Τον Γενόμενον Εκείνον, στους αιώνες τους περασμένους και τους επόμενους, και ως Άστρο εκ νέου στις είκοσι και πέντε του Δεκέμβρη θα λάμψει στην οικουμένη! Γέννα επαναλαμβανόμενη, ν’ αναπαύεται πλέον προσθετικά, στη συλλογική προσλαμβάνουσα της ανθρωπότητας, παρηγορία, ελπίδα και «Πρόσδοκον Φως»…
Άπλετο φως στους βηματισμούς της αγωνίας του σύγχρονου κόσμου… Βηματισμούς σε δρόμους με σκιές και απρόοπτα δυσάρεστα, εν πολλοίς, που τους καθιστούν τραχύτερους… Με ενδεχόμενα αρνητικά, εν πολλοίς, που τους καθιστούν στενότερους, και «μελανή προοπτική», που τους καθιστά σκοτεινότερους… Πρόσδοκον φως, λοιπόν, στα καθημερινά ξημερώματα της υφηλίου, η προσευχητική ελπίδα, που εκφράζεται λόγος γλυκός και σεβαστός και… και, «σμύρνα», «χρυσός» και «λίβανος» κυλάει μαλακά στη θερμή ταπεινή κλίνη, όπου ο Σαρκωθείς…
Οπου ο γλυκύς Ιησούς ο Χρισμένος την αρετήν, έχει μικρός – Μέγας, γεμάτες τις χούφτες του τις τρυφερές, όσα υποσχέθηκε! Οσα υποσχέθηκε, προκειμένου να σωθεί, να σώζεται, η Τιμή του κόσμου… Γεννάται, με το Ιερό, άνωθεν σχέδιο, τούτο ο Άγιος Τόκος, είναι γιορτινός, δοξαστικός κι ελπιδοφόρος… έως το Μαρτύριό Του… Έως τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του! Τότε θα συντελεστεί η επαλήθευση! Με τη Θυσία Του, θα κατατεθεί η Συνέπεια η θεϊκή του Σχεδιασμού, να άρει το κρίμα του κόσμου!
Τώρα, στα κρύα του Δεκέμβρη, η ωραία… καρτερία, της Μεγάλης Ώρας! Λίγες μόνον ημέρες έμειναν, για το μεγαλειώδες Γέννημα της Παρθένου, που, «κατώκισεν» εντός Της, και, εξ Ουρανού, καταβέβηκεν!!! Το Γέννημα ετούτο, που τραγουδήθηκε με νότες μελωδικές στο Μουσικό τοπίο, που «κεντήθηκε» με χρώματα εξαίσια στο εικαστικό τοπίο, που «σαρκώθηκε» στον λόγο, εν αρχή καθώς είναι με θεία ταύτιση και αγάπη, συγκινημένης καρδιάς περισσή, στην έμπνευση των δημιουργών μας!
Σ’ αυτό θα επιμείνει η γράφουσα, για να θυμίσει μερικούς στίχους, που, με δρόσο χιονιού και βροχούλας, αγλαΐζοντας σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα, και διαβαίνουν τον χρόνο, τον χώρο, τον τόπο, για να ελιχθούν στα κάτασπρα σπάργανα του Θεϊκού Μωρού, «Μοίρες» Αγάπης να το θωπεύσουν προσκυνητικά και ευχαριστήρια! Ετσι όπως ένα μικρό χεράκι στην εκδοχή του Θέμελη. «Ενα μικρό χεράκι χτυπάει την πύλη των ρόδων, ν’ ανοίξει τη νύχτα»… Στην «Αγία Μητέρα του ανθρώπου» οι στίχοι του υπηρετούν αναγνώσεις πολλές… «Πιστεύω στα αβέβαια βήματα των ταπεινών και στον Χριστό που διασχίζει την Ιστορία…».
Ο Τάσος Λειβαδίτης, καταθέτει τη θρησκευτική κοσμοθεωρία του με επισημότητα και ευθύνη. «Ξέρω πως θα ’χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενα σπαράξεις». Η Παναγία στον στοχασμό του Βάρναλη, άφησε λόγια, στη γνώση όλων! «Ως ο Γιωσήφ, ο μαραγκός, πατέρας – πατέρας σου του κόσμου στις εκκλησίες σου λειτουργός ήτανε κι ο δικός μου. Κι όταν συχνά στον πάγκο του, βρισκόμουνα κρυφά του, και πριόνια, πλάνες, τρύπανα τ’ ανάδευα άνω κάτω και πλάνιζα και πριόνιζα και γιόμιζα πριονίδια, κι εσύ, σκεφτόμουν, με χαρά, πως θα ’κανες τα ίδια.
Η μια με τ’ αγιοστέφανο, με το μαντήλι η άλλη, μα η ίδια τρυφερή καρδιά κι ίδια φλογάτη αγκάλη η μάνα μου -ώρα της καλή- το ’βλεπα στις εικόνες, με τη δικιά σου μοιάζουνε σαν δυο νεροσταγόνες». Στην ψυχή του Χρ. Γιάνναρη, οι δυο μανάδες το ίδιο αγιασμένες… «…Και θάρθει ο μικρός Χριστός να μας πάρει απ’ το χέρι να παίξουμε ως το δειλινό…».
Μόνο απ’ αυτή την «ανθισμένη» αναμονή από τον Γιάννη Ρίτσο… Και, τέλος στην ευδαιμονία του Κυριαζή, αναγγέλλεται στεντορείως!!! «Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, τώρα Χριστός γεννιέται, …Κι η Παναγιά απ’ το κόνισμα σα σπιτικιά χαιρόταν, σαν μάνα καλωσόριζε, σαν στον καιρό της, όταν…». Γαλήνια και ευτυχισμένα Χριστούγεννα, με όσα περιθώρια αφήνει η εποχή μας, για τους πολλούς… Χρόνια Πολλά!
