Μέρες αριστερής μελαγχολίας

Μετά το αλήστου μνήμης «ανάδελφον» του πρώην ΠτΔ κ. Σαρτζετάκη, μετά την εθνική μας μοναξιά την πολυτραγουδισμένη από τον τροβαδούρο μας Δ. Μητροπάνο, το ατυχές success story του Αντ. Σαμαρά, βιώνουμε σήμερα μια βαθιά «αριστερή μελαγχολία» με την οποία μας διαπότισε η «δεύτερη φορά» αριστερή κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.
Η κατάθλιψη πήρε τη θέση της εξέγερσης κι αυτό είναι χειρότερο. Η θητεία της, με τα όσα γίνονται σε βάρος του λαού (φόροι, εκπαίδευση, Εν.Φ.Ι.Α., αφάλιση, Φ.Π.Α., ανεργία κ.ά.) αφήνει μια πικρή γεύση και απογοήτευση, για ό,τι ελπίζαμε, αλλά δεν βρήκαμε με την ψήφο μας.
Πρόκειται, όπως διαπιστώνεται από πολλούς, για μια προχωρημένης μορφής ελληνική μελαγχολία που τρυπώνει στην ψυχή κυρίως των νέων άνεργων παιδιών, των συνταξιούχων, των ανήμπορων ατόμων, των πεινόντων μαθητών… Μια μελαγχολία που υπεισέρχεται στις ψυχές των ανθρώπων σαν τη χειμωνιάτικη ομίχλη και κατακάθεται σαν την υγρασία. Επιβαρύνεται δε αυτή η κατάσταση κάθε μέρα, με τις άκαιρες και πολιτικά παιδαριώδεις δηλώσεις ανιστόρητων ή άσχετων πολιτικών πάνω σε σοβαρότατα κοινωνικοϊστορικά και πολιτικά θέματα. Κι ακόμα δεν μπήκαμε στον χειμώνα…