Μέσα από τη Μαύρη Σακούλα

Μόλις με περισυνέλεξαν.
Για να ακριβολογώ, μόλις περισυνέλεξαν το δεξί χέρι μου κι αυτό σε κακή κατάσταση.
Ούτε που αντιλήφθηκα την ιπτάμενη λαμαρίνα που το θέρισε, πριν καώ και το πήρε μαζί της δεκάδες μέτρα μακριά από εμένα τον υπόλοιπο.
Ελπίζω, εύρημα αρκετό για να ταυτοποιηθώ. Και να συναντηθώ με τους δικούς μου ανθρώπους.
Μέχρι τώρα, στην εικοσάχρονη ζωή μου, νιώθω περήφανος και τυχερός που πρόλαβα να πετύχω δύο πράγματα. Να σπουδάζω στην τριτοβάθμια παιδεία και να ερωτευτώ.
Τυχερός μπορεί να είμαι και τώρα.
Που περισυνέλεξαν το χέρι μου.
Τυχερός, που, μέσα από το σκοτεινό πλέον περιβάλλον μου, και πριν με εναποθέσουν, νιώθω ότι μ’ αυτό το χέρι μπορώ να  «κουνήσω προειδοποιητικά το δάχτυλο».
Τυχερός, που μ’ αυτό το χέρι σε 2-3 μήνες θα προσπαθήσω να συμμετέχω στην ύψιστη εκδήλωση της Δημοκρατίας και να σας τιμήσω με σταυρό προτίμησης.
Κι αν καταβάλω μεγαλύτερη προσπάθεια, μ’ αυτό το χέρι να γυρίσω, χειροκίνητα, τα κλειδιά στις ράγες .
Μήπως κάποτε και το “Ελλάς Εξπρές” φθάσει αναίμακτα στον προορισμό του.
Προεκλογικό σύνθημα μου: Δαπάνες για αξιοπρεπή νεκροταφεία.
Διότι, προβλέπω, κάποια στιγμή να μας πετάνε σε ταξινομημένους γεωμετρικά, όμοιους λάκκους, όπως στη γείτονα χώρα.
Ισότητα στην πράξη.
Σε χώρους δίπλα στα συμβάντα.
Για να βλέπουμε αιωνίως και ήσυχα, τα τρένα να περνούν…