…ένα είναι το ωραιότερο ταξίδι της…
Η επιστροφή στην πατρίδα
(ναυτικός ξέμπαρκος – μαρτυρία)
“Eλλήνων Δρώμενα”. Η εκπομπή είναι πολιτιστική, αμιγώς! Είναι αλήθεια! Αναφορά σε συντεχνίες και ιδιώματα ελληνικά, μουσικής, χορού, τραγουδιού, δοξασίας. Oμως η συγκεκριμένη, ήταν Ιστορία!! Καταγραφή ρεαλιστική, συγκλονιστική. Oχι ότι ο Πολιτισμός δεν είναι Ιστορία, άλλο όμως η επιλογή, και άλλο η συνθήκη, ενιότε μ’ επιβολή, πίεση και αγωνία…
Το θέμα, αφορά την Aνδρο, και τους ναυτικούς της, που στα “ποντοπόρα ανοίγματα” του μόχθου, εκμαίευαν το ψωμί, από το βάθος των θαλασσών…
Και οι μαρτυρίες των καραβοτσακισμένων, όσο και των δικών τους στην ξηρά, ήταν βουρκωμένες, ασθμαίνουσες και συγκλονιστικές!
Απ’ αυτή τη συγκίνηση στο θυμικό μου, επιθυμώ να δώσω κι εγώ στους αναγνώστες μας λιγάκι!
Αγωνία, νοσταλγία, φόβος, απομόνωση και βεβαίως εκείνη η τυρρανική συναίθηση των κινδύνων και των απρόβλεπτων διαθέσεων του καιρού… που ανέβαζε λέει το “δωδεκάρι” στον τυφώνα, καταμεσίς του ωκεανού… Εντονη συνομιλία με τον θάνατο, προνόμιο και φόβο…
-Ναι, δύσκολο επάγγελμα του θαλασσινού, ποιός δεν το ξέρει; Ο πατέρας μου ναυάγησε 4 φορές κι επέζησε…
– Μας ειδοποίησαν στη Σιγκαπούρη ότι μας στέλνουν ναυαγωσωστικό… Εσπασε η αλυσίδα του, και μείναμε στο έλεος της καταιγίδας!
– Όχι, όχι, δεν μας έγραφαν οι δικοί μας τίποτα δυσάρεστο ούτε αρρώστια παδιού, ούτε θάνατο γονιού…
– Τριανταδύο μήνες μέσα στο καράβι… Δεν μπορείτε να νοιώσετε τι σημαίνει… Δώδεκα ώρες δουλειά, βαρειά, την ημέρα…
– Περνούσαμε νότια της Κρήτης… Νύχτα, κανείς δεν κοιμήθηκε, κανείς… Να δούμε έστω αχνά, τα βουνά του νησιού… Ολοι κλαίγαμε…
– Δεν πίστευε το κοριτσάκι μου πως ήμουν ο πατέρας της… Το άφησα 3 μηνών, το βρήκα πέντε χρονών… Δεν με ήθελε, κι αυτό με πονούσε…
– Μας έγραψε ο μπαμπάς πως θα περάσει το πλοίο από την Ανδρο… Πήρα ένα σεντόνι και… χαιρετούσα… Δεν ξέρω αν το βλέπανε… Οταν το πλοίο έφυγε, το σεντόνι το μουσκέψαμε – κυριολεκτικά – με τα δάκρυα μας…
– Δεν άντεχα το χειμερινό κύμα… όταν ο άνδρας μου ήταν στη θάλασσα… Λέει η ηλικιωμένη κυρία, ανάμεσα σ’ άλλα πολλά… Μια άλλη μεγάλη στην ηλικία γυναίκα, με παραδοσιακή ενδυμασία, τραγουδά “Θάλασσα λεβεντοπνίχτρα”… Μπάλος Κυκλαδίτικος ωραίος, κοσμεί την μικρή οθόνη και οι τίτλοι πέφτουν…
Η συγκίνηση μου, δεν “πέφτει”… Διαρκεί πολύ…
«Στο περσινό ναυάγιο έξω απ’ τη Γιοκοχάμα θα είχες κάποιον Αγιο και μάνα σε Τρισάγιο γονατιστή με τάμα…»
Μάνος Ελευθερίου – Δ. Μούτσης 20 couple για 9/8
