Μένω όπου με θέλουν

Δεν μένεις εκεί που δεν βρίσκεις θέση.
Με αφορμή όσα διαδραματίζονται σήμερα στη χώρα μας και στην Ευρώπη, ξανάρχεται στο νου μας το ότι δεν μένεις εκεί που δεν σε θέλουν. Iσως πει κάποιος ότι μένεις, σε κόντρα όλων, για να δημιουργήσεις πρόβλημα και στους άλλους.
Ο κάθε ένας μας δύσκολα θα έμενε σε έναν χώρο, είτε οικογενειακό, είτε εργασιακό ή φιλικό, αν ένοιωθε ότι είναι παρείσακτος. Όταν είσαι “αόρατος”, όταν δεν αισθάνεσαι ότι έχεις θέση ανάλογη των υπολοίπων μελών της ομάδας, τότε για να έχεις την αξιοπρέπειάς σου, για να έχεις ύπαρξη, ψάχνεις για θέση αλλού και φεύγεις.
Δεν φεύγεις, όταν δεν μπορείς, διότι σου επιβάλλεται εκφοβισμός, απειλές, που νομίζεις ότι δεν μπορείς να ξεπεράσεις. Τότε όμως μπορεί να συμβεί η οποιαδήποτε μορφή ρήξης. Oταν μπλοκάρεται ο νους, τότε έρχεται ως επακόλουθο η μη λογική, η παράλογη δράση. Δημιουργούνται ακραίες καταστάσεις με αποτελέσματα εντελώς απρόβλεπτα. Τα επακόλουθα φυσικά αγγίζουν και τους μεν και τους δε. Και ο έτσι και αλλιώς ανεπιθύμητος δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες, ο τάχα δυνατός όμως;
Και όταν ο καθένας ατομικά θα φερόταν με τον παραπάνω τρόπο, πώς πρέπει να συμπεριφερθεί ένα κράτος, η κυβέρνηση αυτού του κράτους, όταν δέχεται τεράστιο εκφοβισμό με πράξεις, όπως το να αυτοκτονούν λόγω οικονομικών περιορισμών κάτοικοί του, όταν δεν του καλύπτονται ανάγκες που μέχρι χθες ήταν στην καθημερινότητά του ή όταν στα άλλα κράτη της ομάδας οι κάτοικοι διαβιούν με πολύ υψηλότερες απολαβές και συνθήκες.
Και πριν πει κάποιος ότι εμείς τρώγαμε από τα έτοιμα και άρα ήμασταν χρεωμένοι, έρχεται το ερώτημα: Τότε γιατί έγινε τόσος ντόρος για να μπούμε στην Ευρωπαϊκή ομάδα; Τώρα μας λένε ότι δεν είχαμε τα προσόντα. Δηλαδή τους κοροϊδέψαμε; Τους πιάσαμε «κότσους»; Υπήρχε μήπως υστεροβουλία εκ μέρους τους για να μας οδηγήσουν εδώ που είμαστε;
Αν λοιπόν δεν μας θέλουν τώρα στην ομάδα τους, κατά προσωπική εκτίμηση, θα μπορούσαμε να κινηθούμε προς άλλη ομάδα που πιθανώς λόγω δικών της ωφελημάτων να μας χρειάζεται στην παρέα της, χωρίς όμως να βγούμε από την ήδη υπάρχουσα ομάδα που απ’ ότι φαίνεται ήξερε την κατάστασή μας αλλά από υστεροβουλία μας δέχτηκε ως μέλος.
Ναι, μένουμε σ’ αυτήν την ομάδα της Ε.Ε., ζητάμε την περιβόητη ανάπτυξη απ’ αλλού και εφαρμόζουμε ό,τι έκανε η Γερμανία δύο φορές (1921 και 1931 αν δεν με απατά η μνήμη μου) και μία φορά εμείς (επί Μεταξά): δεν πλήρωσαν τους δανειστές, δίνοντας προτεραιότητα στο κοινωνικό έργο υπέρ των κατοίκων της χώρας.
Δεν τους πληρώνουμε λοιπόν, αλλά παραμένουμε στην ομάδα, χρησιμοποιούμε το βέτο που έχουμε δικαίωμα και υποστηρίζουμε έτσι τους όποιους νέους επενδυτές μας – όχι δανειστές. Διότι η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη. Πρέπει να παράγουμε και να πουλάμε, εντός αλλά και εκτός για να έχουμε εισπράξεις, κέρδη, οφέλη.
Διαφορετικά, θα φτάσουμε εκεί που συνήθως φτάνει ένας αδύναμος ή πολύ καλός που δέχεται καταπίεση, εκφοβισμό, απειλές, bullying όπως το συνηθίσαμε τελευταία, δηλαδή στην αυτοκτονία ή σε δράση μέγιστης απερισκεψίας.
Πράγματι οι προηγούμενες κυβερνήσεις καθώς και η τωρινή δέχονταν και δέχονται όλα τα παραπάνω. Η σημερινή όμως κάνει κάποιες κινήσεις προς άλλους χρηματοδότες εκτός Ε.Ε. Κανείς δεν μιλά προς αυτήν την κατεύθυνση προς το παρόν: ούτε τα δελτία ειδήσεων, ούτε η όποια αντιπολίτευση. Γιατί;
Οταν τα συμφέροντα κάποιων ομάδων συμπλέουν, αλληλοεξυπηρετούνται, τότε ποιος ο λόγος να μην υπάρχουν συζητήσεις, συμφωνίες, αλληλοβοήθεια;
Πάμε εκεί που βρίσκουμε θέση, είτε ατομικά, είτε διακρατικά. Πηγαίνουμε εκεί που υπάρχουν ελπίδες να ζήσουμε και δεν μένουμε εκεί που θα οδηγηθούμε σε αργό και βασανιστικό θάνατο.