Μόλις που έβγαινε η φωνή της. Σχεδόν ψιθύριζε. Τα χαρακτηριστικά της άτονα, στα μάτια της βλέμμα μελαγχολικό.
Η Ειρήνη στο νοσοκομείο. Νοσηλευόταν 22 μέρες, είχε καταρρεύσει, δεν κινούνταν, δεν έτρωγε, ανορεξική δεν ήταν. Οι αιματολογικές εξετάσεις φυσιολογικές.
Είχε πυρετό και πόνους σ΄ όλο της το κορμί. Ωστόσο τα ζωτικά της όργανα λειτουργούσαν κανονικά.
Νόσος «αδιάγνωστη» αποφάνθηκαν οι γιατροί. Καθημερινά την επισκέπτονταν φίλοι, γνωστοί, παλιοί συνάδελφοι και αρκετοί συγγενείς.
Συνοδοί απαγορεύονταν στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο.
Η Ειρήνη παρακάλεσε το διευθυντή της κλινικής και την προϊσταμένη να επιτρέψουν στην φίλη της τη Γωγώ να μείνει έστω ένα βράδυ μαζί της.
Δεν της το αρνήθηκαν. Η Γωγώ αγαπημένη φίλη εδώ και 40 χρόνια, έμεινε όλο το Σαββατοκύριακό. Παράτυπα, αλλά συνωμότησαν οι γιατροί, γιατί υποψιάζονταν το τέλος της και έκαναν τα στραβά μάτια.
Επιτέλους έλαμψαν τα μάτια της Ειρήνης.
Η Γωγώ με πολύ αγάπη τη φρόντισε, της έκανε ένα ζεστό μπάνιο, της φόρεσε κρέμα σώματος, της έκανε πίλινγ στο πρόσωπο, μάσκα, και της φόρεσε ενυδατική κρέμα με τα καλλυντικά που της είχε αγοράσει. Της αγόρασε μια κόκκινη σατέν πιτζάμα, φιλάρεσκη πάντα η Ειρήνη το χάρηκε τόσο πολύ που σηκώθηκε και περπάτησε μες το δωμάτιο.
Βγήκε και στο διάδρομο.
Βλέπεις; Περπατάς! Μπορείς!
Γωγούλα, είσαι Θεά. Ήρθες και μ΄ ανάστησες.
Όχι ακόμη, έχουμε αρκετή δουλειά. Εγώ έχω διάθεση, εσύ, θέλεις;
Σαν τι, να θέλω;
Να μ΄ ανοίξεις την καρδιά σου. Να βγάλεις τα εσώψυχά σου. Υποψιάζομαι πως όλα αυτά που σου συμβαίνουν είναι ψυχοσωματικά.
Γιατί κορίτσι μου; Τι σου συμβαίνει; Τι σε πόνεσε; Τι σε πλήγωσε; Τι κουβαλάς;
Δηλαδή γιατρέ θα μου κάνεις ερωτήσεις και θα σου απαντώ;
Όχι. δεν θα παίξουμε το παιχνίδι των ερωτήσεων. Αν θες γράφτα.
Τώρα αυτό είναι τεστ, πρόχειρο διαγώνισμα; ή κανονικές εξετάσεις; Θα μου βάλεις και βαθμό; Για να δούμε θα περάσω ή θα μείνω μετεξεταστέα;
Γέλασε, γελούσαν κι οι δυο. Γέλασαν πολύ μετά από μια παύση και αφού καταλάγιασε το γέλιο μελαγχόλησε η Ειρήνη και δάκρυσε.
Δεν θέλω υγρά μάτια, δεν θέλω μελαγχολικό βλέμμα. Μίλα μου Ειρηνούλα.
Αχ φιλενάδα καλά έκανες και ήρθες, θα στα πω όλα αλλά μη με μαλώσεις.
Κρατώντας τα χέρια της άρχισε μια εξομολόγηση χείμαρρο. Δεν τη διέκοψε η Γωγώ, την άκουγε με ενδιαφέρον και κάπου – κάπου χάιδευε τα μαλλιά της και την κερνούσε δροσερό χυμό και το αγαπημένο της γλυκό γαλακτομπούρεκο.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται η νοσηλεύτρια για την αγωγή ως είθισται.
Κοπελιά δεν θέλω το φαρμάκι σας τρώω γλυκό. Δεν το βλέπεις;
Μα κυρία Ειρήνη πρέπει.
Πρέπει δεν πρέπει εγώ δεν το παίρνω.
Έφυγε διακριτικά η νοσηλεύτρια.
Βλέπεις φιλενάδα; Για πρώτη φορά αντιστάθηκα στα πρέπει μετά από χρόνια. Ποτέ ως τώρα δεν αντιστάθηκα, δεν διεκδίκησα, δεν υπερασπίστηκα τον εαυτό μου. Άφηνα τους άλλους να πιστεύουν ότι δεν κάνω αυτά που πρέπει. Δεν παραπονέθηκα ποτέ, δεν διεκδίκησα, δεν υπερασπίστηκα τη διαφορετικότητά μου.
Συγνώμη Ειρηνούλα, εγώ ποτέ δεν σε είδα σαν κάτι διαφορετικό. Μάλιστα έδειχνες ισσοροπημένη και υγιής.
