για τις δύσκολες καταστάσεις που ζήσαμε και ζούμε…
Γύρω τριγύρω μου γυρνώ και χίλιες σκέψεις κάνω
για όλα αυτά που γίνονται στον κόσμο τον απάνω.
Θυμάμαι ήμουνα παιδί και πήγαινα σχολείο
του Νώε τον κατακλυσμό διάβαζα στο βιβλίο.
Χρόνια περάσανε πολλά και τώρα έχω γεράσει
στα 93 μου χρονάκια έχω φτάσει.
Ειδών ειδών κατακλυσμοί εις τη ζωή περνούμε
μα όλους να τους γράψουμε εδώ δεν ημπορούμε.
Μονάχα ένα απ’ αυτούς μπορούμε για να πούμε
που όλοι μας τον είδαμε και δεν τον εξεχνούμε.
Μετά απ’ αυτό το πέρασμα ακολουθούσε κι άλλο
ακόμα πιο ορμητικό, ακόμα πιο μεγάλο.
Σπίτια, ζώα και άνθρωποι όλα παρασυρθήκαν
ζώων και ανθρώπων πτώματα στην επιφάνεια βγήκαν.
Και σιδερένιες γέφυρες είχαν κι αυτές λυγίσει
σίδερα κι άλλα υλικά είχαν κατρακυλήσει.
Τέτοιας μορφή καταστροφές δεν γίνονται απ’ τη φύση
ίσως και χέρι ανθρώπινο να είχε βοηθήσει.
Κάθε χειμώνα στην αρχή, που έρχονται τα κρύα
μας ήρθε ανεπιθύμητη κάποια κακή κυρία.
Κι αυτή η κυρία η κακή όπου τη λένε γρίπη
με κάθε τρόπο προσπαθεί να μπει σε κάθε σπίτι.
Κι όταν κάποιος γριπωθεί σε σπίτι άλλου δεν μπαίνει
κοντά σ’ άλλους δεν συζητά μόνο στο σπίτι μένει.
Οι άνθρωποι αγανακτήσανε στη μοναξιά να ζούνε
κανένα να μη βλέπουνε ούτε να συζητούνε.
Πίκρανε, ταλαιπώρησε τον κόσμο αυτή η κυρία
με αρρώστιες, αναστεναγμούς και με νοσοκομεία.
Μα ξαφνικά ακούσαμε για ένα κακό ακραίο
γι’ αυτό τον ανθρωποφονιά τον κορωνοϊαίο.
Όλο τον κόσμο πέρασε σ’ Ανατολή και Δύση
αφού δεν ήταν φάρμακο για να τονε χτυπήσει.
Του κόσμου οι επιστήμονες ψάχνουν και ερευνούνε
φάρμακα και εμβόλιο να βρούνε προσπαθούνε.
Γιατί απ’ εκεί που πέρασε Ανατολή και Δύση
είναι πολλά τα θύματα που πίσω του έχει αφήσει.
Άσφαιρο πόλεμο είχαμε τα τελευταία χρόνια
χωρίς τα όπλα να χτυπούν και να βροντούν κανόνια.
Μα τι κι αν ήταν άσφαιρο όπως πόλεμοι άλλοι
θύματα είχαμε πολλά μικροί μα και μεγάλοι.
Γιατί στην άχαρη ζωή την σημερνή που ζούμε
και χωρίς όπλα να χτυπούν, θύματα θα θρηνούμε.
Εδώ ας σταματήσουμε κι ας μην πολυλογούμε
οι άνθρωποι κουραστήκαμε με όλα αυτά που ζούμε.
