Μέρες ποίησης, ηρωισμού και αναστοχασμού

ΑΝ και η πανδημία μάς στερεί την παλιά ανθρώπινη επαφή με την έκφραση του ενθουσιασμού σε εθνικές ή θρησκευτικές γιορτές -και όχι μόνο, η εφετινή επέτειος του 1821 (200 χρόνια) σηματοδοτείται από μια πλημμυρίδα δημοσιευμάτων, βιβλίων, διαδικτυακών εκθέσεων και συζητήσεων, βιβλίων αφιερωμένων στην εμβάθυνση της Ελληνικής Επανάστασης. Δημοσιεύματα για όλα τα θέματα, για όλες τις ηλικίες. Και από τον διεθνή Τύπο.
ΜΙΚΡΗ συμβολή στη Μεγάλη Μέρα που έρχεται, είναι το παρακάτω μικρό απόσπασμα από πρόσφατα γραμμένο ποίημα “Ανατέλλοντας το 2021” της κας Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, το και αφιερωμένο στην Εταιρεία Συγγραφέων:
«…Φέρε και τις ακοίμητες Ψυχές
με το αίμα στις φούχτες ζωντανό – ποτέ
τού μάρτυρα το αίμα δεν πεθαίνει
Φέρε και κάποια οράματα που δεν ευδόκησαν
όνειρα που ‘γιναν σκοτάδι και πληγή
και με τις μνήμες σου όλες αγκαλιά
με τις ματαιωμένες προσδοκίες
Και με τον Καποδίστρια να κρατάει την πινακίδα – το αυλάκι
το αίμα να κυλάει ανάμεσα στα πικραμένα μάτια του:
“Ελλάδα, 2021! (…)».
ΘΑ έχουμε άραγε τη δύναμη να κοιταχτούμε ως έθνος στον καθρέφτη για μια εκ βαθέων αυτογνωσία; Να δούμε πού πάμε; Θα αναμετρήσουμε, άραγε, τις ικανότητες και τις αδυναμίες μας, ώστε να μην υπερτερούν σε κρίσιμες στιγμές -όπως οι τωρινές- οι δεύτερες που φέρνουν μόνο καταστροφή; Θα εγκαταλείψουμε ποτέ το ανατολίτικο συναίσθημα που μας διακατέχει, υπέρ της λογικής και ψύχραιμης αντιμετώπισης κάθε νέας πρόκλησης οιασδήποτε μορφής; Είναι, ας πούμε σήμερα, καιρός για διχαστικά ή μηδενιστικά συνθήματα και “αλλοπρόσαλλα ρίσκα”, ενώ κινδυνεύουμε όλοι (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, λαός) από αφανισμό; Τελικά, θα αφεθούμε να μας παρασύρει πάλι το διχαστικό πνεύμα του λαϊκισμού, όπως γίνεται μέχρι σήμερα με τους τόσους διχασμούς; Το κοντινό μέλλον και η περίσκεψή μας θα δείξουν…