Μέσα στον χιονιά, στις χαρτόκουτες…

«Πείνασα και μου δώσατε να φάω» φώναξε ένας 50άρης που σκεπαζόταν με χαρτόκουτες.
«Πείνασα, κρύωσα μα δεν έμεινα μονάχος, από πάνω μου ήλθαν και στάθηκαν άνθρωποι, παπάδες, νέοι και γερόντισσες.
Ηλθαν μέσα στο χιονιά κάτι μου άφησαν (το λίγο που τους απέμενε) μου χτύπησαν την πλάτη μου, η παλάμη τους με ζέστανε. Θα μου πεις λιγουλάκι ήταν αυτό, μα αυτό μπορούσαν αυτό μου έδωσαν».
«Με τα χείλη που έχω σε φιλώ» έλεγε η γιαγιά μου.
Αυτοί οι άνθρωποι που ήλθαν μέσα στον χιονιά και με βρήκαν τώρα χρονιάρες μέρες δεν… είχαν μάθει στο καλύτερο.
Στο κακό και στο χειρότερο είχαν μάθει.
Είχαν περάσει και αυτοί ζόρια στη ζωή τους.
Και τώρα όπως ακούω περνάνε ζόρια, μα δεν έχασαν την πίστη τους στις ανθρώπινες αξίες.
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις;
Θέλω να πω «σας ευχαριστώ!» γιατί μόνο τώρα το νιώθω, μόνο τώρα το κατάλαβα, τώρα μπορώ να καταλάβω και γω ο ίδιος τη λέξη που προφέρω.
Και μην με πάρετε για ζήτουλα. Για ολοκληρωμένο άνθρωπο λογαριάστε με, που έμαθε να λέει «ευχαριστώ».