«…Αυτό που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο μέχρι τώρα είναι ότι για την αντιμετώπιση του μίσους κατά της Δημοκρατίας δεν αρκεί η μετάθεση ευθυνών, απαιτείται η ανάληψη ευθυνών»
(Προεδρία της Δημοκρατίας, για την εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού Παύλου Φύσσα, από Χρυσαυγίτη, 18-9-13)
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι είμαστε λαός που ανέχεται να επαναλαμβάνεται η ιστορία, χωρίς να διδάσκεται τίποτε από τα αρνητικά της! Ότι ναι μεν βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε οι «γεννήτορες» της δημοκρατίας, αλλά αποδεικνυόμαστε και οι «χαλαστές» της, αφού είμαστε ανίκανοι να την προστατεύσουμε από «ορκισμένους» εχθρούς της.
ΒΙΩΝΟΥΜΕ, για χρόνια, μια βαθιά οικονομική ύφεση: περικοπές, λιτότητα, φτώχεια, ανεργία, απολύσεις, αυτοκτονίες: όλες τις παραμέτρους δηλαδή που γεννούν κοινωνικές αναταραχές, βία και «τερατογεννήσεις». Μπήκαμε και στον κύκλο του αίματος, με την πρώτη πολιτική δολοφονία.
…ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ σε παρωχημένες δεκαετίες όπου τα πολιτικά πάθη ήταν οξυμμένα… Και μια βία που επαναλαμβάνεται, έστω με άλλο σκηνικό, γιατί να μη έχει και τα ίδια αποτελέσματα, δικτατορία ή εμφύλιο; Σήμερα, κανείς δε δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε… Η ιστορία των πραξικοπημάτων, των δικτατοριών και του Πολυτεχνείου είναι πρόσφατες.
ΠΙΣΩ στη δεκαετία 1960 – 1970: Και τότε υπήρχε πολιτική αστάθεια. Και τότε υπήρχε ο κρυφός φασισμός των παρακρατικών οργανώσεων («Καρφίτσα») που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη (Μάης, 1963). Και τότε υπήρχαν διασυνδέσεις εξουσίας και παρακράτους. Κυριαρχούσαν η φτώχεια, η ανεργία, η μιζέρια. Ενώ κι η μετανάστευση Ελλήνων σε Ευρώπη, Αυστραλία και Αμερική εθεωρείτο από πολιτικούς ως «ευλογία»! (Π. Κανελλόπουλος).
ΣΗΜΕΡΑ, 50 χρόνια μετά, θα υπέθετε κανείς πως η ελληνική δημοκρατία, μετά την εφτάχρονη χούντα, την κατάργηση της βασιλείας και την είσοδό μας σε Ε.Ε. και Ευρωζώνη, θα ήταν ακλόνητη. Ικανή να αποτρέπει τη δημιουργία αποστημάτων, όπως η νεοναζιστική «Χρυσή Αυγή». Κι όμως…
ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ μια έκφραση «γενικής κατακραυγής» των πολιτικών μας εκ των υστέρων. Είναι δε πολύ λίγη η δήλωση του κ. Αντ. Σαμαρά, του πρωθυπουργού (19-9-13), πως «η κυβέρνηση, είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει στους επίγονους των ναζί να δηλητηριάζουν την κοινωνική μας ζωή, να εγκληματούν, να τρομοκρατούν και να υποσκάπτουν τα θεμέλια της χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία». Έργα θέλει ο λαός.
Η ΟΥΣΙΑ είναι ότι η Βουλή, από την εκλογή της «Χ.Α.» (2012) και εντεύθεν, εθελοτυφλεί στις αλλεπάλληλες εμπρηστικές δηλώσεις κατά της Δημοκρατίας των μελών της οργάνωσης, στις εγκληματικές δράσεις βίας και τρόμου εναντίον απλών πολιτών, μεταναστών, αλλά και προσώπων της Τ.Α. Είναι απορίας άξιον, γιατί η ίδια η πολιτεία διστάζει να εφαρμόσει τους υπάρχοντες νόμους της;
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ είναι η εντύπωση των ξένων σχετικά με τη δολοφονία του νεαρού αριστερού Π. Φύσσα από «Χρυσαυγίτη». Επιλέγουμε: «Η Δημοκρατία πέθανε εκεί που γεννήθηκε!», γράφει αναγνώστης της γαλλικής Liberation. Άλλος επισημαίνει: «Δεν γνωρίζετε την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν ποιον να πιστέψουν, γιατί όλα τα κόμματα λένε ανοησίες. Δεν υπάρχει ένας πολιτικός ηγέτης που να μπορεί να δώσει λύση. Όλα αυτά τα εκμεταλλεύεται η Χρυσή Αυγή».
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, όταν στη χώρα μας αναπτύσσεται η ρητορική της βίας από «υπεύθυνους» πολιτικούς (αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και Καμμένος- ΑΝΕΛ), επόμενο είναι να ακολουθούν θλιβερά και ανεξέλεγκτα γεγονότα.
