Τις τελευταίες μέρες δεν μου κολλάει ύπνος. Έχω μάθει να κοιμάμαι με φασαρία. Αναπολώ τις νύχτες που πεταγόμουν από το δαιμονισμένο ήχο μιας μηχανής που πέρναγε μπροστά από το σπίτι και έκανε σούζες, ενός αυτοκινήτου με μερακλή οδηγό που άκουγε σκυλάδικα στη διαπασών.
Ωραίες νύχτες! Να πετάγεσαι στον ύπνο σου και να βλαστημάς και μετά να ξανακοιμάσαι ωραία σαν πουλάκι στον απόηχο της αστικής οχλαγωγίας. Τα αυτιά μου βουίζουν από την ησυχία. Όταν περνάει από το δρόμο κάποιο αυτοκίνητο πετάγομαι να δω ποιος είναι και πού πάει. Παράνομη κούρσα, που τρέχει διασχίζοντας τους άδειους δρόμους. Θα τον καταδιώξουν άραγε τα περιπολικά ξωπίσω του να ακούσουμε κανένα θόρυβο;
Α! πάνε οι εποχές που ακούγαμε μπαλωθιές και σχολιάζαμε αρνητικά την κρητική λεβεντιά, που μαζεύαμε κάλυκες από τα πανηγύρια και τους εκθέταμε στα έκπληκτα μάτια των μη κρητικών. Τώρα είναι σα να είμαστε σε μια αποστειρωμένη γυάλα.
Μόνο τα γαβγίσματα των σκύλων ακούς, που παρακαλάνε τα αφεντικά τους να μην τους πάνε άλλη βόλτα. Ευτυχώς ο κόκορας στο κοτέτσι μου κράζει θυμίζοντάς ότι η ζωή συνεχίζεται.