Είδες, ούτε σε σένα είπα ποτέ ποιο ήταν το θέμα μου, ούτε ήξερες με τι είχα να παλέψω.
Πάλευα να ξορκίσω τους πόνους μου και τους φόβους μου. πάλευα την αρρώστια μου. Δεν ήξερα ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα, απλώς είχα οδυνηρά συμπτώματα. Ήθελα να ξορκίσω τους πόνους που μούφερναν λιποθυμία και τους φόβους πως από ώρα σε ώρα, από στιγμή σε στιγμή θα έχανα τη ζωή μου.
Δεν ήταν ψύχωση ούτε εμμονή. Το ένοιωθα όταν πάγωνε το κορμί μου και λιγόστευαν οι ανάσες μου. Όμως μια δύναμη που ανακάλυψα ότι έχω μέσα μου με ζέστανε κι άρχιζα να αναπνέω με ρυθμό.
Το πάλευα με ανορθόδοξους τρόπους σύμφωνα με την κοινή γνώμη του περίγυρου. Οι ανορθόδοξου τρόποι για τους άλλους ήταν η δική μου ανάγκη.
Ήθελα να διασκεδάζω, να χορεύω μέχρι το πρωί και μετά να πάω κατευθείαν στη δουλειά μου, απολαμβάνοντας πρώτα την ανατολή του ήλιου. Ερωτευόμουν συχνά χωρίς να αναλώνομαι. Κι αυτό ενοχλούσε. Ταξίδευα, έκανα διακοπές, εκδρομές.
Δεν προσδοκούσα και δεν στόχευα γάμο και οικογένεια. Δεν αναλώθηκα στα νοικοκυρίστικα.
Άρα δεν ήμουν καλό κορίτσι. ….?????
Κάθε που τολμούσα να πω ότι πονάω, έτσι μόνο να το πω για να μου φύγει από μέσα μου, για να εισπράξω μια αγκαλιά ή μια παρηγορητική κουβέντα, τι γινόταν λες; Όλοι γινόταν γιατροί. Έκαναν διάγνωση, μούδιναν και θεραπεία. Και το χειρότερο μου το χρέωναν. Εγώ έφταιγα για ότι πάθαινα. Οπότε σταμάτησα να το λέω. Κανείς ποτέ δεν ήξερε πότε και που πονάω.
Ούτε στους δικούς μου δεν τόλμησα να εξομολογηθώ τους πόνους και τους φόβους κυρίως το φόβο του θανάτου και τις αξημέρωτες νύχτες μου.
Ήταν αξιοπρέπεια; ήταν περηφάνια; ήταν αγάπη και δεν ήθελα να τους στεναχωρώ;
Απλώς είχα εγκλωβιστεί στο ρόλο του δυνατού «Μπορώ και μόνη μου».
Μα τώρα πια… μεγάλωσα… κουράστηκα.
Αλλά αποφάσισα. Αποφάσισα να απεγκλωβιστώ από το ρόλο του δυνατού. Σήμερα… τώρα… χάρη σε σένα Γωγούλα! Θα τα πω όλα, δεν θα δώσω λογαριασμό, δεν θα απολογηθώ, απλά θα υπερασπιστώ τον τρόπο ζωής που διάλεξα να ζήσω κατ΄ ουσίαν μόνη. Το δικό μου μοντέλο ζωής.
Και στις σχέσεις μου διεκδικούσα χώρο και χρόνο για μένα. Η μόνη διεκδίκηση, το δικό μου μοντέλο σχέσης.
Κι αυτό δεν άρεσε.
Αφήστε με να ζήσω όπως θέλω.
Φτάνει πια με τα πρέπει και τα καθωσπρέπει.
Τα είπε όσα μπόρεσε να πει ίσως κράτησε και κάποια μυστικά που τη βαραίνουν. Αλλά ηρέμησε, ανακουφίστηκε.
Τη Δευτέρα το πρωί περνούν οι γιατροί. Την κοίταξαν και κοιτάχτηκαν.
Τι συμβαίνει ωραία μου κυρία; Πυρετό δεν έχεις πια, πόνους δεν έχεις, φάρμακα δεν πήρες, αλλά λάμπεις. Τι έγινε;
Ένα θαύμα συντελέστηκε και νάναι καλά η φιλενάδα μου, ο άγγελός μου… η Γωγούλα.
Λοιπόν… χωρίς καθυστέρηση, εξιτήριο και φεύγω. Νάστε καλά, σας ευχαριστώ για τις υπηρεσίες σας αλλά… δεν χρειάζονται πάντα φάρμακα – φαρμάκι για να γίνεις καλά. Γλυκά και γλύκα χρειάζεται και να χτυπάς τη ρίζα του κακού. Τόκανα. Απεταξάμην τους ρόλους.
Είμαι ελεύθερη και υπερασπίζομαι τη διαφορετικότητά μου και την ιδωτικότητά μου, τις ανάγκες μου.
Ευχαριστώ για την ακρόαση. Πάω… πάω να… να ζήσω. Να χαρώ σήμερα, τώρα. γιατί το αύριο δεν το έχουμε σιγουράκι.
