Μέρα Λαμπρής!

«Καθαρότατον ήλιον επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι…». Έτσι περιγράφει ο Σολωμός τον ήλιο της Λαμπρής πριν 200 περίπου χρόνια. Καθαρότατος, σκέτο χρυσάφι είναι και τη φετινή Λαμπρή ο ήλιος! Λάμπει και παιζογελά στο πεντακάθαρο, ασυννέφιαστο ατλάζι τ’ ουρανού. Μέρα Λαμπρής! Και είναι «μάγεμα η φύσις κι όνειρο ‘ς την ομορφιά και χάρη» Μέρα Λαμπρής! Και ποτίζουν τον αέρα βελάσματα αρνιών, τρίλιες πουλιών, χίλιες μύριες ευωδιές της άνοιξης. Παίζει «με τον ίσκιο της» μια διάφανη πεταλούδα στο αλωνάκι μιας μαργαρίτας! Λιάζεται ευχαριστημένη στο μπεντένι του κήπου μας μια γάτα. Δυο χελιδόνια πάνε, έρχονται, πάνε έρχονται, χωρίς σταματημό. Κουβαλούν… οικοδομικά υλικά στο ράμφος τους. Μερεμετίζουν την περσινή φωλιά τους για τα φετινά γεννητούρια. Ένα σμάρι μικροπούλια, χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι μας. Κάνουν πικνίκ! Τσιμπολογούν από το πλούσιο τραπέζι που έστρωσε για χάρη τους ο Δημιουργός. Κοτσύφια και σπουργίτια με σφυρίγματα και τιτιβίσματα διαλαλούν την χαρά τους, εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους! Πλούσια τα ελέη Σου, Κύριε, μουρμουρίζω, ολόχαρη για την χαρά τους. Κι αναριγώ που αφουγκράζομαι την «ωδή στη Χαρά» που ψάλλουν «με χίλιες γλώσσες» άψυχα και ζωντανά τριγύρω μου. Και μετέχω στη χαρά όλων όσα βρίσκονται «εν τω ουρανώ άνω, και όσα εν τη γη κάτω, και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης» για τον θρίαμβο της Ζωής επί του θανάτου! Και ενώνω την φωνή μου με την δική τους φωνή, ψάλλοντας με όλο το είναι μου την ωδή της Ζωής: Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας!…