένοι και καταρρακωμένοι στη Ρώμη.
Έτσι σαν χάθηκε, το για πολλούς αιώνες απόρθητο αυτό οχυρό, ο δρόμος για την κατάκτησή της υπόλοιπης Ελλάδας ήταν ανοιχτός, που συντελέστηκε στα 146 π.Χ. με την πτώση της Κορίνθου και τη Ρώμη κυρίαρχη πλέον του όλου παιγνιδιού. Γνωστές και καταγεγραμμένες οι προσπάθειες του Αρχέλαου, που με το ανέβασμα του στο θρόνο της Μακεδονίας (413-399 π.Χ.) κάλεσε ότι καλύτερο είχε η Ελλάδα σε γράμματα και σε τέχνη, όπως τον Ζεύξη, που διακόσμησε το ανάκτορό του στη Πέλλα με τοιχογραφίες, τον Ευριπίδη (480-406 π.Χ.) που πέθανε μάλιστα εκεί και το σοφότερο όλων των εποχών, το Σωκράτη (469-399 π.Χ.) που δεν θέλησε ούτε στιγμή να αφήσει την Αθηναϊκή αγορά, για να γνωρίσει και την υπόλοιπη Ελλάδα.
Και επανέρχομαι στο Γρανικό για να τονίσω ιδιαίτερα τη σημασία της νίκης εκεί και το σημαντικό ρόλο, που έπαιξε στη πορεία των γεγονότων.
Μετά το Γρανικό, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η τύχη χαμογελά ασταμάτητα στον Αλέξανδρο και τον οδηγεί από νίκη σε νίκη, από θρίαμβο σε θρίαμβο.
Από το Γρανικό ο Αλέξανδρος οδηγεί τη στρατιά του με επιτυχία στη Μίλητο, στην Αλικαρνασσό, στην Παμφιλία και στο εσωτερικό της Ασίας και απελευθερώνει τους Έλληνες των αποικιών. Από το Γόρδιο, με το γνωστό δεσμό με τους πολλούς κόμβους, που κατά τη γνωστή παράδοση, όποιος τον έλυνε θα γίνονταν κύριος της Ασίας και που ο Αλέξανδρος τον έκοψε με το σπαθί του θέλοντας να δείξει ότι με τη δύναμη και μόνο του σπαθιού θα κυριαρχήσει του αντιπάλου, προχώρησε ανατολικότερα.
Στο πέρασμά του όλοι υποκλίνονται, τον θαυμάζουν, του προσφέρουν γην και ύδωρ, τον προσκυνούν, γιατί τον θεωρούν φίλο αναμορφωτή και ελευθερωτή.
Με τέτοιο στρατηλάτη, διπλωμάτη και πολιτικό ήταν αδύνατο να υπάρχουν εμπόδια και διαχωριστικές γραμμές.
Σημ. Από το βιβλίο “Χρήσιμα μελετήματα” του γράφοντος.