… ΣΤΟ πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στην «Καθημερινή» (17/9), ο φιλόλογος και δοκιμιογράφος Π. Μπουκάλας, λίγο πριν τη δολοφονία του νεαρού, σκιαγράφησε αδρά τη «Χρυσή Αυγή»: με τα αίτια διαμόρφωσης, αλλά και ενίσχυσής της. Γράφει(1) (αποσπασματικά):
«Για να ψέξουμε την άθλια δράση της ναζιστικής Χ.Α. κοντεύουμε ήδη να εξαντλήσουμε τις λέξεις και τα σχήματα καταδίκης που προσφέρει η ορολογία της πολιτικής, της ηθικής και της αισθητικής. Η ίδια όμως η οργάνωση–εσμός δεν φαίνεται ούτε να έχει κορέσει την όρεξή της να προσβάλλει τη δημοκρατία ούτε να έχει εξαντλήσει το ρεπερτόριο της βαρβαρότητάς της, που καλύπτει όλα όσα χωρούν ανάμεσα στο γελοίο και το βιαιότατο». (…)
«Δολοφονική ήταν η καλά οργανωμένη, σχεδόν προεξαγγελθείσα επίθεσή της εναντίον μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα. Στο ενδιάμεσο υπήρξαν οι προκλητικές επιδείξεις δύναμης και χυδαιότητας στα Γιαννιτσά (όπου “τίμησαν” τα 120 θύματα των Γερμανών και των συνεργατών τους κραυγάζοντας “Τιμή σε Χίτες και Ταγματασφαλίτες”) και στον Μελιγαλά· εκεί προπηλάκισαν τον δήμαρχο και, με το “δίκιο του τραμπούκου”, του αφαίρεσαν βίαια τον λόγο, για να εξαπολύσει τα τρισβάρβαρα ανθελληνικά του ο υπαρχηγός κ. Κασιδιάρης» (…).
«Ποια τα όπλα των χρυσαυγιτών, πλην της ανέχειας (οικονομικής και πνευματικής) που ενισχύει τις γραμμές τους; Τι τους επιτρέπει να δρουν δίχως ουσιαστικά να φοβούνται; Καταρχάς, η στάση της αστυνομίας. Στον Μελιγαλά, απλώς παρακολουθούσε τον προπηλακισμό του δημάρχου· στα Γιαννιτσά, πρώτη έγνοια της ήταν να σταθεί απέναντι στην αντιφασιστική συγκέντρωση· στο Πέραμα, όλοι πλην αυτής γνωρίζουν ποιοι καθοδηγούν τα θρασίμια».
«Δεύτερο όπλο τους η κραυγαλέα διαφορά στον τόνο με τον οποίο συντάσσουν τις καταδικαστικές ανακοινώσεις τους τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, αλλά και στην ταχύτητα αντίδρασής τους. Για παράδειγμα (και πιθανόν επειδή το σενάριο περί δύο άκρων δεν έστεκε εδώ), η Ν.Δ. χρειάστηκε κάτι παραπάνω από εικοσιτετράωρο για να πει δύο άψυχες λέξεις για το καρτέρι του Περάματος, ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ακόμη αναζητεί τις κατάλληλες φράσεις».
«Όπλο τρίτο, ο αέρας “λαϊκής νομιμοποίησης” που προσφέρουν οι δημοσκοπήσεις στα πανιά του χρυσαυγίτικου πειρατικού. Αλλεπάλληλα γκάλοπ, που καλύπτουν διάστημα ενός έτους, δίνουν στο κόμμα αυτό την τρίτη θέση και ποσοστό μεγαλύτερο του 10%. Ενώ όμως πρόκειται για καθαρά δημοσκοπική αποτύπωση, αμφισβητήσιμη και αναιρέσιμη, η Χ.Α. δρα σαν να είναι ήδη, με εκλογική πιστοποίηση, τρίτο κόμμα. Δρα αλαζονικά, επιθετικά, προσβλητικά, αδιάφορη για όσα της καταμαρτυρούν, ακόμη και για τον φιλοχιτλερισμό της, τον οποίο πια δεν νοιάζεται να αποκρύψει κάτω από τη στολή παραλλαγής του “εθνικισμού”. Είναι μια στρατιωτική παρακρατική οργάνωση λυσσασμένων εχθρών του κοινοβουλευτισμού, που η δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει δίχως αργοπορία, με τα δικά της όπλα. Που και πολλά είναι και αποτελεσματικά. Μέχρι τώρα, όμως, η δημοκρατική πολιτεία λειτουργεί σαν αυτοαφοπλισμένη».
ΕΙΝΑΙ αδήριτη ανάγκη η συγκρότηση ενός συνταγματικού δημοκρατικού μετώπου που θα υψώσει όχι μόνο φράγμα απέναντι στις φασιστικές και εγκληματικές πρακτικές της οργάνωσης που θεοποιεί τη βία, αλλά θα απαιτεί και την απόλυτη εφαρμογή του νόμου. Πάντα και παντού. Με επαγρύπνηση, ώσπου να σπάσει αυτό το απόστημα.
ΧΩΡΙΣ αναστολές και χρονοτριβές στις αποφάσεις της. Χωρίς δισταγμούς. Πριν το φάσμα του φόβου και του τρόμου του νεοναζισμού καλύψει τις πολιτείες μας (2).
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-(1) Παντελής Μπουκάλας, «Ο εσμός των περιφερόμενων τραμπούκων», Καθημερινή, 17/9/13
-(2) «Το μίσος ξενοφοβικών μελών της Χρυσής Αυγής φτάνει μέχρι και να σκοτώσει πολιτικούς αντιπάλους. (…) Είναι πολύ σημαντικό η ελληνική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να καταλήξουν σε σοβαρές προτάσεις πάνω στο πως θα σταματήσουν αυτές τις εξτρεμιστικές επιθέσεις, συμπεριλαμβάνοντας την πιθανότητα απαγόρευσης του κόμματος συνολικά». (Χάνες Σβόμποντα, επικεφαλής της σοσιαλιστικής ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο, στη «Κ», 18-9-13)
