Meister Francke (Φράνκε) “Imago Pietatis”,γύρω στα 1435, Αμβούργο, Αίθουσα τέχνης.

Με τον όρο “Imago Pietatis”, προσδιορίζουμε στην ιστορία της τέχνης μια τυπολογική κατηγορία έργων, τα οποία έχουν ως θέμα τους την απόδοση του Ιησού με τις ανοιχτές πληγές της Σταύρωσης. Ο Θεάνθρωπος απεικονίζεται στις παραστάσεις αυτές ακόμη εν ζωή, ή όπως αφήνει να διαφανεί το αίμα που ακατάπαυστα κυλάει από την πληγή στο πλευρό του, στο μεταίχμιο της διαχωριστικής εκείνης γραμμής που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο.
Ο εικονογραφικός αυτός τύπος, που δε θα πρέπει να συνδέεται ούτε με την Pieta (Θρήνος), που προϋποθέτει την παρουσία της Θεομήτορος θρηνώντας το νεκρό υιό της, ούτε με τις απεικονίσεις του Ecce Uomo (“Ιδού ο άνθρωπος”, φράση με την οποία ο Πόντιος Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού στο εξαγριωμένο πλήθος ), η οποία αποδίδει τον Ιησού με το ακάνθινο στεφάνι, αλλά χωρίς τα ανοιχτά τραύματα, είναι βυζαντινής προέλευσης και έμελλε κατά το Μεσαίωνα να υπάρξει ιδιαίτερα αγαπητός και στη δυτικοευρωπαϊκή τέχνη.
Μια τέτοια αριστουργηματική απόδοση του θέματος μάς σώζεται από τα χέρια του Meister Francke. Ο Ιησούς, εμφανίζεται να φωτίζεται από ένα φωτοστέφανο, φέροντας το ακάνθινο στεφάνι και προσφέροντας σε κοινή θέα τις ανοιχτές πληγές του μαρτυρίου.
Σε ένα έντεχνα διαμορφωμένο, σχεδόν θεατρικό θα θέλαμε να το χαρακτηρίσουμε σκηνικό, δύο άγγελοι ίπτανται πάνω από τη μορφή του Σωτήρος, κρατώντας τις άκρες ενός πορφυρού μανδύα που λόγω και της χρωματικής του συγγένειας με το εκχυλίζον αίμα, τονίζει ακόμη εντονότερα το συναίσθημα στο θεατή του επερχόμενου θανάτου.
Ο Ιησούς από την πλευρά του, ακολουθώντας τις εικονογραφικές συμβάσεις του είδους γέρνει το κεφάλι προς τα δεξιά, φέρνοντας παράλληλα το αριστερό χέρι με τρόπο επιδεικτικό στην πλαϊνή πληγή.
Μοναδική όαση ελπίδας μέσα σε αυτήν τη συναισθηματικά έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα, αποτελούν οι δύο άγγελοι εκατέρωθεν του Ιησού, τα συνοδευτικά αντικείμενα των οποίων (Κρίνος του Ελέους και Φλεγόμενο Ξίφος) παραπέμπουν στην επερχόμενη σωτηρία του γένους μέσω της Ανάστασης και της Δευτέρας Παρουσίας.
Αυτή η κατά τα άλλα ασυνήθης σύζευξη του τύπου της Misericordia Domini με αναφορές στην Τελική Κρίση, η οποία υπογραμμίζεται και από την απόδοση του Χριστού σε μία μεταβατική κατάσταση (τα ανοιχτά μάτια, η κίνηση του αριστερού χεριού και το από πόνο εμποτισμένο βλέμμα τον χαρακτηρίζουν ως εν ζωή, ενώ η πληγή στο πλευρό προοικονομεί τον άμεσα επερχόμενο, επικείμενο θάνατο), μοιάζει όπως έχει στο παρελθόν στοιχειοθετηθεί, να αντλεί από μια σύνθεση με προέλευση βορείως των Άλπεων.
Η έντονη συγκινησιακή φόρτιση που ακόμη και σήμερα το έργο εξασκεί στο θεατή που βρίσκεται αντιμέτωπός του, εύκολα εξηγεί από την άλλη πλευρά τη μεγάλη δημοτικότητα που γνώριζαν έργα – παραλλαγές πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, χρησιμεύοντας από τους ευλαβικούς πιστούς ως ιδιωτικά αντικείμενα λατρείας και περισυλλογής απέναντι στο θείο δράμα.